Zoals je misschien al van mij weet, of eerder hebt gelezen in mijn vorige blogs, is mijn man kapitein. Een stoer maar zeker geen alledaags beroep en al helemaal niet voor iedere relatie weggelegd. Hierdoor is hij ongeveer de helft van het jaar van huis. Dat maakt mij een echte ‘zeemansvrouw’. Hier ben ik enorm trots op, omdat ik daardoor een zelfstandige vrouw ben geworden. Daar komt bij dat ik veel zaken echt zelf moet regelen en doen. Ook als het gaat over de opvoeding van ons zoontje, die nu 6 maand oud is.
Bij mijn man zit het varen hem in z’n bloed, zijn vader was ook kapitein, een geweldig lieve en zorgzame man! Hij was zijn grote voorbeeld… Ik vind het ontzettend mooi dat hij hetzelfde doet als zijn vader. Door zijn beroep was mijn schoonvader ook veel weg van huis, vrouw en kinderen. Dat maakte mijn schoonmoeder óók een zeemansvrouw. Ik zie haar daarom als voorbeeld. Zij heeft het vroeger behoorlijk pittig gehad om twee kids grotendeels alleen op te voeden. Nu ik in hetzelfde ‘schuitje’ zit, heb ik daar alleen maar veel meer bewondering voor gekregen.
Mijn man en ik waren 10 jaar bij elkaar voordat we gingen trouwen. Dus ook het proberen te krijgen van een kindje was een weloverwogen keuze. We wilden eerst nog genieten met z’n tweeën, van de vrijheid en gesetteld zijn in ons huis. Als de tijd rijp was en het zou ons gegund zijn, paste daar ook een kindje bij.
Toch ben ik wel gewend om veel alleen te zijn, maar weet ook dat dit niet altijd even makkelijk is. Je mist toch je partner, je geliefde, je steun en toeverlaat, om je overal in bij te staan en te helpen waar dat nodig is. Ook met de kleine dingetjes, zoals het verschonen van een luier, de ontwikkelingen die ons kindje doormaakt, of als hij ’s nachts huilt. Waar in een ander gezin de man of vrouw na het werk ’s avonds thuis is en de dag met elkaar doorneemt, geldt dat voor ons niet. Met een beetje geluk kunnen we ’s avonds even met elkaar bellen. Natuurlijk worden er veel foto’s en filmpjes doorgestuurd van de kleine, maar dat is toch anders dan elkaar even lekker kunnen knuffelen..
Natuurlijk wist ik van tevoren dat het niet altijd even makkelijk zou zijn als parttime alleenstaande mama. Het leven èn het ouderschap zit nou eenmaal vol onverwachte wendingen. Het is in je eentje een hele organisatie om naast naast je baan het huishouden te runnen en helemaal als je daarnaast ook verantwoordelijk bent voor een kindje.
Een goede voorbereiding is het halve werk
Dat houdt in dat als ik alleen met mijn zoontje ben, ik vaak kook voor meerdere dagen. Voor mij bestaan er dan geen middagdutjes. Wanneer de kleine slaapt, is er al een was doorheen gegaan, een stofzuiger door het huis gehaald en is de vaat gedaan. Daarna is er even tijd voor een kop koffie. Vaak leg ik kleding voor de volgende dag, de avond van tevoren klaar. Als ik de dag erop aan het werk moet, maak ik vast een tasje voor Djurre klaar.
Doordat mijn man vaak weg is, waardeer ik de tijd dat hij wel thuis is, het samenzijn als gezin, des te meer. Het blijft ook nog iedere keer spannend om elkaar na zo’n lange tijd weer te zien.
Ik ben zo ontzettend trots op ons gezin. We hebben in korte tijd heel veel meegemaakt, maar samen staan we sterk. Ook al zijn we niet altijd bij elkaar… Mijn man is de liefste en de beste papa voor Djurre die ik me maar wensen kan!
