Het is alweer anderhalf jaar geleden. Anderhalf jaar zonder mijn beste vriendin, mijn steun en toeverlaat, mijn twee-handen-op-één-buik, een mama zonder mama, maar bovenal: mijn mammie. Na een zeer kort ziekbed van nog geen maand is zij eind december 2015 overleden. Mijn hart in duizend stukjes achter latend.
Drie maanden later, eind maart, maakte mijn hart een sprongetje: zwanger! Vol van geluk, maar ook verdriet. Verdriet om het feit dat mijn moeder dat net niet heeft geweten. Verdriet om het feit dat zij haar kleinkind niet zal kennen. En verdriet om het feit dat Jaxx nooit zijn ontzettend lieve en krachtige oma zal kennen. Aan de andere kant ook eindelijk een lichtpuntje na de onmenselijk zware maanden.
Zwangerschap
De zwangerschap vordert en alles gaat eigenlijk goed. Toch heb ik af en toe vragen en waar is dan die moeder waar je al je vragen aan kan stellen? Gelukkig heb ik ontzettend veel steun aan familie. Zij slepen me hier doorheen. De bevalling komt in zicht en wat zou ik graag mijn moeder naast mijn bed willen hebben. Mijn lieve schoonmoeder neemt haar plaats in en ik heb enorm veel steun aan haar. Toch mis ik mijn moeder…
Mama zonder mama
Jaxx werd geboren en ik werd een moeder zonder moeder. De man van mijn moeder (ze was hertrouwd) kwam samen met mijn broertje naar hem kijken. Het voelde gewoon zo leeg toen ze binnen kwamen. Blij dat ze er waren, maar verdrietig omdat ik iemand bij ze miste. In de loop van de weken en maanden werd Jaxx erg ziek door de koemelkallergie. Ik wist soms niet meer wat ik moest doen en was erg gestrest. Ik heb mijn moeder nodig! Die nuchtere vrouw die mij weer even met beide benen op de grond zette en me verzekerde dat het goed komt!
Jaxx is nu een half jaar oud en ik merk dat het verdriet alleen maar erger wordt. Ik mis haar met Moederdag, juist tijdens mijn eerste Moederdag. Ik mis haar met haar verjaardag en eigenlijk mis ik haar elke dag. Geen ouders aan wie ik even aan kan vragen of Jaxx op mij lijkt. Geen ouders die mij tips geven over hoe ik het beter kan aanpakken.
Maar dankbaar voor hoe zij mij hebben opgevoed om sterk te zijn. Dankbaar voor mijn lieve familie die mij wel deze tips geven en die mij vertellen dat Jaxx als twee druppels water op mij lijkt. Dankbaar. Dat is het goede woord.
Lees meer mamablogs op Babylabel >>
