Hallo lieve mama’s en papa’s, ik zal mezelf eerst even voorstellen. Ik ben Peter, 29 jaar en werkzaam als vrachtwagenchauffeur. Drie jaar geleden kreeg ik een relatie met Erin (lees hier haar blogs voor Babylabel). Wij wisten al vrij snel dat wij een kindje wilden en na heel wat gesprekken en fijne fantasieën zijn wij er voor gegaan. Uiteraard was het bij ons niet zoals bij de meeste ‘stoere jongens’ in één keer raak. Maar na een paar maandjes was het bij ons gelukt en kon Erin mij een positieve test laten zien. Ik zou voor het eerst papa worden.
Ik wist niet waar ik het zoeken moest. Blij, maar ergens ook overrompeld. Ik moet jullie even uitleggen: ik was een jaar eerder mijn moeder verloren. De vrouw die zo ontzettend graag oma wilde worden en in die tijd werd het ook ‘serieus’ tussen mij en Erin. Dus Erin en ik hebben elkaar op een bijzonder moeilijk moment heel erg leren kennen en wisten al snel dat wij best wat konden hebben.
Voor het eerst papa
Maar goed, even terug naar die test. Ik voelde mij dus best schuldig dat oma dat niet kon meemaken. Maar gelukkig hadden we ook mensen om ons heen die dat wisten en ons het gevoel gaven dat wij hier echt van konden genieten. Dat was ook onze planning: genieten. Helaas ging deze droom al snel in rook op toen wij de 20 weken echo kregen. “Nou meneer de Best, je krijgt een zoontje!” Super leuk om te horen natuurlijk, maar geen twee minuten later vertelde diezelfde vrouw dat het toch wel een heel erg klein kindje was. En hoe leuk ze het ook probeerde te brengen, sloot ze het gesprek toch af met de zin: veel sterkte de komende tijd.
Sterkte?
Wij gingen naar huis met een gemengd gevoel. Yes, we krijgen een zoontje, en veel sterkte de komende tijd. Sterkte? Waarom? Omdat hij wat kleiner is? Hierdoor moest Erin één keer in de week naar het ziekenhuis voor controle. Hier begint dus mijn verhaal, waarin ik wil vertellen dat papa’s niet altijd maar kunnen weglopen van de waarheid. Papa’s kunnen niet altijd zeggen: ik moet werken. Papa’s horen de mama van hun kindje ten alle tijden te steunen, ook al kan of wil je dat niet altijd. Want WIJ als mannen hebben samen met onze partner deze keuze gemaakt.
Spannende periode
Ik ben eerlijk en ik zeg dat ik dus niet elke week mee kon naar deze controles. Ik had net een nieuwe baan en kon dus niet elke week één dag vrij nemen. Nu had ik de luxe dat ik een ontzettend lieve (schoon)familie heb, die één voor één elke week wel met Erin mee konden. Waardoor ik mij dus net iets minder schuldig voelde. Iedere keer als Erin op controle was zat ik met zweethandjes achter het stuur van mijn net nieuw gekregen vrachtwagen. Ze zal zo toch wel bellen? Zal het goed nieuws zijn deze keer? Zal hij ineens toch een groeispurt hebben gekregen?
Na maanden in deze onzekerheid werd er besloten om ons zoontje op 3 december te gaan halen. Twee dagen voor de uitgerekende datum dus dat was prima. De bevalling ging uiteindelijk gelukkig heel goed, maar dat zegt denk ik elke vader. Pas bij thuiskomst is het voor ons begonnen.
Het ‘voor het eerst papa’ verhaal van Peter gaat verder, lees hier zijn volgende blog over de moeilijke periode tijdens de eerste maanden met Senn.
