Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit heb gezegd dat ik meer dan één kindje zou willen. Het kan zijn dat ik daar vroeger wel over fantaseerde omdat we thuis ook met twee waren ( ik en mijn broertje ) maar daar heb ik geen actieve herinneringen aan om even in de tijd van nu te praten. Maar dat ik moeder wilde worden stond al vroeg vast.
Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen als ik weet dat ik dit had kunnen voorkomen!
Romantiseren van de toekomst
Toen ik op mijn 17de een -vaste- relatie kreeg begon ook bij ons het romantiseren van een toekomst, een gezin. Ook met vriendinnen maakte je een mooi beeld. We zouden bij elkaar in de buurt gaan wonen -het liefst buren worden ofcourse- en de kinderen zouden naar dezelfde school gaan en alleen met elkaar spelen.
In mijn hoofd klopte dat niet…
Dat de kinderwens van hem en mij scheelde deed ons toen niet zoveel, we waren nog lang niet op dat punt alles kon nog. Na mate de jaren verstreken kwamen er steeds duidelijkere wensen om de hoek kijken. Hij wilde graag twee kindjes als het hem gegund was want onze beide gezinnen bestonden toch uit twee kinderen. Maar in mijn hoofd klopte dat niet. Bang dat het überhaupt niet meteen of zelfs helemaal niet zou lukken speelde door mijn hoofd zonder ook maar enige reden.
Voor mij was het compleet.
Hij wilde eerst nog carrière maken en dan verder kijken. Ook de druk van buitenaf werkte niet perse mee. Na ruim 11 jaar relatie en 1,5 jaar proberen werden we zwanger van ons eerste kindje. Een meisje. Ik was compleet, kon ik dat al zeggen na zo’n korte tijd?
Na mate de maanden met ons meisje verstreken kwam bij hem de twijfel om misschien toch voor een tweede kindje te gaan. Ik was daar nog niet mee bezig want ik wilde hiervan genieten. Ik voelde de drang ook nog niet voor een tweede. Ik had een goede zwangerschap en ook een goede snelle bevalling zonder kleerscheuren dus daarvoor zou ik het meteen nog eens doen.
Ik werd met spoed opgenomen!
Totdat onze dochter 4 maanden was en het met mij ineens helemaal niet meer zo goed leek te gaan. Na 3 weken echt ziek thuis werd ik met spoed opgenomen in het ziekenhuis waar ik 3 weken zonder man en kind doorbracht, op af en toe een enkel en snel bezoekje na!
Dit was ook een kantelpunt want het veranderde het beeld compleet. Ineens was een tweede kindje helemaal niet meer zo vanzelf sprekend.
Nadat ik na 3 weken weer was op gelapt tot het verantwoord was om naar huis te gaan werden er met de arts nog gesprekken gevoerd waaronder over een eventuele volgende zwangerschap.
Hier is nog te weinig over bekend…
De medicatie waarmee ze begonnen leek niks voor me te doen en sloeg niet aan. Ook het vervolg medicijn deed niet wat hij moest doen en ik kwam in de categorie ‘over dit medicijn is nog te weinig bekend vooral bij een eventuele zwangerschap’ dit veranderde de zaak compleet vooral voor hem.
Wat doet het medicijn niet alleen voor maar vooral met mij? Hoe ziet het eruit voor een eventueel ongeboren kind? Kan het schade aanrichten aan 1 van beide of zelfs aan allebei. Overleefd het kindje of ik het wel? Hoe kom ik hieruit? Dit zijn allemaal onbekende vragen waar de artsen zelf geen antwoord op hebben. Ga je deze gok dan aan?
Lees ook; Babykriebels
Die gok gaan we voorlopig niet nemen!
De situatie ziet er nu uit dat mochten we er nog een kleintje bij willen dan stoppen ze de medicatie en moet ik door de molen in een gespecialiseerd ziekenhuis want zonder medicatie kan ik al een jaar niet meer. Ze gaan dan kijken wat de medicatie bij mij heeft aangericht maar antwoord op de vraag of er schade achter blijft zullen we nooit krijgen als we het niet doen. Maar met die gedachte willen wij -vooral voor nu- die gok voorlopig echt niet nemen. Ik zou het niet over mijn hart kunnen verkrijgen dat het kindje wat overhoud aan iets wat ik had kunnen voorkomen!
Geen druk voor een tweede kindje
Nog steeds voelen wij niet de druk voor een tweede kindje, ik ben echt heel erg gezegend met één gezond kind. We zijn gelukkig en ik kan zeggen dat wij ons momenteel echt compleet voelen. We genieten van haar, zij van ons en we genieten vooral van ons samen als gezin. Want met mij als zieke moeder is het elke dag maar zien wat we kunnen. Lobke weet inmiddels ook niet beter, ze gaat mee bloedprikken en helpt me met mijn medicatie spuiten. Ze weet en leert precies wanneer iets even niet kan en gaat hier echt goed mee om. Ik kan extra genieten op dagen dat ik een goede dag heb nu ze ook steeds groter wordt.
Het is goed zo! We zijn compleet zo en wie weet voor altijd!
