‘Druk, maar verder goed hoor.’ Het is mijn standaard antwoord. Voor vijftig procent waar. Stiekem wist ik best dat het zo niet heel lang meer door kon gaan. Maar ook tegen jezelf blijven zeggen dat het wel goed gaat en gewoon maar door hollen zou vast werken. Het is moeilijk om toe te geven dat ik niet altijd meer de leuke mama ben…
Hoe doen andere gezinnen het? >>
Niet altijd meer de leuke mama
Thuis ben ik lang niet altijd meer de leuke mama die ik wil zijn. ‘Meiden nu even niet aan mama’s hoofd zeuren!’ Alles is me te veel en ik kan niet meer écht genieten. En dat terwijl ik drie heerlijke kinderen en een fantastische vriend heb. Zó verdrietig maakt me dat!
Op werk kan ik me niet goed meer concentreren en het plezier wat ik erin had ebde steeds meer weg.
Ik voelde letterlijk de spanning in mijn lijf toenemen. Het bouwde zich op, maar ik greep niet in. Tegen beter weten in, maar ik wilde er gewoon niet aan… Dit gaat mij niet gebeuren. En dan toch ‘ineens’ PANG! Ik zat op werk en kon alleen nog maar huilen. Het elastiek is door. De rek is er uit. Vooruit ik geef het toe, ik ben gewoon op!
Ontkenning
Hoe ziet jouw gezinsleven eruit? Wat is de rolverdeling thuis? Of ik een blog wilde schrijven hierover. Toen ik aangaf dit te willen doen zat ik nog heerlijk in de ontkenning. We hebben alles fantastisch voor elkaar! Frans en ik doen wat verzorging en opvoeding van de kids alles zo’n beetje 50/50 (klopt en daar ben ik trots op!). Sinds een aantal weken hebben we een hulp in de huishouding (best besteedde geld!). Ik heb een goede balans tussen werk en gezin (ahum!). Hoe ik alle ballen hoog hou? Nou, momenteel even niet dus… Ze stuiteren en rollen dwars door elkaar. Net zo chaotisch zoals ik me op dit moment zelf voel!
Ik weet het even niet meer…
Ik weet het gewoon allemaal even niet meer. Mijn hoofd is vol en staat op ontploffen. Mijn energielevel is gedaald naar een dieptepunt en ik heb nergens zin in.
Perfectionisten, mensen die geen nee kunnen zeggen en een groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben. Ik pas geloof ik precies in dit plaatje. Mooie eigenschappen, maar ze vormen ook een enorme valkuil. Iets minder perfectionistisch, ik zou er voor tekenen!
Risicogroep voor overspannenheid/burn out
Met die cocktail van ‘mooie’ eigenschappen behoor ik blijkbaar tot een risicogroep voor overspannenheid/burn out/hoe je het ook moet noemen. Geheel onwetend dacht ik altijd dat dat voor ‘zwakkelingen en aanstellers’ weggelegd was. Ik dacht altijd ‘kom op zeg’ bij al die burn outs om me heen. Nu lees ik dat juist sterke mensen vaak getroffen worden en heb ik ervaren dat het je gewoon echt overkomt!
‘Hoe kom ik eraan?’ is een goede vraag, maar minstens zo belangrijk ‘hoe kom ik er weer vanaf?’
Accepteren dat het is zoals het is ben ik druk mee bezig. Dat schijnt stap één te zijn. Lastig! Schuldgevoelens (ik laat iedereen op werk in de steek!) en een gevoel van falen overheersen. ‘Ik moet me niet zo aanstellen’ spookt continue door mijn hoofd.
Het van me af schrijven is fijn. Uit mijn hoofd, op papier. Maandag naar de huisarts en een plan maken. Ik wil weer kunnen ontspannen en volop genieten van al het moois dat ik heb! Het leven is immers veel te kort en de kinderen worden veel te snel groot!
Adem in, adem uit
Afgelopen week zat ik in de zaal bij Jochem Myjer. Ik heb sinds tijden weer even écht gelachen! Zijn tour heet heel toepasselijk ‘Adem in, adem uit’. Dat moet ik als eerste maar eens gaan doen denk. En zoals mijn vader altijd zegt: ‘Uiteindelijk komt alles altijd goed!’
Hoe is dat bij jou? Herkenbaar en ben jij ook niet altijd meer de leuke mama? Laat het weten in een reactie hieronder.
Lees ook: wat zijn de symptomen van een postnatale depressie >>
Doodongelukkig met een depressieve partner >>
