Het begon al bij de zwangerschap van Fedde, die echte zwangerschapsdementie… Wie had in hemelsnaam de chocoladepasta in de koelkast gezet? Eigenlijk was ik de enige die dat gedaan had kunnen hebben, want mijn man Dennis eet dat niet. Maar zelfs dat kon ik mij op dat moment niet bedenken. Verderop in de zwangerschap werd dit alleen maar erger. Naar de winkel om brood te halen en dan eenmaal aangekomen in de winkel niet meer weten waarom je nou was gekomen…. Oh ja! De keukenrol was op!
Of ’s avonds op de bank vragen wat de planning is voor het weekend en nog geen uur later hetzelfde vragen. En het dan natuurlijk heel irritant vinden als je een antwoordt krijgt dat je dat net ook al heb gevraagd.
Zwangerschapsdementie
Ik had altijd gehoopt dat het na mijn zwangerschap wel zou verbeteren. Tsjah, in ieder geval iets! Maar na een tweede zwangerschap lijkt het wel dubbel zo erg.
Ik loop nu met boodschappen doen maar standaard alle paden langs en nog vergeet ik de helft. Soms kom ik wel 2 of 3 keer per dag bij de supermarkt. Lijstje maken? Ja, goed idee! Maar die vergeet ik natuurlijk mee te nemen. Mijn huissleutels of autosleutels ben ik ook regelmatig kwijt. Vaak zitten deze gewoon in mijn tas, jaszak of in mijn hand…
Of spullen opruimen en geen idee meer waar je dat gelaten heb. Zo bel ik ook weleens iemand op met de gedachte wat te moeten bespreken of vragen, maar zodra diegene opneemt het al niet meer weten. Of midden in een gesprek kwijt zijn wat je nou wilde zeggen… Pff, moet ik nog even doorgaan?
Zo blijkt het ook dat mijn moeder tijdens mijn zwangerschap van Ytse had aangegeven dat ze niet bij de verjaardag van Fedde kon zijn. Ze zou dan op vakantie gaan. Het schijnt dat ik dat prima vond, maar bij het naderen van de verjaardag wist ik werkelijk waar van niks.
Dus sorry! Sorry voor diegene die dit lezen en nog hoop hadden… Sorry, maar dat laatste beetje hoop haal ik weg… het wordt niet beter!
En sorry voor… uuuh ik weet het niet meer.
Bekijk babykleding inspiratie >>
Lees ook: hoe moeilijk kan oppassen zijn? >>
