“De auto stottert” – zegt Sander. Terwijl hij dat zegt voel ik inderdaad onze volvo sputteren. Nee he! Niet nu! Niet met een peuter van 2 en een baby van 5 maanden. Ik kijk een beetje angstig naar mijn twee kindjes. Mijn allergrootste nachtmerrie is om met onze kinderen langs de snelweg te stranden. Ondertussen springt er een storingslampje aan. We verliezen vermogen en ik hoor Sander vloeken. Gelukkig zien we een afrit. Daar staan we dan met autopech. Bij een Franse carwash, in de felle zon en geen hotel te vinden. Onze vakantie lijkt in tranen te gaan eindigen en de moed zakt mij in de schoenen.
Autopech op de Franse snelweg
Niet ver achter ons zitten mijn zusje en zwager. Samen met hen en mijn ouders staan we op dezelfde camping. Gezellig, maar zeker in deze situatie een verademing. Zowel Sander als mijn zwager hebben behoorlijk wat kennis van auto’s en dus kwamen zij onze kant op. Dit geeft mij de ruimte om Julas te voeden, terwijl de mannen zich over de auto buigen en mijn zusje op Emmelie let. Hun eigen kleintje, mijn neefje, ligt heerlijk te slapen. Wat een geluk dat ze zo vlakbij ons reden.
Na een halfuur wikken en wegen, kijken en denken besluit Sander om verder te rijden. Ik vertrouw op hem. We zijn al op de helft van onze reis naar de overnachtingsplek. Als we die halen, gaan we daar verder kijken wat het probleem is. Zelf kan ik niet zo helder nadenken op dit moment. De adrenaline giert door mijn lijf. Ik vertrouw onze auto nu niet en dat is een heel naar gevoel. Omdat ik de kleintjes niks wil laten merken hou ik mezelf groot en gaan we op pad.
Het lijkt goed te gaan. Het storingslampje is uit en we hebben weer vermogen. Top! Net wanneer ik een zucht van verlichting slaak, begint de auto weer te sputteren. Zo rijden we een stuk door, totdat de auto blijft hangen in de derde versnelling. We rijden nu met 90 km per uur, in zijn derde versnelling, op de snelweg. Wat een ellende. We zijn een paar keer gestopt en toen eraf gegaan om een langere stop te maken. Mijn zusje en zwager rijden nog steeds achter ons. Thank god! Toch fijn zo’n back-up voor het geval dat. Op onze stopplaats maken we melding bij de ANWB. Als het niet anders kan, zoeken we hier een hotel en lossen we het op. Het is niet anders.
ANWB hulp laat op zich wachten …
Echter laat de ANWB op zich wachten. Na bijna 1,5 uur wachten zijn we geen steek verder. Toch maar weer de auto in en door. Bij onze overnachtingslocatie kunnen we langer blijven en heeft Sander de ruimte om goed naar de auto te kijken. Teruggaan met twee kinderen zonder back-up is geen optie. Helaas halen we dat niet. We hebben de auto nog een paar keer herstart en zijn nog een flink stuk doorgereden, maar uiteindelijk strand onze auto bij een grote benzinepomp. Ik kan wel janken. We kunnen zo niet verder. Daar sta je dan. Met je baby, met je auto volgeladen en je peuter die de reis al helemaal zat is. Een vloekende partner die onze auto van te voren tiptop in orde had gemaakt en zelf het lood in je schoenen. Dit is gewoon vreselijke, stomme pech. Bah!
We bellen wat rond en overwegen de opties die we hebben. Uiteindelijk hakken we de knoop door. Ik ga met mijn zusje en 3 kinderen (jawel, 2 baby’s en een peuter) op pad en de mannen rijden terug. Ze gaan proberen om onze auto over de Nederlandse grens krijgen. De ANWB gaat ons namelijk niet binnen afzienbare tijd kunnen helpen en het feit dat we in het buitenland zitten maakt dat het nog langzamer gaat. Het is inmiddels al na de middag en we moeten nog een flink stuk. Inclusief de spits van Parijs. Help!
Inmiddels zijn mijn ouders ook op de hoogte van onze autopech en logischerwijs zijn ze zenuwachtig. Beide dochters, met alle kleinkinderen in 1 auto en dat dwars door Parijs tijdens spitstijd. Ga er maar aan staan. Gelukkig heb ik vertrouwen in mijn eigen rijkunsten en die zelfverzekerheid heb ik nu ook echt nodig.
Dwars door Parijs
Mijn zusje en ik komen echt dwars door Parijs, gesteund door de navigatie. We hebben de meest bizarre woonwijken gezien, terwijl we de ongelukken op de ring en files probeerden te vermijden. Daar sta je dan met je volle auto (inclusief dakkoffer en fietsen achterop), tussen de scooters, wandelaars en gedeukte auto’s. Op sommige momenten heb ik maar één hand aan het stuur en met de ander hou ik de fles voor Julas vast. Gelukkig had ik melk voor hem achter de hand, want de kolf was achtergebleven in onze volvo en er was geen mogelijkheid om te stoppen.
Drie huilende kleintjes, twee gesloopte moeders en geen eten
Uiteindelijk komen we om half 10 in de avond op onze tussenstop aan. Drie huilende kleintjes, twee gesloopte moeders en nog geen eten in onze maag. De kinderen hadden gelukkig wel alles gekregen, maar waren doodmoe en zat van het autorijden. Geef ze eens ongelijk. Ze hebben zich geweldig gedragen. Snel spullen uitladen, een croissant achterover drukken en kinderen op bed. Een uur later kijken we elkaar aan. We weten niet of we moeten huilen of lachen. We zijn doodmoe, hebben honger, voelen ons smerig en weten dat we morgen nog een rit voor de boeg hebben. Tegelijkertijd maken we ons natuurlijk zorgen over onze mannen. Zij zijn op pad met een auto die mogelijk stil kan vallen. Met gemengde gevoelens gaan we naar bed. Wat een dag.
Auto’s lenen
In de tussentijd is het in Almere een drukte van jewelste. Het is Sander gelukt om de auto thuis te krijgen, held! Zijn broer is daar ook om te helpen. Mijn twee zwagers pakken onze auto uit en Sander is bezig met het regelen van een andere auto. Mijn schoonzusje en haar man helpen ons uit de brand. Yes! Zij lenen onze tweede auto en wij krijgen hun auto mee op vakantie. Wat een mazzel. Echter is er wel wat verzekeringswerk dat geregeld moet worden. Tenslotte is het nogal wat, je auto drie weken uitlenen. In het holst van de nacht pakken zij de nieuwe auto in en regelen alles voor vertrek. Die ochtend gaan ze heel vroeg rijden, dus het gaat een korte nacht voor ze worden.
Een nieuwe dag
In Frankrijk zijn wij ook alweer vroeg uit de veren. Echt lekker hebben we niet geslapen en we waren beide vroeg wakker. Onder het mom van “laten we nu maar doorpakken” kleden we onszelf aan en bereiden we alles voor het vertrek voor. De kleintjes slapen allemaal nog en we willen ze zo lang mogelijk laten liggen. Op die manier kunnen wij alles regelen en kunnen we straks in alle rust met ze knuffelen, aankleden en ze voorbereiden op een nieuwe dag in de auto. Een beetje quality-time, voor zover dat kan.
Met nog 5 uur exclusief stops te gaan, belooft het weer een lange dag te worden. We merken duidelijk dat de kindjes nog last hebben van de dag van gisteren. Wij net zo goed, maar voor ons volwassenen is dat anders. Ik kruip achter het stuur en we nemen ons voor om vooral rustig aan doen. De stops duren daardoor lang, maar zijn noodzakelijk. We pakken een picknick kleed, speelgoed, eten en drinken, alle kindjes een schone luier, een voeding en we proberen tussendoor zelf ook nog wat te eten en te drinken. Dat valt niet mee met drie kleintjes, maar we proberen er een feestje van te maken. We rijden tenminste en daar gaat het om.
Uiteindelijk komen we na een kleine 8 uur op de camping aan. Het laatste halfuur was een drama. Slingerende weggetjes, drie huilende kinderen en hele pijnlijke borsten. Maar hé, we hebben het gehaald en de mannen zitten niet eens zo ver achter ons. Zij hebben flink doorgetrapt en korte stops gehouden. Ook zij hebben er een behoorlijk avontuur op zitten.
Wat een avontuur!
Eindelijk kan de vakantie beginnen. Al verwacht ik wel dat we een dag nodig hebben om hier van bij te komen. Wat een avontuur. Dwars door parijs, twee baby’s voeden en vermaken, een peuter tevreden houden, nachtelijke kolfsessies met de hand (bij het gebrek aan een apparaat), een toilettas die mist, geen avondeten, hoge temperaturen, flesjes klaarmaken en geven in de auto, ik twee dagen achter het stuur en aan mijn zusje de zware taak om, al dubbelgevouwen achterin, iedereen tevreden te houden. Oh my…. Wat ben ik trots op de kindjes en mijn zus. Iedereen heeft het zo goed gedaan, ver boven verwachting. En onze auto? Die werkt weer gelukkig. Op naar een volgend avontuur en dan alsjeblieft zonder autopech graag!
LEES OOK: