Hoe meer reacties ik lees, hoe meer afschuw ik krijg. Is dit mijn mede-mens, mijn mede-vrouw? Zijn deze zure dames de moeders van Nederland? Mijn mond valt open van verbazing en ik val letterlijk nog nét niet van mijn stoel. En toch blijf ik scrollen en kijken. In de dagen die volgen worden er meer artikelen gepubliceerd. Die artikelen zijn al net zo erg, evenals de reacties die daar weer onder worden geplaatst.
Bekende Nederlandse vrouw is bevallen
Deze week werd bekend dat een bekende Nederlandse vrouw is bevallen van een lief, klein meisje. Een prachtig mini-mensje met alles erop en eraan. Al vlak voor haar bevalling kreeg zij een stortvloed aan kritiek over zich heen en sinds de geboorte van haar dochter is dit alleen maar erger geworden. Helaas doen niet alleen individuen hieraan mee, maar ook tijdschriften en bedrijven gefocust op vrouwen. Dat is zo mogelijk nog schrijnender. Ik kan wel janken.
Deze kersverse mama had haar bevalling duidelijk voor ogen. Het ideale plaatje en dat is tenslotte waar een bevalplan voor is. Jouw lijstje met wensen over jouw bevalling. Dingen waar jij je prettig bij voelt en waar jij rust of kracht uit haalt. Het was duidelijk dat deze dame er goed over nagedacht had, kennis heeft vergaard en keuzes heeft gemaakt. Keuzes die voor haar goed voelden. Iets wat naar mijn mening alleen maar te prijzen valt. Je hebt namelijk wel degelijk wat te zeggen over- en tijdens je bevalling. Dat het negen van de tien keer anders loopt, dat is iets wat ons overkomt. Daar hebben we helaas geen invloed op. Maar he, als de mensen die jou begeleiden ook maar enigszins in de buurt kunnen komen van jouw ideale plaatje… dan is dat toch honderd procent winst?
Waarom hebben we zoveel kritiek op andere vrouwen? #doeslief
Bakken vol kritiek op andere moeders
Waarom voelen wij vrouwen dan massaal de drang om deze moeder voor gek te verklaren? Om haar keuzes belachelijk te maken? Om haar zowel voor de bevalling als daarna publiekelijk te schande te zetten? Enkel en alleen omdat dit op dat moment niet in jouw denkwijze past. Gelukkig was er ook een enkele positieve reactie. Er is dus nog hoop.
Goed nagedacht over haar bevalplan
Toen ik over haar bevalplan hoorde was mijn eerste gedachte. Zo, ze heeft er goed over nagedacht. Wat goed! Vervolgens toen ik las dat ze bevallen was én dat haar ideale bevalling grotendeels werkelijkheid was geworden, dacht ik; wat ontzettend fijn dat het gelukt is. Dat het haar gegeven is om zo te kunnen bevallen, want hé… als geen ander weet ik hoe anders het kan lopen. Mijn eigen bevalling was namelijk verre van mijn ideale plaatje. Desondanks kijk ik er positief op terug, juist omdat ik wél de kennis had om weloverwogen keuzes te maken. Evenals mijn vriend Sander, die ook erg goed wist wat ik wel en niet wilde. Dus in die zin heeft mijn bevalplan nut gehad.
Doe is lief!
Zouden haar keuzes mijn keuzes zijn? Nee, waarschijnlijk niet. Maar doet dat ertoe? Zouden wij elkaar als vrouwen niet moeten empoweren? Elkaar steunen? Juist in een periode wanneer je zo kwetsbaar bent is dat het allerbelangrijkste. Juist dan wil je steun en de positiviteit van vrouwen. Het enige geslacht uit deze maatschappij dat zou kunnen weten wat je doormaakt. Een deel van hen heeft het tenslotte zelf mogen ervaren. Zij weten dat bevallen spannend is en een moment dat je altijd zal bijblijven.
Verantwoordelijkheid naar de moeders van de toekomst
Wat we echter lijken te vergeten is dat we daarbij wel een verantwoordelijkheid hebben. Een verantwoordelijkheid naar de moeders van de toekomst. Wat geven wij ze mee? Welk beeld creëren we voor ze? Uit de reacties kan ik enkel concluderen dat het huidige beeld heel naar en bekrompen is. Kort door de bocht en met weinig begrip voor elkaar.
Deze mama’s to-be leren van jongs af aan al door middel van woorden en beelden dat een bevalling een hel is. Dat vloeken en schreeuwen de norm is. Dat je standaard van voor tot achteren uitscheurt en dat je überhaupt blij mag zijn als je ongeschonden uit de strijd komt. Maak je een keuze die afwijkt van ‘normaal’? Dan kan je rekenen op een heleboel kritiek en nare woorden van je mede-vrouw.
Wow!
Is dit wat wij willen? Is dat wat je wil voor jouw dochter, zus, vriendin, nichtje of kleinkind? Of willen we elkaar steunen en versterken? Een beter beeld zou zijn dat een bevalling weliswaar pijnlijk kan zijn en heftig is, maar dat het ook heel mooi kan zijn. Dat het echt niet altijd de hel is en dat je inspraak hebt, al is het maar deels. Dat je keuzes mag maken die voor jou goed voelen en dat je daarom gerespecteerd zal worden. En vooral dat we leven en laten leven. Dat we in onze waarde worden gelaten, ongeacht hoe we bevallen en welke denkwijze we daarbij hebben.
Denk na voordat je iets zegt!
Lieve mama’s, denk na voordat je iets zegt tegen een ander. Denk na voordat je zomaar een reactie op sociale media plaatst. Ook bekende Nederlanders zijn niet van steen. Zij zijn net zo goed die nieuwe mama, bomvol hormonen en met de wil om het zo goed mogelijk te doen. Laten we lief zijn voor elkaar.
Liefs,
Lisanne
LEES OOK:
