Na de grote blijdschap van de positieve test verschenen de eerste zwangerschapssymptomen. Het voelde alsof ik een flinke kater had, die eindeloos duurde. Alleen werd het niet beter door eieren met spek te eten of een paar extra uurtjes slaap. Ik had een onverzadigbare honger, voelde me duizelig, naar en moe.
Daarna begon pas de èchte misselijkheid. Vanaf het moment dat ik ’s ochtends mijn ogen opende, tot ik ze ’s avonds weer sloot. Op de dagen dat ik werkte was het erger en vooral als ik het druk had. Dan ging ik aan het eind van de dag kotsmisselijk, oververmoeid en met een flinke hoofdpijn naar huis. Die dagen duurden te lang en ik probeerde meer kleine pauzes te nemen, maar het hielp niet.
Zwangerschapssymptomen
We hadden besloten de zwangerschap tot de eerste 12 weken voorbij waren niet wereldkundig te maken, omdat we bang waren dat er iets mis zou gaan en we dan ook verplicht waren meteen ons verdriet te moeten delen. Maar toen ik halverwege een lange cursusdag van ellende stond te huilen in het toilet, heb ik het met een collega gedeeld. Ik wilde blij zijn dat ik zwanger was, moést blij zijn van mezelf. Maar nu vertelde ik het haar huilend en dat ik er niks aan vond…
Maar het lastigste van het eerste trimester vind ik dat het vol zit met onzekerheden. Of er wel een kloppend hartje is, of alles goed zal gaan. Ik kon haast niet wachten tot die dertiende week.
Om het eerste trimester positiever te maken, heb ik me aangemeld voor Moeders voor Moeders. Zij zamelen urine in van zwangere vrouwen, wat wekelijks thuis wordt opgehaald. Uit deze urine wordt het hCG-hormoon gewonnen wat gebruikt wordt voor het vervaardigen van geneesmiddelen die worden gebruikt bij vruchtbaarheidsbehandelingen.
Een prachtig doel vind ik zelf. Want ook al vond ik het eerste trimester echt geen feest, er zijn zoveel vrouwen met een (nog) onvervulde kinderwens die dolgraag met me zouden willen ruilen.
