Het is 8:00. Andre is al naar zijn werk en ik ben Sam (6 weken oud) aan het voeden. De slaapkamerdeur gaat open en ik hoor een klein stemmetje zeggen ‘hallo mama!’ Ben (bijna 3) komt binnen in zijn pyjama, speen in zijn mond, blonde haren in de war en zijn armen vol knuffels. Hij klimt op het bed en wil tegen me aankruipen, precies op de plek waar Sam ligt. Omdat dit niet past krijg ik een Woezeltje in mijn handen geduwd met het verzoek met hem te spelen. Ondertussen springt kat Boris op het bed, geeft dwingende kopjes tegen mijn hand en ook hij probeert het plekje van Sam in te nemen tegen me aan. Dit zijn echt de tropenjaren…
Na de voeding ga ik gauw douchen en leg Sam, die inmiddels moe is geworden, in zijn wiegje te slapen. Ik poets Ben z’n tanden, maar word erna door hem de kamer uit gestuurd zodat hij zich kan verstoppen, wat codetaal is voor ‘ik moet poepen en wil geen pottekijkers’. Hij wil ook nu niet op het potje of toilet, dus laat ik hem zijn gang gaan.
Tropenjaren…
Ik ben net klaar met verschonen als ik Sam plots weer hard hoor huilen. Ik denk er even snel naartoe te gaan voordat hij zichzelf weer helemaal wakker huilt. Sam laat zich echter niet zomaar troosten en achter me hoor ik Ben plots zeggen “oh oh, mama kijk” en zie hem in een plas urine staan. Ik ruim het op, kleed Ben aan en wil naar beneden gaan om ontbijt te maken.
Maar Sam heeft ondertussen alweer honger en zet een keel op. Dus haal ik Sam uit bed, maak rap het ontbijt klaar, geef Ben zijn boterham en ga Sam weer voeden.
Het is pas 10:15 en ik ben nu al kapot…
Lees ook: chaotisch huishouden van een Single Mama >>
