Hoe meer het einde van de zwangerschap naderde hoe lastiger het voor onze mannetjes werd. Wachten is voor kinderen hoe dan ook al geen perfect match en wachten zonder te weten hoe lang al helemaal niet. Maar na precies 39 weken zwangerschap kwam er een einde aan het wachten! voor altijd een jongensmama
Geplande keizersnede
Omdat ik al twee keizersneden had gehad, was het geen optie meer om via de natuurlijke weg te bevallen. Dit is altijd best een dingetje voor me geweest, maar ook dit keer had ik geen keus en daar heb ik me bij neergelegd. De enige vurige hoop die ik had, was dat de weeën spontaan zouden beginnen zodat we wisten dat ons kleintje er ook klaar voor was. Toen het de week voor de geplande datum wat begon te rommelen, maakte ik inwendig ook een sprongetje. Helaas zakte het steeds weer weg en was er niets meer te voelen van wat ook maar iets op een wee leek. Met exact 39 weken was het dan zover, de dag van de keizersnede. Met ietwat knikkende knieën liepen we het ziekenhuis binnen. Heel bewust heb ik die ochtend nog van het getrappel in mijn buik. Dit blijft toch wel het meest bijzondere gevoel, het levendige getrappel in je. Het is een heel bijzondere ervaring dat je het ziekenhuis binnenstapt en weet dat je een paar uur later een kleintje in je armen houdt en dat het nog maar enkele uren duurt voordat je weet of je papa en mama wordt van een jongen of een meisje. Toch leken de uren wel dagen te duren 😉
Drie keizersneden, maar de eerste gentle sectio!
De keizersneden van Sep, Tijn en Mees gingen allemaal met spoed. Deze laatste verliep zo rustig dat Ivo steeds zei: “Ik wacht gewoon op het moment dat de paniek uitbreekt…”. Die paniek kwam niet. Los van dat het lang duurde door de verklevingen, liep het allemaal precies zoals ze hadden uitgelegd. Ivo zat naast me en de anesthesist hield ons op de hoogte. Opeens kwamen daar de verlossende woorden…: “ laat het groene doek maar zakken!”. Ik werd omhoog geholpen en daar zag ik ons kleintje ter wereld komen. Tranen van geluk stroomde over mijn wangen. 39 weken gedragen en daar was ons mannetje! Pim werd om 12.08 uur geboren en was kerngezond! Niet veel later werd hij bij me neergelegd en daar mocht hij blijven liggen totdat ze mij gehecht hadden. Dit was de eerste keer dat ik ons kindje op de O.K. bij me mocht houden en al kon voeden op de recovery. Wat een rust en wat een geluk!
Beschuit met blauwe muisjes!
Pim heeft ons jongensgezin compleet gemaakt. Ik ben zo trots als een pauw op al mijn mooie en lieve mannen. De liefde die de jongens voor Pim laten zien is zo intens! Ik had er alle vertrouwen in dat de jongens dol op hun kleine broertje of zusjes zouden zijn, maar dit had ik niet durven dromen. Ik ben en blijf voor altijd een jongensmama en ben hier dolgelukkig mee, wat wil je met zulke kanjers!
Ben jij ook een jongensmama? Hoe blij ben jij met jouw jongens? Laat het me weten in een reactie hieronder.
Hoe beleeft jouw man de bevalling? >>
Lees ook: ‘de eerste keer seks na de bevalling‘ >>
