Oef, het is zo ver. In huize Kooij zijn we in de pré peuterpuberteit beland en dat valt op zijn zachtst gezegd niet mee. De meest kleine dingen resulteren in driftbuien, een boel tranen en rondvliegend speelgoed. En dat meerdere keren per dag. Het resultaat is dat sommige dagen wel erg lang duren. Zeker in deze periode van lockdown, waarin veel ouders nóg meer ballen moeten hooghouden dan anders. Begrijp mij niet verkeerd, dat doen we met liefde… maar dat maakt het soms niet minder vermoeiend. Als dit een voorbode is van twee-is-nee en de échte peuterpubertijd, dan houden wij ons hart vast.
Pré peuterpuberteit
Emmelie is nu 20 maanden en ik ben hoogzwanger. Dat betekent dat haar broertje zich over niet al te lange tijd gaat melden. Spannend! Wij kijken natuurlijk enorm uit naar zijn komst, maar tegelijkertijd zijn we ook erg benieuwd hoe het voor Emmelie zal zijn. Juist in deze fase. Een fase waarin ze zo enorm gefrustreerd is door het wel begrijpen van woorden, maar zich nog niet altijd kunnen uitten. Een fase waarin haar motoriek en inzicht haar soms nog in de steek laten, maar daar waar de wil zo groot is. Het reguleren van je emoties op deze leeftijd is ook lastig. Laat staan dat je dan binnenkort je ouders ook nog moet delen met je broertje. Dat je opeens meer geduld moet opbrengen en dat dit nieuwe hummeltje ook niet meer weggaat.
Super lief maar ook jaloers
Emmelie is doorgaans super lief voor andere kinderen. Geduldig, bescheiden en ze deelt een heleboel aaitjes en kusjes uit. Ook weet ze een goede balans te houden tussen speelgoed delen en van zich afbijten. Toch merken we aan haar dat ze nu ook op een leeftijd komt waarbij ze zo nu en dan jaloers is. Vooral wanneer papa en mama elkaar even knuffelen. Dan wil ze erbij. We hebben haar dus ook vanaf het allereerste moment bij deze zwangerschap betrokken en we proberen haar te leren hoe ze kan helpen bij de dingen die wij doen. Zo poetsen we samen, ruimen we de vaatwasser uit (met een paar gesneuvelde kopjes als gevolg) en doen we boodschappen. Straks kan ze dan helpen bij het verzorgen van haar broertje. We merken dat ze zich op deze manier betrokken en gezien voelt. Ach, alles duurt dan wel tien keer langer.. maar gezellig is het tenminste wel. We hebben de grootste lol en een blije dreumes, is een blije papa of mama.
Als ouders zien wij Emmelie elke week met sprongen vooruit gaan. Nieuwe woordjes, nieuwe vaardigheden, verfijning van bestaande vaardigheden. Apetrots zijn we. Echter ziet zij dit zelf niet. Emmelie ziet alleen dat dekseltje wat niet op dat bakje gaat en die toren die voor de zoveelste keer omvalt of de puzzel die niet lukt. Ook voelt het voor haar alsof de wereld vergaat wanneer ik een bruin stukje banaan weghaal of wanneer ze mijn broodje niet mag (terwijl ze exact hetzelfde broodje voor zich heeft liggen). Ach ja, de wereld van een dreumes gaat niet over rozen. En wij zijn dagelijkse meerdere keren verschrikkelijke ouders.
Hysterisch op de grond van de supermarkt, mijn kind niet hoor …
Ooit zei ik nog heel hard dat mijn kind niet hysterisch op de grond van de supermarkt zou liggen. Dat wij dat anders zouden doen. Wat een giller. Nu zit ik niet te wachten óf het gebeurt, maar weer wanneer het gebeurt. Want dat het gaat gebeuren, dat staat vast. Waarschijnlijk omdat ze wél de wortels mag vasthouden, maar niet mag schudden met het bakje créme fraiche. Zoiets. En ook ik zal dan, net als al die andere ouders, met het schaamrood op mijn kaken haar proberen te kalmeren. Wat een ellende.
Desondanks heb ik mij voorgenomen om in dit soort situaties mee te gaan veren. Vuur bestrijden met vuur heeft immers nog nooit geholpen en voor haar zijn deze emoties groot. En een gevoel, een emotie mag je wat mij betreft nooit teniet doen. Hoe frustrerend en onbegrijpbaar voor mij dan ook, dat is haar wereld en op zulke momenten vergaat die wereld écht eventjes. Al is het maar omdat ze vandaag niet de roze beker, maar de paarse heeft. Juist hoe ze het niet wilde.
Betekent dit dat ze altijd haar zin krijgt?
Nee, zeker niet. Helaas moeten we allemaal af en toe dingen doen die we niet willen, hebben we ons te houden aan regels of moeten we met teleurstellingen leren omgaan. Zo is het leven en dat is niet altijd eerlijk of leuk. Zeker niet voor een dreumes. Echter wil ik er als mama wel voor haar zijn, haar gevoelens accepteren en haar helpen hoe ze hier op de juiste manier mee om kan gaan. De critici onder ons hoor ik al denken. Dat meisje raakt verwend, mag straks alles en moet gewoon iets harder aangepakt worden. Een beetje flinker worden. Maar in mijn ogen is niets minder waar.
Van meisje tot vrouw
Met een heleboel liefde, soms een strenge blik, een goed gesprek en zelfs een traan hoop ik dat mijn meisje opgroeit tot een evenwichtig mens. Een vrouw die in verbinding staat met haar gevoel en eigen-ik. Iets dat velen zijn kwijtgeraakt en in deze tijd naar mijns inziens belangrijker is dan ooit tevoren.
Liefs,
Lisanne
LEES OOK:
