Inmiddels zijn we ruim drie maanden met zijn vieren en hebben we onze balans al aardig gevonden. Toen ik nog zwanger was vroeg me ik regelmatig af hoe dat gevoelsmatig zou zijn, straks met zijn vieren. We moeten immers de liefde en aandacht gaan verdelen over twee kindjes. Een baby en een peuter.
Tijdens de zwangerschap van onze dochter betrokken we onze zoon bij de uitbreiding van ons gezin. Want dit was niet alleen voor ons een nieuwe fase, maar voor hem natuurlijk ook.
Tijdens de zwangerschap
We hebben onze zoon zoveel mogelijk betrokken bij de zwangerschap van zijn zusje door hem af en toe mee te nemen naar echo’s, boeken voor te lezen over het krijgen van een baby en over mijn buik te aaien en knuffelen en daarbij uit te leggen waarom mama’s buik zo aan het groeien was.
Doordat deze zwangerschap, door de lichamelijke ongemakken, zwaarder was dan die van onze zoon en ik de energiepiek in mijn tweede trimester niet heb gehad, heeft dat ervoor gezorgd dat ik mijn energie goed moest verdelen om nog steeds leuke activiteiten met onze zoon te kunnen doen. Want dat verdiende hij natuurlijk!
Toen ik zwanger was van onze zoon, kon ik op elk moment van de dag de rustmomentjes pakken die ik nodig had. Maar dat was nu heel anders!
Nu pakte ik de momentjes na de lunch tijdens zijn middagdutje (ALS hij sliep…) of aan het einde van de dag als mijn man terug was van zijn werk.
Een intense levensverandering
Ik heb de overgang van één naar twee kinderen best als pittig ervaren.
Een baby die je nog moet leren kennen, moet wennen aan alle nieuwe zuchtjes en kreuntjes, volledig afhankelijk van jou is en alle zorg nodig heeft.
Een drukke ontdekkende peuter die veel energie en sturing nodig heeft, veel samen maar toch ook weer veel zelf wilt doen en heerlijk in de ‘peuterpuberteit’ zit.
De zwangerschapshormonen en de kraamtranen niet te vergeten EN een papa die ook erg zijn weg moest vinden in deze nieuwe gezinssamenstelling.
Vooral de eerste paar weken zijn zwaar. Ik was nog aan het herstellen van de bevalling en tegelijkertijd ben je continue bezig met beide kinderen. Want ondanks dat de kraamhulp er was en mijn man drie weken thuis was, liep er een peutertje rond die nog steeds wilde spelen en kroelen met mama.
Ik voelde me soms erg schuldig ten aanzien van mijn zoon omdat ik regelmatig nee moest verkopen. ‘sorry lieverd maar mama is aan het voeden’, ‘nee lieffie, je zusje huilt die moet getroost worden’, ‘nu even niet lieverd want mama heeft nog au in haar buik’.
Schuldgevoel had soms de overhand, ik wilde ze tenslotte allebei evenveel aandacht geven.
Gelukkig heeft mijn man regelmatig ‘vader en zoon’ momentjes gecreëerd, waarbij ze beide blij en voldaan thuis kwamen als ze een ochtend of middag even lekker op pad waren geweest.
De balans is gevonden
Ik voelde me na ongeveer vier weken ook weer helemaal mezelf, lichamelijk gezien. Waardoor ik na een week of zes weer kon sporten en meer energie kreeg.
Trots ben ik op mijn lichaam dat ik twee gezonde kindjes op de wereld heb gezet.
Maar eerlijk, de zwangerschapskilo’s mochten er zo snel mogelijk van af!
Inmiddels zijn we ruim drie maanden met zijn vieren en na veel kraamtranen, geploeter en heel veel geduld hebben we gevoelsmatig met elkaar grotendeels de balans gevonden.
De verschillende ritmes van de kids, een peuter in de ‘koppigheidsfase’, onze kleine meid die heerlijk de nachten is door gaan slapen(jippie!), inmiddels weer aan het werk zijn, de kinderen die spelen op het kinderdagverblijf en natuurlijk even tijd voor onszelf:
Een druk en pittig leven maar ik geniet er met volle teugen van!
