Het is midden in de nacht als ik wakker schrik. Verdwaasd kijk ik in het duister. Had ik nou zojuist iets gevoeld? Of verbeeld ik mij dat? Moeizaam draai ik op mijn zij. Inmiddels ben ik veertig weken en twee dagen zwanger. Van snel en soepel kunnen we dus allang niet meer spreken. Ik sta op en waggel richting de badkamer. Letterlijk als een pinguin. Mijn buik voelt onrustig en terwijl ik in de badkamer sta voel ik een flinke kramp. Ah, helder. Daar ben ik wakker van geworden. Ik vermoed dat het voorweeën zijn en ik betrap mezelf erop dat ik lichtelijk enthousiast ben. Die ochtend was ik mijn slijmprop al verloren, dus wie weet gaat de bevalling nu snel beginnen. Dat onze kleine Julas er drie uur later al zou zijn had ik nooit kunnen bedenken… thuisbevalling
Het begin van onze thuisbevalling
Na mijn bezoekje aan de badkamer loop ik naar beneden. Daar pak ik een paracetamol en ben van plan om meteen mijn bed weer in te duiken. Energie sparen. Tenslotte weet ik niet wat de volgende dag ons gaat brengen. In de woonkamer voel ik weer een kramp en ditmaal weet ik het zeker. Dit is het serieuze werk en ze zijn heftig. Ik drink mijn glas met een flinke teug leeg en loop langzaam de twee trappen op naar onze slaapkamer. Waarom wilden we in godsnaam toch op zolder slapen?!
De weeën zijn begonnen
Eenmaal heigend en puffend boven maak ik Sander wakker. Samen timen we de twee weeën die volgen. Ze komen om de 5 minuten en duren bijna een minuut. Dat is voor mij voldoende informatie. Ik geef aan dat ik mijn moeder wakker ga maken, die toevallig bij ons op visite was, en vraag of Sander mijn verloskundige belt. Onze verloskundige is ZZP’er, een geweldige vrouw en we hebben inmiddels een leuke band opgebouwd. Toch fijn om voor bijna 100% zeker te weten wie bij je bevalling is en om elke keer door dezelfde persoon begeleid te worden. Maargoed, dat terzijde.
De verloskundige wil mij spreken
Ik sta net onder de douche als Sander met de telefoon bij mij komt. De verloskundige wil mij zelf even spreken. Kalm en rustig praat ik met haar en vertel dat het wel serieus is, maar dat ik nu nog even lekker ga douchen. Ze vraagt of ze nu meteen moet komen en ik twijfel. Het kan tenslotte nog uren duren en ik wil haar niet onnodig midden in de nacht op pad laten gaan. De bevalling van Emmelie duurde in totaal 18 uur, dus volgens mijn berekeningen hadden we nog flink wat uren te gaan. Uiteindelijk zeg ik tegen haar dat ik het nog heel even wil aankijken en we hangen op.
Weeën volgen elkaar snel op
Ondertussen is iedereen in het huis in de weer. Iedereen, behalve Emmelie. Ons kleine meisje is in diepe rust en heeft niets in de gaten. Gelukkig maar. De white noise hebben we wat harder gezet, zo krijgt ze niets mee van alles wat er aan de andere kant van de deur gebeurt. Nog geen tien minuten later geef ik Sander opnieuw de opdracht de verloskundige te bellen. Deze weeën zijn niet grappig meer en het gaat allemaal sneller dat ik had verwacht. Gelukkig was ze toch al niet meer op bed gegaan en had ze de situatie goed aangevoeld.
Toch nog tijd om mezelf in de steigers te hijsen
Daarna gebeurt er veel en mijn hoofd is er niet helemaal meer bij. Om een of andere gekke reden heb ik het in mijn hoofd gehaald om mezelf nog even enigszins in de steigers te hijsen (lees; mijn haar in een staart, lenzen in, make-uppie op). Waarom ik dat doe is mij ook nog steeds een raadsel. Alsof het er nog toe doet en alsof je er na een bevalling nog steeds zo keurig uitziet. Sander is druk in de weer met het bevalbad. Uiteraard heeft hij de handleiding van te voren niet gelezen. Mannen… Het hele badbevallen is sowieso een last minute ding. Ik was niet eens van plan om in bad te gaan bevallen, maar ik kon het gratis lenen en de weeën op die manier opvangen leek mij wel wat.
Dan gaat het snel
De intensiteit van de weeën nemen toe en ik merk dat ik het licht en geluid minder goed kan verdragen. Ik irriteer me aan het kraken van het plastic, het opzetten van het bad. Alles eigenlijk. Daarom verplaats ik mezelf naar beneden. Echter kom ik daar eenmaal aangekomen niet verder dan de deurpost van de hal naar de keuken. Prima, dan daar maar zitten. Op dit moment kan het mij niks meer schelen.
Het hoofdje is voelbaar
Terwijl ik daar zo zit gaat de bel. De verloskundige is er. Mijn moeder doet open en ze praten wat met elkaar. Totdat ik ze onderbreek vanaf de vloer. Best een grappige situatie, want de verloskundige had mij helemaal niet opgemerkt zo vlakbij de voordeur in het donker. Ze zag meteen aan mij dat we al een eind op weg waren en stelde een paar korte vragen. Ze merkte op dat mijn buik een stuk lager hing en vroeg of ik zelf kon voelen hoe ver ik was. Even jezelf toucheren. De meeste oren beginnen nu te klapperen, maar ik ervaar het als een doodnormale vraag op dat moment. Vrijwel meteen voel ik een hoofdje. Julas zijn hoofdje.
Badbevalling
Daarna zet de verloskundige in een rap tempo stappen. Het gaat een beetje langs mij heen, maar ze zegt tegen Sander dat hij Emmelie wakker moet maken. Samen met mijn moeder gaat zij naar het appartement van mijn zwager. Mijn vader was ondertussen onderweg vanuit Groningen en kreeg al orders dat hij gas moest geven. Dit is de beste oplossing voor iedereen. Emmelie begrijpt het nog niet helemaal en is een nachtbraker. Tegenwoordig een stuk minder dan vroeger, maar de kans dat ze door alles heen gaat slapen is nihil en ik weet dat ik mij dan niet meer kan focussen. Samen met de verloskundige ga ik naar boven. Het bad is aan het vol lopen, maar er moeten nog behoorlijk wat liters bij en dus moet ik wachten.
Ik vang de weeën op tegen de kast. Sander duwt in mijn rug en beneden hoor ik mijn moeder met Emmelie. Het brengt rust dat ik weet dat ze samen zijn. Niet lang daarna (al voelde het als eeuwen) mag ik het bad in. Communiceren gaat nu in korte zinnen of eigenlijk meer commando’s vanuit mijn kant. Ik zit zo in mijn bubbel dat meer woorden simpelweg niet lukken. Gelukkig begrijpt iedereen dat. Het licht moet zachter en iedereen moet stoppen met praten, stil zitten en mij vooral niet uit mijn concentratie halen. Gelukkig kennen Sander en mijn verloskundige mij goed, ze spelen hier perfect op in en weten mij goed te ondersteunen. Ze motiveren me, helpen mij ontspannen en luisteren vooral goed. De regie is volledig in mijn handen en dat geeft zoveel kracht.
Vliezen breken
Ik ben vrij in mijn acties, houding en gevoel. Dat is iets dat ik niet ken vanuit mijn vorige bevalling. Dat was zo anders. In het ziekenhuis, op mijn rug en persen op commando. Hierdoor twijfel ik en de verloskundige heeft het door. Ze vraagt of ik wil dat ze even toucheert. Dat wil ik. Gewoon voor de bevestiging dat ik mag gaan, maar eigenlijk heb ik die niet nodig. Mijn lichaam doet het zelf.
Met elke wee komt Julas dichterbij, maar schiet ook weer terug. Dit heeft een doel en dat weet ik, maar het frustreert mij enorm. Ergens tussendoor voel ik mijn vliezen breken. Dat blijft toch een gek gevoel, zo’n stroom water. Op het einde spaart mijn lichaam energie en stemt de kracht van de weeën precies goed af. Soms zitten er korte pauzes tussen de weeën, soms langer. Net wat blijkbaar nodig is. En dan opeens schiet Julas het water in. Daar is hij, ons kleine mannetje.
Op slag verliefd
Verrast roep ik zijn naam, voordat ik hem voorzichtig uit het water vis. Hij kijkt ons aan met zijn mooie, lieve oogjes en opslag ben ik verliefd. Wat is hij perfect. Van te voren was ik zo onzeker. Kan ik wel van twee kindjes houden? Is mijn hart wel groot genoeg? Nu lach ik daarom. Natuurlijk is het groot genoeg. Mijn twee kleintjes, zo bijzonder en uniek op hun eigen manier.
Een bevalling uit het boekje
We zitten nog wat na in het bad. Totdat Julas met een grote boer aankondigd dat hij het wel gehad heeft. Meneer heeft honger en wel nu. Eerst een boer en daarna een hoop gepruttel. Het is gedaan met de waterpret en we stappen voorzichtig uit bad. Julas krijgt te drinken, alle controles worden gedaan en de beschuit met muisjes worden tevoorschijn getoverd. Een glas alcoholvrije champagne erbij maakt het feest compleet. Een thuisbevalling uit het boekje en ik had het niet anders gewenst.
De bevalling duurde in totaal 3 uur
In totaliteit duurde mijn thuisbevalling 3 uur, al voelde het veel langer. De weeën waren heftig en intens, maar ik wist ze op te vangen. Natuurlijk doet het pijn, maar dat weet je van te voren. Desondanks was het prachtig en een bevalling die ik iedereen zou gunnen. Het was zo mooi juist omdat ik mijn eigen lichaam kon volgen, er geen ingrepen hebben plaatsgevonden en ik volledig de regie had. Zo weinig mogelijk mensen, geen medische poeha en gewoon in mijn eigen huis met mijn eigen spullen.
Na een warme douche kruip ik lekker in bed. We kletsen nog wat na, ik informeer mijn ouders, vraag naar Emmelie en dan zet ik mijn telefoon uit. We blijven nog even in onze bubbel en vertellen nog aan niemand dat ons gezin zojuist een beetje groter is geworden. Dat doen we bewust, gewoon omdat we hem nog even voor onszelf willen en willen genieten van dit moment. In dit bed, ons bed, met kleine Julas in onze armen.
Op naar een leven met ons vieren!
LEES OOK:
- BEVALLEN DOE JE ZO
- LIEKE HAAR BEVALLIG WERD INGELEID
- IK TWIJFEL: WEL OF GEEN TWEEDE KINDJE
- ZWANGERSCHAPS YOGA
