En dan is het zover. De eerste werkdag breekt aan. Met een krop in de keel sta ik op, maak me klaar en probeer een ontbijt binnen te krijgen. Zenuwen gieren door m’n lijf! En ik voel me weer als op mijn allereerste werkdag, loodzware benen en zenuwen om U tegen te zeggen.
Ik ga Thiebe (die nog slaapt) gauw een zoen geven wanneer ik vertrek. De kleineThomaz knuffel ik even helemaal plat, geef hem nog een berg zoentjes terwijl hij vrolijk lacht, geef m’n echtgenoot een kus en hup, off we go!
Ik fiets naar m’n werk, een beetje op automatische piloot. Die weg heb ik al duizenden keren gedaan, maar vandaag duurt het langer dan anders. De zenuwen nemen de overhand.
Dat belooft wat…
Wanneer ik het kantoor binnen stap, merk ik vooral een beetje ‘chaos’ op (misschien zag het er zo op mijn laatste werkdag voor mijn bevallingsrust ook al uit, maar toen was ik daar niet mee bezig). Mijn collega, die me gedurende zeven maanden heeft vervangen, verwelkomt me enthousiast. Oef, een beetje minder zenuwen nu. Ik neem plaats aan de bureau van een andere collega, en vlieg er gewoon meteen weer in. De voormiddag ging traag, terwijl het in die maanden thuis steeds voorbij vloog. Dat belooft een lange namiddag, denk ik bij mezelf. Die vliegt voorbij, thank God!
Ondertussen mis ik het vrolijke gegil van Thomaz en het vrolijke getater van Thiebe, die het huis steeds vulden. Nu hoor ik enkel de telefoon die rinkelt, het getyp op het toetsenbord, en de klanten die me enthousiast weer een welkomsgevoel bezorgen. De dag zit er op! Op zeven maanden verandert er veel, maar aan dit tempo zijn we zo weer ingewerkt. Nog afsluiten, en dan de fiets op, naar huis.
HOME
Thuis vliegt Thiebe me in mijn armen voor een dikke knuffel. Thomaz kijkt eerder wat verward. Ik zag hem denken “waar heeft die een hele dag gezeten seg!”. (en eventjes voel ik me schuldig)
Dit is de routine voor de komende twee weken, de papa en kindjes thuis, en mama gaat werken. Nu komt die eerste dag crèche voor Thomaz toch ook wel heel dichtbij…
Weer een nieuwe mijlpaal. Weer een dag vol zenuwen…
