Twijfel nooit aan je moedergevoel

17 april 2019

Hi, Ellen hier! Misschien kunnen jullie t nog herinneren dat ik schreef over de eerste keer consultatiebureau wat bij ons ook onderhand wel het strafkamp wordt genoemd.  Nieuwsgierig waarom? Lees ’t in deze blog.. Twijfel nooit aan je moedergevoel

Het begin van een probleem wat geen probleem was;

Zoals ik net al schreef hebben wij met onze Nolan de eerste paar keer consultatiebureau niet echt als prettig ervaren er werd ons verteld dat er een hartruis was gehoord en dat dit zomaar wel eens iets heel ernstigs kon zijn. Al met al is een het 1e hartklepje wat dikker dan het andere maar het zou zomaar kunnen dat de helft van de lezers die deze blog nu leest dat ook hebben. Met andere worden niks aan de hand en je kan daar makkelijk 90 of zelfs 100 mee worden. Een hartruis dus, en een verschrikkelijke dokter. Twijfel nooit aan je moedergevoel

Een verwijzing..

Goed, dat opzij te hebben gezet kwamen we de afgelopen 2 keer in januari en 5 weken later. Eerst ging mijn man alleen en ik was aan het werk toen ik een appje van mij man kreeg. Er was volgends de verpleegkundige iets aan de hand met Nolan zijn heup en zij wilde de arts er naar laten kijken. Dus dat was gedaan. Het bleek dat Nolan zijn rechterheup in spreidstand niet de volledige 90% kon spreiden en dit dus met links wel kon. Ze wilde het afwachten en dus de volgende keer weer bekijken.

We gingen 5 weken later terug en ook toen ik erbij zat, hetzelfde verhaal. Ik zei heel stellig tegen zowel arts als verpleegkundige dat ik het raar vond dat ik daar weinig van merkte tijdens de dagelijkse activiteiten die ik met Nolan heb. Verschonen, spelen op de grond, proberen te kruipen, staan, rondrollen. Alles in mij zei dat ik gelijk had en dat er niks was waar ik mij zorgen om hoefde te maken, wie waren hun om alweer te zeggen dat we mogelijk wat mis was met mijn kind. Voor de 2de keer nog wel!

Lees ook: consultatiebureau of consternatiebureau >>

Ik was woest toen ik naar buiten stapte en zei tegen Kevin dat ik nooit meer daar naar binnen ging. ‘ gaan we weer het zelfde doen, worden ze daarvoor betaald om jonge ouders het stuipe op het lijf te jagen? Gatverdamme’ . En inderdaad gatverdamme, ik was er misselijk van en liep voor de 2de keer met een verwijzing onder in de kinderwagen terug naar huis. Mijn hoofd stond op klappen en er stonde tranen in mijn ogen. Voor de 2de keer werdt er weer getwijfeld aan mijn moedergevoel. Die artsen mochten stikken van mij. En die heupecho die kon op zich laten wachten!

Zonder mijn steun en toeverlaat 

Ik ging afgelopen maart opnieuw naar het strafkamp om te zien hoe het met mijn lieve vrolijke aapje verging. Hij was op z’n opperbest en ik daardoor ook. We hadden een drukke maand gehad en ik zat niet heel erg lekker in me vel. Dat ik er niet eens aan gedacht had om überhaupt een afspraak te maken voor die heupecho. Wat ik natuurlijk ook echt regelrechte onzin vond. Ik pakte Nolan uit de kinderwagen, en meldde me bij de assisente ‘ ik kom met Nolan’ ‘ ja ik zie het’ zei ze. En vroeg me vriendelijke Nolan uit te kleden om hem te wegen en te meten. Eenmaal zijn grote baby lijf van 69,7 cm te hebben gemeten en 8,5 kilo te hebben gewogen.  Mocht ik hem ze romper aan doen en zn badjasje. Van pooh-beer.. lekker warm.

Heupecho

We werden een klein kwartiertje later naar binnen geroepen bij de arts. Ik wist dus dat het hele heupgedoe weer ophoog zou komen. Ze vroeg hoe het ging en ik vertelde. Ze gaf me complimenten over het goed met de pot mee eten, het overstappen van potjes naar vers en het afbouwen van de flesvoeding. Ik was tot zover positief, en toen kwam de vraag die ze beter niet had kunnen stellen. ‘Hebben  jullie de heupecho al gedaan?’ ‘Nee’ zei ik met een staal gezicht. ‘Vond ik niet bepaald nodig’ ze keek me een beetje verbaast aan. ‘Oh, maar ik zou dat toch wel doen hoor’ zei ze met een behoorlijk verontrustend gezicht. Ze keek alsof ik net verteld had dat ik mijn kind dagelijks bleekwater te drinken gaf. Ik voelde mijn hart al weer sneller gaan.

Ze deed voor de zoveelste keer het testje en Nolan barste in tranen uit. Ik wilde haar een stomp verkopen, ‘ het doet hem duidelijk pijn , .. ziet u ‘ Ja dat kon ik inderdaad zien ja. Ik griste Nolan van de tafel en trooste hem. ‘ ik keek haar verwijtend aan’ ‘ Ja toch maar snel die echo maken’ zei ze. Mijn hart klopte bijna uit mijn borst. Er lagen zoveel worden op mij tong. Maar ik kon alleen maar knikken. Ik snap wat u bedoeld dokter, ik ga kijken wanneer ik een plekje heb om met hem te gaan.

10 minuten later liep ik met een slapende baby vermoeid van het huilen het gebouw uit. Ik was in staat om iemand te vermoorden. Ik belde Kevin op en het enige wat ik kon zeggen was ‘Laten we die afspraak maar maken, dan zijn we van dit gezeik af’. 

De dag van de echo

Maandag ochtend half 7 ging mij wekker, de dag van de echo. Nolan sliep nog en Kevin draaide zich nog een keer om, ik sprong snel onder de douche en kleede mij daarna aan, haalde Nolan uit bed en een klein halfuurtje later kwamen we in het ziekenhuis. We melden ons bij de balie en een halfuurtje later mochten we de echo kamer in. Ik was totaal mezelf niet en voelde me niet goed, mijn hoofd tolde en liet Kevin Nolan gerust stellen en hield mij een beetje op de achtergrond. De echoscopist was een aardige man van rond de 35 en keek naar allebei de heupen. ‘ ik heb nog nooit zulke mooie heupjes gezien bij een baby’ Zei hij glimlachend. Alles ziet er erg mooi uit, het is zelfs al aan het verbenen zei hij. En wees naar wat witte plekken op het beeld.

Prachtig zei hij normaals, stond op en gaf ons een hand. ‘Bedankt dokter’ zei ik met een kleine glimlach op mijn mond en keek Kevin aan, en slikte ondertussen wat tranen weg. 

We liep 4 minuten later de wachtkamer af de grote hal in. ‘Zo mag ik nu arts op der bek stompen, wat een gezeik weer om niks zeg’. Overladen met emoties, trots, boos, teleurgesteld en blij. Liep ik met Nolan in mijn arme terug naar de auto en gaf hem een kus. Ik hou van jou lieve muis zei ik zacht.

Twijfel nooit aan je moedergevoel

Mijn aankomende bezoek op het consultatiebureau is pas ergens in Augustus. Maar goed ook, en daarna vind ik het wel gescheten. En ga ik op zoek naar een kinderarts waar ik bij terecht kan als ik dit nodig vind. 1 ding wat ik zeker geleerd heb. Twijfel nooit aan je moedergevoel, nooit.

Liefs, Ellen 

Dit is voor aanstaande ouders >>

Twijfel nooit aan je moedergevoel

Delen op Facebook
Delen op Pinterest

Lees ook

eerste keer tandarts

De tandenavonturen van onze peuter: voor het eerst bij de tandarts

Onze zoon is voor het  eerst bij de tandarts geweest. Dit vinden we een belangrijke mijlpaal! Niet alleen om de...
huilbaby

Hoe sus je jouw huilbaby? + vijf tips

Een huilbaby is een baby die minimaal drie dagen per week gedurende drie uur huilt. Om erachter te komen of...
moederschap

Moederschap – soms voel ik me een andere moeder

Ik lees verhalen, hersenspinsels en ervaringen van andere moeders online en op social media. In veel van die gevallen voel...