We hebben een weekje vakantie ingelast met z’n drietjes. Heerlijk even tijd voor ons gezin, en het was nodig. Ik zal het niet mooier maken dan het is..
We zaten in een relatiedip, de afgelopen twee jaar als beginnende ouders stonden wij op ‘cruise control’. Alles draaide om Liv, en dat is logisch aan de ene kant. De andere kant ervan was dat wij uit elkaar groeiden zonder dat wij het wisten, tenminste de afgelopen maanden zagen wij dat in.
Mijn man werkt keihard en veel, zodat ik 5 dagen in de week bij ons mooie meisje kan zijn. Hartstikke fijn, maar dat betekent ook dat hij veel weg is en veel mist. Ik heb eigenlijk geprobeerd om die afwezigheid en het missen op te vullen door mijzelf te storten op onze Liv. Ik verloor hem uit het oog. We werden broer en zus, er kwamen steeds meer discussies, afstand en alles stond op een laag pitje, misschien was het waakvlammetje wel uit..
Heel verdrietig en onwerkelijk als je bedenkt dat wij pas twee jaar getrouwd zijn, 6 jaar samen zijn en nu het mooiste op de hele wereld bij ons hebben. Toch overkomt het je.
Mensen praten er niet over, zoiets is persoonlijk, gênant misschien wel, taboe en een stukje trots komt daar ook bij kijken. Ik ga de schone schijn niet ophouden, het hoort bij het leven..
Terwijl ik dit schrijf schenkt mijn man twee glazen wijn in, warmt de sauna in ons huisje op en kijk ik terug op een heerlijke en fijne dag. Ik merk dat Liv het fijn vindt dat papa en mama genieten en lief zijn voor elkaar. Ze is zo in haar element. Met elk kusje straalt haar hele gezichtje en komt je bij ons staan en slaat haar armpjes om ons heen. Het raakt mij zo. Ik moet slikken. Dave voelt het ook en we staan ineens te huilen met z’n tweeën met ons bijzondere meisje tussen onze armen geklemd.
Zolang we dit voelen, gooien wij die handdoek niet in de ring! Dat mag niet.
Natuurlijk heb ik eraan gedacht om de relatie te beëindigen. Misschien wel 100x in gedachten, en nog meer afstand genomen en nagedacht. Maar waarom de makkelijkste weg kiezen? Waarom niet vechten voor diegene die mij mijn dochter gaf, geboren uit liefde. We gaan het samen proberen, net zoals in het begin.
Ik ben vergeten wat juist hem zo speciaal maakt, wat ik voor hem voel, dat hij ook gewoon een man is, met emoties, behoeften en fouten. Ik zou nooit blijven omdat wij een kind samen hebben, dat zou voor Liv en mijzelf niet eerlijk zijn.
Maar Liv is wel ons lichtje die gloeit in de duisternis en zij fladdert voor ons uit. Ze fluistert in mijn oor; hou vast. Dat ga ik doen! Het wordt een lange weg.
Hou vast, vecht voor wat je lief hebt! Wees sterk, wees kwetsbaar… Samen
