Een postnatale depressie treft een op de tien moeders. Eigenlijk is dat best wel veel, maar je staat er niet bij stil. Je denkt vaak, dat overkomt mij niet. Maar je ziet maar dat het altijd zou kunnen. En dat is vreselijk lastig voor jezelf, maar ook voor je omgeving. Deze week las ik de LINDA. en zij hebben 3 vrouwen gesproken die kampen met een postnatale depressie. Maar wat zijn de symptomen postnatale depressie?Schreeuwen tegen je baby
Schreeuwen tegen je baby
Een van de vrouwen die hierin wordt uitgelicht is Catharina. Wat was zij blij toen zij zwanger was, als een zonnetje liep zij rond met haar dikke buik. Maar de roze wolk waar zij op zat werd inktzwart. Zij huilt de hele dag en komt het liefst niemand onder ogen. Ze wil niet dat mensen zien hoe mislukt zij zich voelt als moeder. Eigenlijk waren er al signalen na haar eerste kindje, maar toen kreeg zij de stempel van een burn-out. Je hebt er geen grip op en dat is zo enorm lastig, want je wilt niet zo zijn. Een quote uit het verhaal raakte me: “Laatst kwam Fjerre met snoepjes naar me toe, nadat ik tegen hem tekeer was gegaan. Troostend wreef hij me over mijn rug.”
Symptomen Postnatale Depressie
Niets voelen voor je kindje dat snapt niemand. Vanuit huisartsen kreeg Paulette meerdere stempels op zich gedrukt, maar dat ze een postnatale depressie had is niet naar voren gekomen. Dus besloten zij toch om nog voor een tweede te gaan. Ze zouden het anders aanpakken met meer rust om hun heen. Tijdens haar zwangerschap raakte ze al weer depressief en gingen instanties zich er mee bemoeien met hun eerste kindje en deze werd zelfs zes weken uit huis geplaatst. Als moeder zijnde wil je hier niet aan denken, vreselijk. Een dag voor haar is geslaagd als het haar lukt om de kinderen even mee naar buiten te nemen, een was te draaien en te koken.
Wat is er mis met mij
Ook Anne kampt met een depressie. Vragen die in haar hoofd rondgaan: Waarom kan ik dit niet? Wat is er mis met mij? Je wilt genieten van je kinderen, maar het lukt niet. Nadat Anne stopte met borstvoeding begon de horror pas echt. Ze kreeg nachtmerries en paniekaanvallen. De huisarts schreef haar een anticonceptiepil voor en dat hielp, maar tegelijkertijd begon ze helemaal niks meer voor haar kinderen te voelen. Niet voor haar kinderen, maar ook niet voor haar partner.
Het is bizar hoe gezond en goed je ook was voor de zwangerschap dat zoiets met je kan gebeuren. Het is te hopen dat het van korte duur is, en dat je daarna heerlijk van je kinderen en partner kunt genieten. Want het is het mooiste wat er is.
Eerder is er ook een documentaire geweest: Roze wolk. Deze is nog te zien via NPO.
LEES OOK: