Ik kijk in mijn agenda. De dag komt eraan dat mijn verlof erop zit. Er bekruipt mij gelijk een iet wat benauwd en zenuwachtig gevoel. Nu al weer werken na zwangerschapsverlof?!? Wat is die tijd snel gegaan zeg, echt belachelijk! En dan is mijn eerste werkdag nog een avonddienst ook, help! Ik kijk terug op mijn verlof… Heb ik genoeg genoten van de vrije tijd? Ja, zeker weten. En anders was dat nu wel een beetje laat om dat te gaan realiseren. En straks als ik aan het werk ben, dan de kindjes ‘zomaar’ achterlaten bij papa, oma, kinderdagverblijf? Pffff!
Gaan ze het wel redden zonder mij? Wat als ik niet genoeg voorraad melk in de vriezer heb? Wat als ik niet voldoende heb ontdooid? Of wat als het kolven op het werk niet lukt? Wat als…..? Gek werd ik ervan! Allemaal gedachtes die je zenuwachtig maken en toch ook wel wat onzeker. Even mezelf toespreken: relax! Het gaat zoals het gaat en daar kan je toch niks aan veranderen. Laat het los en geniet nog even!
Weer werken na zwangerschapsverlof
Het was maandagochtend en ’s middags moest ik voor het eerst naar mijn werk. De avond ervoor al melk uit de vriezer gehaald, berekend volgens de formule: 150 ml keer lichaamsgewicht gedeeld door het aantal voedingen. En dan nog een beetje extra voor het geval dat. Ik heb geloof ik wel zes keer de koelkast open getrokken met de twijfel om toch nog een extra voeding uit de vriezer te halen. Want wat als…? Ja inderdaad, wat als je te weinig heb? Dan kunnen ze dat zelf ook wel ontdooien. Kolf tas stond klaar, koeltasje, flesjes, en alles wel acht dubbel gecheckt, want stel je voor! Je woont vijf minuten van je werk af, dus dan is er echt geen oplossing natuurlijk voor als je wat vergeet.
De combinatie van zenuwen, loslaten en gierende hormonen is toch geen goede combinatie. Wordt soms letterlijk gek van mezelf en zit ook echt mezelf tegen te spreken. Heel irritant!
Toch iets vergeten…
Eenmaal op het werk beginnen natuurlijk alle collega’s over de kleine. Heel lief bedoelt, maar maakt het niet bepaald makkelijker. Toch halverwege m’n dienst wat meer los kunnen laten, totdat ik een appje kreeg dat hij de fles ineens niet meer pakte… Neeeeeee! Overal druk over gemaakt, behalve daarover. Bij mij pakte hij hem namelijk wel gewoon. Allemaal tips gegeven via de app en even in conclaaf gezeten om toch snel op en neer te rijden. Maar uiteindelijk toch het verlossende appje ontvangen dat het na enige moeite alsnog gelukt was. De volgende avond had ik weer avonddienst, toen een andere fles geprobeerd en dat ging helemaal super!
Thuis redden zij het dus ook wel zonder mij. Het is alleen nog even een draai vinden.
Ik vond twee kindjes al behoorlijk veel werk (vooral al dat wasgoed), maar nu met het werk erbij is het helemaal wat. Waar is mijn eigen ontspanning?
