Met de handen in het haar

14 februari 2016

Welke ouder herkent het niet: soms weet je het echt even niet meer. Waarom slaapt mijn kind niet? Waarom huilt hij of zij zoveel? Waarom is mijn kind zo driftig en geïrriteerd? Ook wij hebben deze fase gehad. Een fase van een maand of 17.

De eerste maanden waren we geneigd om alles op krampjes te schuiven. We hoopten heel hard dat deze na een maand of drie, zoals je overal leest, toch wel minder zouden worden. Helaas pindakaas, na drie maanden, en ook na 4 maanden, zat er geen verbetering in de situatie. Tobias was onrustig en brulde ’s nachts de boel bij elkaar. Het enige wat hielp was rondjes met hem lopen. Het euvel bleek verborgen reflux. Met johannesbroodpitmeel en wat tegen obstipatie die hij weer van het voorgenoemde kreeg, leek alles onder controle. De nachten bleven slecht, wat we nu weten aan de reflux. Bedje schuin gezet, op zijn buik laten slapen: het hielp niks.

Precies een jaar geleden kreeg hij zijn eerste oorontsteking. Net na kerst had hij zijn vijfde oorontsteking te pakken. De laatste was het heftigst aangezien hij de weken daarvoor niet te genieten was. Meneer was boos en gooide zich steeds naar achteren. Bonk. Het geluid van zijn hoofd dat op de grond knalde was zó naar. Van het één op het andere moment veranderde hij van een lief spelend jochie in een krijsende, om zich heen schoppende en slaande woesteling. Op de crèche deelde hij iedereen kopstoten uit en wisten ze ook niet meer wat ze met hem aan moesten. Het lastige was ook nog eens dat hij totaal geen signalen van een oorontsteking liet zien. We konden bij zijn oren drukken (wat we dagelijks deden), hij zat niet aan zijn oortjes te friemelen zoals eerder, had geen koorts. Na een hele slechte nacht toch weer naar de huisarts, voor de zoveelste keer. Ik wilde daar al bijna voorstellen om me een tienrittenkaart te geven zodat ik na de tiende keer een gratis neusspray zou krijgen, of zetpillen ofzo. Weer werd er in zijn oren geloerd en jawel, bingo. Het zat me helemaal niet lekker dat hij weer aan een antibioticakuur moest maar niets doen was geen optie. Deze keer kregen we ook een verwijzing voor de KNO-arts mee. Na het bezoek aan de huisarts zit hij overigens wel constant aan zijn oren, met zijn vinger in zijn oor of drukt hij met zijn oor tegen zijn schouder. Het is dus nu duidelijk dat hij doorlopend last heeft.

De KNO-arts hield het kort. Tobias heeft vocht achter zijn trommelvliezen en de verwachting is dat dit niet (op korte termijn) vanzelf over gaat. De enige optie is om buisjes te laten plaatsen. We hebben niet lang hoeven nadenken en de ingreep laten plannen. Nu ben ik best een zacht ei en al ben ik het ziekenhuis gewend (ik werk er zelf ook), het idee dat mijn kleintje straks in slaap wordt gebracht en in hem wordt gesneden bezorgt me kippenvel. Ik weet dat het een routine-ingreep is, dat het om hele kleine sneetjes gaat, dat het zo gepiept is en dat we na 2,5 uur al naar huis mogen. Ik hoor alleen maar verhalen van mensen die zeggen een ander kind te hebben gekregen na de ingreep (positief bedoeld dan hè), al moet het soms herhaald worden omdat de klachten nog niet over zijn als het buisje eruit valt. Ik kijk er toch tegenop. Ik kijk wel uit naar een pijnvrij kind dat ’s nachts heerlijk slaapt en niet meer uit ellende met zijn hoofd tegen de grond en/of het dichtstbijzijnde hoofd van een ander bonkt. Nog twee weken wachten en dan gaan we het zien. Wordt vervolgd!

 

Delen op Facebook
Delen op Pinterest

Lees ook

DSC05746

Review – Urban Iki fietstoel

Sinds de zwangerschap lukt het mij niet meer, lekker samen fietsen. Dat vind ik erg vervelend! Maar ik kijk er...
wasbare-luier

Wasbare luiers: de voor- en nadelen

Als ouder ben je constant bezig met het maken van keuzes voor je kinderen. Welke kleren krijgen ze aan in...
1

Maak bedtijd magisch met Rabbit Richie Nightlight

Happy Horse, bekend om zijn knuffeldieren en kinderaccessoires, komt met een leuke nieuwe aanvulling voor kinderen en hun (groot)ouders. De...