Zwanger na een miskraam

22 mei 2018

De dag waarop de gynaecoloog ons (na bijna 10 weken zwangerschap) vertelde dat ze geen kloppend hartje zag, kan ik me nog goed herinneren. Evenals het moment van de miskraam, twee weken later. Het verdriet, het doorgaan en op een gegeven moment weer durven denken aan eventuele zwangerschap. De wens was er en won het steeds een klein beetje meer van de angst. En toen was daar de test op drie februari. Na twee negatieve testen een week eerder, was daar zomaar opeens een positieve test! Vol ongeloof heb ik nog een test gedaan en wederom verschenen er twee streepjes. ZWANGER! Ik heb een hele tijd naar de test gekeken, omdat ik het maar niet kon bevatten. Ik was zwanger na een miskraam. Alle gevoelens tussen euforisch blij en heel bang, met alles daar tussenin, kwamen aan me voorbij. Deze gevoelens wisselden zich de weken daarna steeds met elkaar af.

Zwanger na een miskraam

Op een woensdag (bijna zeven weken zwanger) reed ik met Tijn en Mees naar het ziekenhuis voor de eerste echo. Klamme handen, een brok in mijn keel en de drang om weer rechtsomkeer te maken overheersten de hele weg. Ik heb liedjes gezongen met de jongens om wat afleiding te zoeken, maar betrapte me erop dat ik met enige regelmaat afdwaalde. Ik was bang voor het moment van de waarheid. Ik trof Ivo bij de balie en zag dat ook hij erg zenuwachtig was. In de wachtkamer heb ik even met Tijn en Mees gespeeld tot we de kamer van de gynaecoloog binnen mochten.

De eerste echo

Gelukkig wist ze van de miskraam en zei ze direct: “zullen we eerst maar even kijken, dan praten we straks wel verder.” Gelukkig ze liet ons niet langer in spanning zitten. Ik kroop op de stoel en Tijn en Mees klommen bij Ivo op schoot. Ze vonden het wel interessant om televisie te kijken. Op het moment dat ze met de echo begon knepen Ivo en ik elkaar in de hand. Ergens wilde ik niet kijken, maar als automatisch worden mijn ogen naar het scherm getrokken. Al heel snel zag ik de vruchtzak en niet veel later het knipperlichtje. Tranen van opluchting stroomde over mijn wangen!

18 weken zwanger

Al 18 weken zwanger, dagelijkse misselijkheid en een groeiende buik laten me iedere dag ervaren dat ik zwanger ben. Langzaam aan krijg ik wat meer vertrouwen. Dit komt mede door een echoscopiste die bij de echo van 13 weken zei: “Je mag erop gaan vertrouwen en gaan genieten, alles ziet er echt heel goed uit!” Het was net of ik dit even nodig had. Na die echo durfde ik het steeds meer mensen om me heen te vertellen. We hebben hier echt even mee gewacht, omdat ik bang was dat wanneer we het zouden delen met mensen het alsnog mis zou gaan.

Grote broers

Grote broers Tijn en Mees beseffen nog niet echt wat het inhoud dat mama een baby in de buik heeft. Tijn zegt vaak: “ ik ook baby in de buik en maakt dan een hele bolle buik”. Sep en Leron daarentegen maken het heel bewust mee en zijn reuze blij. Het is heel bijzonder om dat mee te maken! Sep vraagt bijna iedere dag hoe het met de baby gaat en of het nog lang duurt voordat de baby komt. Dan knuffelt hij mijn buik, zingt een lief liedje met zijn oor op mijn buik en zegt: “mama jouw buik wordt ECHT dik.” Ik merk dat ik intens kan genieten van deze momenten. Helaas heb ik niet in de hand wat er binnen in mijn buik afspeelt, maar ik heb me voorgenomen om zoveel mogelijk te genieten van deze hele bijzondere tijd!

Zwanger na een miskraam