“Kijk..! Hij draait al van rug naar buik!! En dat al na twee weken!”
“Mijn kind staat al los!”
“Mijn kind kan zijn eigen naam al schrijven!”
“Yes, Jantje mag een klas overslaan”
“Ja maar, mijn kind mag in de selectie voetballen”
“Borstvoeding is het allerbeste!”
“Die draagzak is slecht voor zijn heupjes!”
Dat je trots bent op je kind is meer dan logisch. Maar het verbaast hoe groot de concurrentie en de strijd des moeders onderling is. En eerlijk gezegd walg ik daar soms echt van.
Ik heb zelf inmiddels drie kinderen en heb in menig ‘moeder-groepje’ gezeten. Facebook groepen, forums, baby websites en noem maar op. Niks is leuker, en vaak handig, dan onderling kletsen met vrouwen/moeders die in het zelfde schuitje zitten. Je kunt ervaringen uitwisselen en vaak even je ei kwijt als het even tegen zit. Je kunt andere helpen en om hulp vragen. Soms heb je een ontzettend leuke klik en ontstaan er zelfs vriendschappen.
De strijd des moeders
Maar toch is er altijd maar die eeuwige strijd… Moeders die het beter weten of onnodige en overbodige adviezen geven.
Zo heb je vaak de borstvoeding moeders tegen de flesvoeding moeders. De moeders die wel inenten tegen de moeders die niet inenten. Potjes moeder tegen de ik-maak-alles-vers moeders. De ik-laat-mijn-kind-huilen moeders tegen de ik-laat-mijn-kind-nooit-huilen moeders. En zo kan ik eigenlijk eindeloos doorgaan. Er is altijd een strijd. En moeders gaan ver hoor, om elkaar te overtuigen.
Dan heb je ook nog de moeders bij wie alles altijd veel erger is. En dit willen ze ook heel graag bespreken onder een Facebookpost van een andere moeder, die haar probleem voorlegt. Zo zie ik heel vaak dat een onzekere moeder haar hart lucht. Vervolgens komt er een andere moeder met een reactie; “Herkenbaar.. Want mijn kind etc etc.” En BAM! Ze walst zo over het hele probleem van de andere moeder heen want haar probleem is ‘zo veel erger’. Van empathie is weinig te merken. Ik snap best dat sommige moeders alleen maar meer onzeker worden.
En er wordt een potje geroddeld onderling
Zo zijn er ook moeders die snelle kinderen hebben die met 9 maanden al lopen, en al kunnen praten met 10 maanden. En dan moet ook iedereen weten hoe goed haar kind wel niet is. Als er dan een kindje van een andere moeder zijn/haar eerste stapjes zet met 11 maanden dan krijg je reacties als; “Dat deed Pietje de vorige maand al!” Ja dus? Mag ik nu niet meer trots zijn dan? Of wil je even horen wat een verschrikkelijk knap kind je wel niet hebt?
Ieder kind heeft zijn eigen tempo, en uiteindelijk leren ze het allemaal.
Ik kan zelf niet ontkennen dat ik nooit mee geroddeld heb, maar ik probeer wel vaak iedereen in zijn waarde te laten. Ik ben het ook heel vaak niet eens met de manier waarop andere moeders het allemaal aanpakken. Iedere moeder voedt haar kind op, op de manier die zij het beste vindt. Er zijn tegenwoordig zoveel theorieën qua opvoeden. Wat is er nou eigenlijk juist? Ik denk dat niemand bewust zijn kind verkeerd op zal voeden. En ik vind dat iedere moeder terecht trots mag zijn op haar kind. Ik stond ook bijna te huilen toen ze hier hun eerst stapjes zetten.
