Tijdens mijn zwangerschap van Noëlle zag ik het helemaal voor me. Een broertje of zusje voor Daniël. Dat hij/zij opkeek naar grote broer en dat ze een paar jaar later gezellig samen optrekken. Natuurlijk is dit een geromantiseerd beeld maar ik moet zeggen dat er steeds meer momenten zijn die aan dit beeld voldoen.
De kinderen zijn gek op elkaar!
Noëlle is sowieso gek op Daniël en begint al maanden te stuiteren als ze hem ziet. Ze reageert enthousiaster op Daniël dan op ons.
Aan Daniël kunnen we vooral merken dat hij erg uitkeek naar een broertje of zusje om samen mee te spelen. We hebben met hem regelmatig het boekje Bobbi wordt grote broer en Bobbi en de baby gelezen. En hierin is de baby op een gegeven moment al vrij groot en kunnen ze samen spelen.
Een domper toen de baby er eindelijk was
Wat was dat een domper toen Noëlle er was en ze eigenlijk alleen maar kon liggen en drinken. Natuurlijk is de komst van een broertje of zusje enorm wennen voor een peuter. Maar het niet samen kunnen spelen hoorden we toch regelmatig terug als in: Noëlle kan nog niet zelf zitten en Noëlle kan nog niet met de trein spelen.
Daniël is gek op zijn zusje!
Inmiddels is Noëlle 8 maanden en druk over de grond aan het schuiven en rollen. We merken nu aan Daniël dat hij echt gek is op zijn zusje. Zodra hij haar ziet krijgt ze steeds vaker een kusje en een knuffel. Een paar weken terug was Daniël helemaal in tranen omdat Noëlle nog bij de opvang was en hij thuis. Dus in plaats van lekker een middagje mama voor hem alleen miste hij zijn zusje. Je kunt je voorstellen dat ik helemaal wegsmolt.
Niet alles is altijd positief
Natuurlijk is niet alles altijd positief. Momenteel is de uitdaging dat Noëlle ook aan het speelgoed van Daniël komt. En ja dat is even wennen. De eerste keer was zijn treinbaan gelijk gesloopt. We hebben een tijdje gehad dat Daniël gelijk ’s ochtends al begon dat Noëlle alleen maar in de box of de wipstoel mocht. Want anders kwam ze misschien wel in zijn domein.
Uitleggen waarom zijn zusje aan zijn speelgoed zit
We proberen dit wel positief te benaderen. Dus niet alleen zeggen: ja Daniël, Noëlle is nog een baby en zij snapt dit niet. Maar eerder uitleggen:
– Probeer ergens anders te zitten zodat Noëlle minder snel bij je komt
– Of geef Noëlle wat van haar eigen speelgoed. Pas had hij haar zo bedolven onder haar eigen speelgoed dat je bijna geen Noëlle meer zag
– Of: kom rustig tegen papa en mama zeggen dan schuiven we Noëlle weer wat meer naar eigen plekje.
We willen in ieder geval duidelijk hebben dat Daniël niet hoeft te wijken voor Noëlle of andersom. Ze hebben allebei evenveel recht op speelruimte.
Maar wat is nou een fijn leeftijdsverschil tussen je kinderen. En is er wel zoiets als het ideale leeftijdsverschil.
Laat ik voorop stellen dat je het niet zelf in de hand hebt wanneer je zwanger wordt.
Toen Daniël ruim 1 was kreeg ik echt veel duidelijker de wens voor een 2e kindje. Uiteindelijk was het een maand voor Daniël zijn derde verjaardag dat Noëlle geboren werd.
Dit zijn mijn ervaringen met het leeftijdsverschil tussen onze kinderen.
Met Daniël hebben we echt veel tijd met hem alleen gehad. Dit resulteerde er natuurlijk in dat hij behoorlijk moest wennen toen Noëlle geboren was. Zeker in de laatste weken van mijn zwangerschap en eerste weken na de bevalling heeft hij veel zijn aandacht opgeëist. Maar toch hebben we hier wel een weg in gevonden.
Wat de eerste maanden heel goed hielp was om te gaan wandelen. Noëlle kon dan lekker slapen en Daniël vond het leuk om naar de speeltuin/ het bos/ uitkijktoren etc te gaan.
Wat ik vooral positief vind is dat Daniël een leeftijd heeft dat je hem veel kunt uitleggen over wat Noëlle nodig heeft en dat mama niet altijd gelijk tijd heeft. En natuurlijk heeft hij vaak genoeg peuterkuren (zoals ik ze noem). Maar toch merk je dat hij ontzettend veel oppikt. Ik denk dat dit een jaar geleden lastiger was geweest qua communicatie.
Ik hoop met Noëlle straks ook meer die 1 op 1 tijd te hebben. Al zal dat wel lastig zijn omdat ik tijdens schooltijden meestal werk. Maar aan de andere kant is de kwaliteit van de 1 op 1 aandacht belangrijker dan de kwantiteit.
De grootste uitdaging is …
Wat ik van begin af aan een uitdaging vind is aandacht verdelen. Gert en ik proberen nu al allebei zelf dingen met Daniël te ondernemen. Denk aan zwemmen of vliegtuigen spotten. Maar ook kleine momentjes: even alleen met hem een boekje lezen of een toren bouwen. Ik geloof dat dit echt belangrijk is om in te investeren. En wederom gaat het meer om de kwaliteit dan om de kwantiteit.
Met Noëlle pakken we die momentjes natuurlijk ook maar zien ze er nu nog heel anders uit. Het is nu meer knuffelmomentjes, baby stoeien en misschien al een boekje lezen.
Wat ook wel heel makkelijk is, is dat Daniël prima zelf kan lopen. En als hij echt een keer te moe is dan kan hij op het plankje aan de buggy. Of afgelopen week waren we op Terschelling en toen hadden we voor beide kinderen een draagzak. Maar ik hoef in ieder geval niet 2 kinderen de trap op te dragen, auto in en uit te tillen etc. En dat is wel heel prettig.
Broer-zus ruzies horen er ook bij
Ik hoop dat ze de komende jaren ook echt leuk samen kunnen gaan spelen. Uiteraard zal dit gepaard gaan met de nodige broer – zus ruzies maar dat zien we dan wel weer. En zolang Noëlle nog niet met de trein kan spelen maakt Daniël zelf wel een trein. Hij zet dan zijn kinderstoel en die van Noëlle achter elkaar en speelt dat ze in de trein zitten. En dat is weer zo simpelweg genieten 🙂
