Toen mijn vriend en ik besloten om voor het ouderschap te kiezen zat ik halverwege het 3e jaar van mijn HBO opleiding. We hadden het al vaker over een kindje gehad en hebben het goed overwogen: was dit het juiste moment? Wat als we wachten? Wat als we ervoor gaan? We waren beide van mening dat als je iets echt graag wilt, je er gewoon voor vecht en zo is het ook. Vier maandjes nadat ik gestopt was met de pil hadden we een positieve test in handen, hoera!
Dit prille geluk vierden we de eerste drie maandjes fijn samen, niemand (oké op de verloskundige na) die ervan wist. Overigens een bewuste keuze, die eerste 12 weken zijn tenslotte erg spannend en er kan nog van alles gebeuren. Ook wilden we alles in die drie maanden goed geregeld hebben. Ik liep op dat moment stage en werkte zo’n 6,5 dagen, niet ideaal maar goed te doen voor mij. Ik had nergens last van en wist ons geheimpje goed te verbergen.
Oké, niet helemaal hihi. Tijdens een familie uitje waarbij we een kookworkshop volgden nam ik liever een sapje dan prosecco en dat als enige. Toen mijn moeder nog riep: ‘Niemand zwanger!?’ Moesten ik en Peter toch snel een blik wisselen, welke opgevangen werd door mijn oudere zus. Zo ook de reactie “IK WIST HET!” van mijn zus toen we het uiteindelijk vertelden. Ach, ik ben altijd al een open boek geweest.
Maar goed, niet alleen onze families moesten het weten. Ook mijn stage, school en werk moesten op de hoogte gesteld worden. Van het één kwam het ander en mocht ik mijzelf de ‘eerste zwangere stagiaire’ noemen. Ik kreeg onwijs veel steun en medewerking vanuit mijn opleiding en werk. Mijn stage kon ik succesvol afronden, mijn minor die daarna volgde helaas niet helemaal doordat ik rust moest gaan houden door een groeiachterstand van de kleine man.
Studerende mama
Gelukkig kan ik dit aankomend jaar nog afronden en ben ik nu bezig met mijn scriptie. Ook dit ging in het begin niet helemaal vanzelf. Senn is vijf keer opgenomen geweest in het ziekenhuis en heeft een moeilijke start gehad (lees mijn blog over onze ‘huilbaby‘). Hierdoor kon ik niet tijdens de eerste kans starten met mijn scriptie, maar gelukkig wel tijdens de tweede startmogelijkheid. Het is behoorlijk veel, zwaar en soms amper te combineren, maar dit ligt ook vaak aan mezelf. Ik wil veel tegelijk en zo ben ik momenteel 20 uur aan het werk, aan het afstuderen, fulltime mama en staat er een verhuizing op de planning. Vooralsnog kan ik alles voor mijn scriptie succesvol afronden en heb ik al één voldoende binnen, hoppa!
Als iemand vraagt of ik dit liever anders had gedaan, dan is mijn antwoord ‘nee’. Kijk, natuurlijk ga je altijd uit van het goede en verwacht niemand vooraf complicaties. Zo ook wij, het is gewoon pech hebben. Wat we ervoor terugkrijgen (die knappe kleine man) is zoveel waardevoller dan al het andere in ons wereldje. We vechten hard voor alles en ik weet zeker dat het op deze manier gaat lukken. Ik heb wat gas terug moeten nemen, maar ook dit gaat helemaal goed komen met de juiste planning en structuur.
Vertrouwen hebben en houden is altijd het belangrijkste!
Wie is nog meer een studerende mama? En hoe ervaar jij dit?
–
–
