Ben is drie jaar en vier maanden oud en hoewel hij sinds de babytijd alleen ’s nachts en wanneer hij ziek is een speen krijgt, zie je aan zijn gebit dat hij speent. Toen ik deze winter hoogzwanger was van Sam werd ons geadviseerd voor Ben zijn derde verjaardag met de speen te stoppen, zodat zijn gebit er niet blijvend last van zou ondervinden. stoppen met de speen
Of dat nu waar is of niet, we wisten dat er een keer een eind aan moest komen. En we wisten ook dat als de baby eenmaal geboren was het de eerste tijd niet zou lukken, dus hebben we die week nog Ben gemotiveerd de speen weg te gooien. Het was geen succes. Wij waren onzeker erover en ook al gooide Ben de speen stoer weg, hij huilde tranen met tuiten toen hij eenmaal zonder speen naar bed moest. Dus gaven we hem de reservespeen en beschouwden dit als een verloren poging.
Wanneer stoppen met de speen
Er brak vervolgens geen ‘goed moment’ aan om stoppen met de speen. Ben kreeg een broertje waar hij in de eerste periode niet bepaald enthousiast over was en daarna was hij gespannen en verdrietig omdat zijn allerbeste vriendinnetje verhuisde. Soms probeerde ik hem te peilen hoe hij erin stond. Of hij er al aan toe was een ‘grote jongen zonder speen’ te zijn. Maar dan huilde hij en moest ik hem beloven dat we niet nu de speen in de prullenbak zouden gooien. Na het brandweerauto- debacle in de speelgoedwinkel (zie blog ‘terror three’) had ik bedacht dat hij de spenen aan de kassa zou kunnen inruilen voor de bewuste brandweerauto, maar ook dat vond hij geen goed idee. Hoe moesten we dit aanpakken? En was er een goed moment voor?
Vier spenen in bed
Ben sliep al een tijd met vier spenen in zijn bed zodat hij er ’s nachts altijd één kon vinden. Op een avond bij het naar bed gaan bleek er één kapot te zijn. (Betrapt: we houden ons dus niet aan de regel ‘speen na 6- weken vervangen’, maar checken de spenen bij het naar bed gaan). Ben gooide de speen zonder problemen in de prullenbak. Ik legde hem uit dat spenen na een tijdje stuk gaan, maar dat we geen nieuwe zullen kopen omdat hij een grote jongen aan het worden is. Ook dat vond hij prima. De tweede ging kapot, de derde na een tijdje ook en ook nu gooide hij ze zonder blikken of blozen weg. En kon hij aan mij navertellen dat we geen nieuwe zouden kopen.
Fopspeen kwijt
Dit is de manier om te stoppen met de speen én van die laatste speen af te komen, dacht ik. Dus toen hij een paar nachten achter elkaar ons riep dat hij die ene speen niet kon vinden, besloten we dat het tijd was. Ik knipte de speen kapot, waar hij die avond bij het naar bed gaan achter kwam. Hij besefte meteen wat er stond te gebeuren en ook dat hij vanaf nu speen-loos door het leven zou moeten gaan. Het bleek dit keer toch niet zo makkelijk voor hem. Dikke tranen huilde hij naast de prullenbak tot hij hem toch maar losliet en de deksel sloot.
Geen reservespeen
Ik voelde me trots en wreed tegelijk. De buurman die vanachter het keukenraam het tafereel aanschouwde vroeg “Heb je nog een reserve voor als het niet lukt?”. Nee, nu gingen we doorzetten. De tranen waren al snel gedroogd en ook het inslapen ging goed. Om 23:30 werd hij huilend wakker en was haast niet te troosten. Na een half uur ging hij toch weer rustig slapen en hebben we hem die nacht niet meer gehoord. De volgende nacht nog een keer, maar sindsdien gaat het goed. Hij zegt ’s avonds bij het slapen gaan nog wel eens dat hij zijn speentje mist, omdat hij het zo lekker vond. Maar vertelt ook trots aan zijn vriendjes en opa’s en oma’s dat hij geen speen meer heeft en een grote jongen is.
Lees alles over de peuterpuberteit >>
Lees ook: tropenjaren >>
