Met twee kinderen is ons gezin compleet. Althans, zo voelt het, en zo hebben mijn man en ik dat samen besloten. Ongeloofelijk dankbaar ben ik voor mijn kids, die gezond zijn en vrolijk groeien. Ik weet erg goed dat ik daar mijn beide pollekes voor mag kussen (zoals we dat in Antwerpen zeggen😉). Maar of mijn lichaam nog een derde zwangerschap en bevalling aankan, betwijfel ik. En of mijn gemoedstoetstand dat aan kan, betwijfel ik al helemaal. Maar goed, dat allemaal ter zijde; ons gezinnetje is dus compleet.
Mijn gezin is compleet
Dat betekent dat ik begonnen ben aan “de fase van de laatste’s”. De laatste zwangerschap, bevalling en kraamweek. De laatste borstvoedingsstruggles, draagzakmomentjes en krampjesepisodes. De laatste keer een eerste lachje, de laatste eerste hapjes en de laatste eerste woordjes. Als mama wordt je daar best wel emo van. En hoe meer ik denk “komaan, genieten van deze tijd, zoveel je kan!”, hoe sneller de tijd voorbij lijkt te vliegen.
En al zijn de gebroken nachten zwaar en pittig en betrap ik mezelf er regelmatig op dat ik vloekend uit mijn bed rol, ik besef ook donders goed dat deze tijd nooit meer terug komt. Dat ik binnen 15, 20 of 30 jaar in datzelfde bed s’nachts zal wakker worden en hopen dat ik nog eens één keer dat huilende babietje in mijn armen zou mogen nemen en sussen. Maar tegen dan zullen mijn kids al tieners of volwassenen zijn en is die babyfase weer lang vervlogen. En wie weet mag ik dan mijn kleinkinderen omarmen en vertroetelen (en vooral volproppen met zoetigheden die ik mijn eigen kids niet gaf, want dat doen omi’s nu eenmaal).
Wisselende emoties
Ach, wat ben ik nu al nostalgisch! Ik probeer een tijd vast te grijpen die zo hevig is en zich vooral niet laat vastgrijpen. Een periode waar ik van huilen naar lachen kan gaan in een mum van een seconde. Een tijd waar ik binnen enkele jaren al verschillende details van vergeten zal zijn. En die voor ik het goed en wel besef bestaat uit vage herinneringen en de vele foto’s die ik dagelijks maak. In al zijn hevigheid is die babytijd toch echt een wondere fase. Dus laat ik me voor nu maar verder verwonderen en meeslepen door het volledige spectrum van moederlijke emoties.
