Dit is een persoonlijk verhaal over de miskraam van een van onze bloggers, uit privacy overwegingen heeft ze ervoor gekozen dit anoniem te publiceren. We wensen haar en haar vriend heel veel sterkte.
Als verdoofd loop ik het ziekenhuis uit op weg naar de auto. Het herfstzonnetje schijnt op mijn gezicht maar ik voel het niet. Al lopend naar de auto bel ik mijn vriend. Als ik zijn stem hoor zeg ik met een dichtgeknepen keel; “er is niets veranderd.” Een eenzame traan rolt over mijn wang.
Spontaan zwanger …
Ruim 6 weken geleden leefden we in een wolk van euforie en ongeloof. Na twee keer een zwangerschap met hulp waren we spontaan zwanger… spontaan!! In stilte hebben we van dit nieuws genoten. Dit keer was ik niet extreem misselijk, wat ik eigenlijk wel een fijne bijkomstigheid vond. Wel was ik super moe, maar wat maakte het uit, we waren zwanger!! We konden niet eerder dan met ruim 9 weken zwangerschap bij de gynaecoloog terecht. Op zich vond ik dat niet erg, maar we telden wel vol spanning de dagen af. Ook al hadden we dit twee keer eerder mee mogen maken, iedere echo blijft keer op keer weer spannend. Twijfel of alles wel goed zou zijn passeerde met enige regelmaat de revue. Maar dat kende ik wel van de vorige twee zwangerschappen.
Eerste echo
Na drie langen weken brak eindelijk de dag van de echo aan. Ik was 9 weken en 5 dagen zwanger. In een wachtkamer vol met zwangere vrouwen zaten we te wachten tot we aan de beurt waren. Een half uur later dan gepland werden we binnengeroepen door een vriendelijke gynaecologe. Na wat standaard vragen was het tijd voor de echo. Mijn klamme handen vonden die van mijn vriend en samen staarden we naar het scherm. De gynaecologe bleef lang stil, heel lang. Het verwachtte knipperlichtje kwam niet in beeld. En daar kwam de klomp in mijn maag. Ik voelde aan alles dat het niet goed was.
Na enkele lange ogenblikken vertelde de gynaecologe dat het er niet best uitzag. Het vruchtzakje was niet mooi rond en er was geen hartslag te zien. Als verdoofd stond ik op en deed mijn kleding weer aan. Het drong tot me door dat wij in april geen kleintje in onze armen zouden sluiten en ik kreeg het ijskoud. Ik kon mijn tranen even niet meer verbijten…
Een miskraam
We gingen weer zitten en er werden een paar praktische zaken besproken. Maar dat is niet echt tot me doorgedrongen. Ik wilde maar één ding en dat was zo snel mogelijk weg! De gynaecologe zei aan het eind dat ik over een week terug mocht komen voor een echo als ik dat prettig vond. Dat wilde ik helemaal niet! Ik wilde geen medicijnen of een curettage. Ik wilde niet dat mijn lijf ons eigen wondertje afstootte. En ik wilde nog 30 weken zwanger zijn! Eenmaal buiten hebben we even gestaan… Niets gezegd maar gewoon elkaar vastgehouden. Heel voorzichtig vroeg mijn vriend wat ik wilde. Ik wist het niet en wilde er ook niet alleen over beslissen.
Stil liepen we naar de auto, zonder een mooie echo en zonder een lach op ons gezicht. Leeg met een dood kindje in me. Mijn vriend moest direct door naar zijn werk en ik ben naar huis gereden. Stil en super verdrietig. Eenmaal thuis heb ik de jongens eerst enorm geknuffeld en verteld hoe ontzettend veel ik van ze houd. Dat doe ik iedere dag meerdere malen, maar dit was een heel innig moment. Nadat enkele tranen hadden gevloeid vond ik dat ik mezelf bij elkaar moest rapen omwille van de jongens. Ik probeerde mijn gevoelens steeds weg te blokken met gedachten als ‘kijk wat een prachtige kindjes je al hebt’ en ‘wees blij dat het nu gebeurd en niet met 30 weken’. Deze gedachten wilden mijn verdriet overrulen, maar dat werkt helaas niet… want ook dit kindje was heel erg gewenst.
Stille hoop
‘s Avonds bespraken mijn vriend en ik wat we wilden doen en besloten om af te wachten tot mijn lichaam de miskraam zelf in gang zette. Onder de douche en voor het slapen gaan vertelde ik het kindje: “je mag gaan, het is goed zo”. Maar vermoedelijk heeft het een beetje de eigenwijze genen van zijn/haar moeder, want nu drie weken later is er nog niets gebeurd. Vorige week voelde het even alsof het een nachtmerrie was geweest. Ik voelde me nog steeds zwanger en na al die wc bezoekjes zonder ook maar een druppeltje bloed begon ik te geloven dat er misschien sprake was van een misverstand. Ook mijn vriend begon hoop te krijgen.
Geen hartje
De gynaecologe had vorige week aan de telefoon laten weten dat ik de telefonische afspraak zo om kon zetten in een echo als ik daar behoefte aan had. En dat heb ik gedaan, ik moest het zeker weten. Vanochtend liep ik een volle wachtkamer binnen die weer gevuld was met prachtig zwangere vrouwen. En wat gunde ik het hen allemaal! Na een half uur tussen hoop en pijn gebalanceerd te hebben was daar de tweede echo. Helaas vertelde de echo me wat ik diep van binnen al wist. Er is geen wonder gebeurd. Geen hartje…
Het wachten heeft me op de proef gesteld, maar omdat ik dit kindje zo graag wilde is mijn hoop met me aan aan de haal gegaan. We kunnen nog even wachten totdat mijn lichaam de miskraam zelf in gang zet, maar over een paar dagen ben ik 12 weken ‘zwanger’ en wordt de kans super klein dat het spontaan gebeurt. Er zullen dan medicijnen of een currettage ingezet moeten worden.
Ik zie vreselijk op tegen het moment van de miskraam, maar het komt dat is een gegeven. En dan…? dan weet ik het nog niet.
–
TIP: het boek ‘Als je een prille zwangerschap verliest‘ kan je een beetje steun bieden bij het verwerkingsproces
Lees ook: een stil verdriet >>
Lees ook: wat te doen bij zwangerschap >>
Lees ook: Rouwen om een miskraam >>
