Er groeide een kindje in m’n buik. Een kindje waar we zoveel van zouden houden. Een broertje of een zusje voor ons zoontje Sepp. Een droom die ineens werkelijkheid werd.
Lees ook; Het leed dat roze wolk heet.
Een kloppend hartje
Weken van spanning want gaat deze zwangerschap wel goed? Een echo met een kloppend hartje alleen de groei liep wat achter dan hoe ver we dachten te zijn. Hoe erg zou dit kunnen zijn? Er klopte tenminste een hartje. Een week later terug en ja hoor daar was het weer een mooi kloppend hartje en ook de meting was goed. Positief nieuws en we vierde dat!
Ineens was daar wat bloed net voor we op vakantie gingen. Ging het dan nu mis? Maar nee weer een mooie echo met een kindje wat groeide. Met een positief gevoel op vakantie. Na onze vakantie zouden we de termijn echo krijgen.
Donderdag 4 augustus
Daar zagen we een gegroeid kindje een kloppend hartje maar niet de meting die ze wilde zien. Te klein. Of lag het gewoon een beetje verkeerd? Volgende week mochten we terug komen.
Zondag 7 Augustus
Daar was ineens het bloed weer. Maar ineens heel veel. Meteen de angst. Gaat dit wel goed. Nee het gaat fout hè zeiden we tegen elkaar. En de echo en nu dit bloed het zal misschien wel niet goed gaan. Heel veel verdriet, Maar toch hielden we hoop. Geen kramp is goed nieuws dacht ik in m’n hoofd.
Maandag 8 Augustus
Een controle echo, de echo werd gemaakt maar het bleef stil. Er was een mooi kindje te zien met alles er op en eraan maar geen kloppend hartje. Verdrietig maar ook boos ging ik naar huis. Waarom moet dit nu nog gebeuren. Ik was toch 11 weken? Dat is toch het termijn waarop zulke dingen bijna niet voorkomen. Waarom mocht dit kindje niet groeien. Waarom mocht dit kindje niet het kindje worden waarvan we meteen toen we wisten dat we je kregen naar uit keken. Maar vooral verdriet wat over heerste.
Wat stond er ons nu te wachten, ging dit kindje van zelf komen? Of moesten we dan nog een poos wachten. Dit wilde ik niet, ik wilde dit kindje uit m’n buik hebben. Als het dan niet mocht leven waarom bleef het dan zitten?
Woensdag 10 augustus.
Ik ga naar het ziekenhuis, een controle echo en dan kijken of ik medicijnen krijg om de miskraam op te wekken. Tijdens de controle echo, zag ik je weer een kindje op precies de zelfde plek maar helaas echt geen kloppend hartje. Ik krijg medicijnen om het op te wekken.
Donderdag 11 augustus 11:00
Ik breng de vier pilletjes zoals voorgeschreven in. En dan wachten. Het kan een aantal uur duren maar ook een paar dagen.
12:00 ik krijg wat kramp,
14:00 de kramp word wat heftiger maar ik denk als het hier bij blijft, is dit goed te houden. Het bloed verlies word wat erger dan de dagen ervoor, gaat dit door zetten? Maar wat staat ons dan te wachten. Gaan wij dit kindje herkennen of zal het onherkenbaar zijn.
15:15 poeh hee dat was een echte wee. Ik denk nog hee herkenbaar van mijn eerste echte bevalling ineens weet je weer wat een wee is. En dan ineens, blijven ze komen. Wee op wee ik weet niet waar ik het moet zoeken. Alsjeblieft kindje kom snel, want als je komt dan zouden de weeën weg gaan.
17:45 ik loop naar beneden, en zeg nog dit is niet te doen hoor ik kan gewoon niet meer.
En ineens om 18:00 voel ik het, je bent er! Ik durf eerst niet te kijken. Gelukkig is daar mijn man Patrick. Die me komt helpen. Hij kijkt naar het baby’tje en ja wat is het mooi. Kom kijken lau dit wil je wel zien het is fascinerend zegt hij hoe alles er op en er aan zit, Maar wil ik dit wel zien? Want waarom zit alles er op en er aan maar leeft het niet?
Ik huil want ik wil dit niet, ik wilde in februari gewoon een levend kindje niet dit kindje wat er niet mocht zijn, Maar toch kijk ik, en daar lig je, helemaal af maar nog zo mini. En ineens ben je niet zomaar iets, je bent ons kindje. Een kindje wat in een glas met water gaat en in de koelkast. Dit klinkt wat gek maar zo blijf je mooi. Het heet de watermethode. En wat is het gek want hoe we er tegen op zagen met wat we te zien krijgen hoe gewoon ik het opeens vind.
Zo klein maar kijk eens hoe af je bent
Ik wil je aan iedereen laten zien want kijk is hoe af je bent. Vriendinnen en familie komen langs en zij zien jou ook. Mooi maar tegelijkertijd heel verdrietig.
Een plekje in onze eigen tuin
Vrijdag 12 augustus
Vrijdag avond, Patrick en ik gaan je samen begraven, wat klinkt dat gek begraven maar zo is het wel. Je gaat in een klein doosje, en dan begraven we jou in de tuin. Een plekje in onze eigen tuin omdat je ons eigen kindje bent.
Je was nog maar zo klein maar je was al zo groot in ons hoofd.
