“Nee, sorry. Daar trek ik echt de grens!” zeg ik strijdlustig. Daarna richt ik mij tot Emmelie en kijk ik nog eens naar de andere acht koppies die mij nieuwsgierig aankijken. Ik wens mijn meisje een leuke dag, zwaai naar haar en vertel haar dat ik er straks weer ben. Daarna groet ik de leidster en loop weg.
Stoom blaast uit mijn oren
Ik probeer het hoofd koel te houden, maar het stoom blaast uit mijn oren. Altijd al ben ik iemand geweest die (indien nodig) tegen de stroom in zwemt. Meer dan eens maak ik het mezelf daardoor zoveel moeilijker dan nodig. En waarom? Gewoon, omdat ik geloof dat een bepaalde keuze beter is, uit principe of omdat ik gevoelsmatig het idee heb dat het moet. Echter, nu ik zwanger ben lijkt dit erger dan ooit en alle Corona-maatregelen dragen daar weinig positiefs aan bij.
Zwanger in Corona tijd
Eenmaal thuis ga ik eerst eens rustig op de bank zitten. De regen klettert tegen de ruiten. Het is grauw, grijs… Eigenlijk net als mijn stemming. Bah, wat ben ik boos. Eerst maar eens een kop thee om tot mezelf te komen.
Afgelopen vrijdag hebben wij een nieuwsbrief van de opvang gekregen. Of we allemaal wel een mondkapje op wilden doen bij het halen en brengen. Iedereen die mij kent weet dat ik keurig alle regels opvolg, maar nu kon ik niet anders. Dit druist tegen alles in waar ik voor sta.
Mondkapjes verplicht
De maandag daarop ging ik mijn dochter brengen. Net als anders en, jawel, zonder mondkapje. Helaas leidde dat tot een discussie met een van de leidsters. Zij valt in de hoog-risicogroep en als vanzelfsprekend is ze extra voorzichtig. Natuurlijk begrijp ik dat. Het is ook moeilijk en wat leven we toch in een gekke tijd. Juist daarom voel ik meer beschermingsdrang richting Emmelie en de kleine in mijn buik dan ooit. Juist daarom voelt deze zwangerschap soms gek.
Het nieuwe normaal
Ik wil mijn kinderen beschermen tegen de verdeling in het land, de discussies, tegen het “nieuwe normaal”. Juist kinderen zijn zo gebaat bij stabiliteit, bij contact, bij mimiek en non-verbale communicatie. Wist je dat onze kleintjes in de eerste 7 levensjaren hun beeld vormen van de wereld? Bij die wereld hoort geen papa of een mama met een mondkapje. Of een wereld waarin mensen elkaar zien als bedreiging of waarin we alleen maar bang zijn. Nee, bij die wereld hoort een zichtbare glimlach, een aai over de bol, naar school gaan, familie op je verjaardag en bovenal vrijheid.
Onze opvang doet ontzettend hun best. De leidsters wringen zich in allerlei bochten voor de kinderen, maar ook zij moeten mee in al het Corona gedoe. Al sinds begin dit jaar moeten wij Emmelie daarom noodgedwongen bij de deur afgeven. Buiten, bij de schuifpui. Als een soort pizza besteld bij Thuisbezorgd. Het maakt mij zo verdrietig, maar het is wat het is. Bij een mondkapje trek ik echter de grens. Nee, als moeder heb ik een verantwoordelijkheid richting mijn kleine meisje en wil ik mezelf recht in de spiegel kunnen aankijken. Dat kan niet als ik mee ga in iets waar ik niet in geloof en in iets wat ik als pedagogisch onverantwoord zie. Dus nee, dit is waar het stopt.
Het Corona virus wat kan dat betekenen voor mijn kind >>
Stralend zwanger in Corona tijd
Zwanger in Corona tijd
Maar wat staat mij en andere zwangere vrouwen nog meer te wachten?
Het is zo’n onzekere tijd om zwanger te zijn. Hoe is de situatie in januari? De maand van mijn uitgerekende datum. Wie zal er straks bij mogen zijn? Moet ik dan een mondkapje op? Of enkel mijn vriend? Mag hij straks nog mee naar de controles? En hoe gaat het in de kraamweek? Mag ik straks niet eens mijn ouders tegelijk ontvangen? Mag ik niet op mijn manier de geboorte van onze zoon vieren?
Toen ik net zwanger was versoepelden de regels. Dat gaf vertrouwen en rust, maar nu steekt die onrust weer de kop op. De besmettingen stijgen, de maatregelen worden zwaarder. Kan en mag ik straks nog mijn eigen bevalling (in grote lijnen) bepalen? Thuis weet ik dat ik grotendeels die vrijheid heb, dus hopelijk is een thuisbevalling mij gegeven. Maar, wat als het niet zo is? Wat als ik wederom in het ziekenhuis terecht kom? En wat als het opnieuw vanwege een vroeggeboorte is? Hoe gaat het als mijn kindje op de neonatologie komt te liggen? Wat als ik dan een ordinaire snotneus heb? Moet ik mezelf dan verplicht laten testen? Met alle wachttijd van dien? En in de tussentijd, mag ik dan niet bij mijn kleintje zijn?
Ik heb zoveel vragen. Vragen waar ik geen antwoord op zal krijgen en wat de tijd zal moeten leren. We weten het simpelweg niet. Het voelt zo onzeker en dat is wel iets dat mijn zwangerschap beïnvloed. Tijdens een zwangerschap en bevalling ben je namelijk zo kwetsbaar. Wat een verschil met de zwangerschap van Emmelie. Die voelde licht, gemakkelijk en grotendeels onbevreesd. Een tweede zwangerschap gaat zoveel sneller dan een eerste. Normaal gesproken zou ik dat als iets positiefs zien, maar nu zou ik soms zo graag mijn zwangerschap even willen pauzeren. Zodat dit allemaal voorbij kan gaan. Zodat we van deze hele rottige situatie verlost zouden zijn.
Hopelijk neemt de druk op de zorg snel af en kunnen we allemaal weer normaal doen. Ons eigen leven weer bepalen, genieten van de horeca, onze kinderen weer écht naar de opvang brengen, genieten van sport & spel, maar bovenal ook zwanger zijn in alle rust. Bevallen zoals we dat zelf willen en de kraamtijd naar keuze kunnen invullen. Ik hoop ontzettend dat we dit voor januari bereiken, maar de tijd zal het leren. Wish me luck!
XX
Lisanne
Lees ook: Ik ben Corona moe >>
PS: Wil jij ook jouw persoonlijk zwangerschapsverhaal met ons delen? Stuur je zwangerschap blog naar info@baby-label.com
Dit is Lisanne haar eerste blog als blogger voor Babylabel. Vind je haar blog ook leuk? Geef haar een like op Facebook en/of instagram.
