Je kunt er niet vroeg genoeg mee beginnen, met het loslaten van je kind. En dan bedoel ik letterlijk loslaten; zo van je hebt haar het ene moment vast en het volgende moment laat je haar los. Van de week heb ik zelf ervaren hoe spannend dat moment kan zijn. Jippe is nu net 2,5 dus we hebben al wat ‘loslaatmomentjes’ gehad, zoals de eerste keer oppassen van de opa’s en oma’s, uit logeren, naar het kinderdagverblijf en de eerste stapjes. Deze keer was het een ander moment.
Samen met Jippe was ik in een speeltuin, waar we al een tijdje niet waren geweest (winter, slecht weer en nog meer van deze excuses ;-)). Ze was gelijk weer in haar element. Ze rende naar de glijbaan toe waar ze vorig jaar veel lol mee had, maar dat was toch echt een dreumesglijbaan. Na een keer glijden, had ze dat ook door en wilde ze toch wat stoerdere dingen doen. Ze holde naar de wiebelbrug. Voorheen durfde ze er niet overheen. Nu stond ze erop, zette voorzichtig een stapje en ze had door dat het helemaal niet eng was. Na drie keer heen-en-weer te hebben gerend, riep ze heel hard ‘niet meer eng mama’ en zoef ze ging er weer van door. Ook alle andere speeltoestellen werden uitgeprobeerd. Voor sommige was ze nog steeds te klein, maar met een klein zetje hier en daar, ging het verrassend goed.
Toen kreeg ze de kabelbaan in het vizier. ‘Dat wil ik mama’ werd er geroepen. Vorige keer hebben we dat wel eens gedaan, maar dan ging ik zitten en Jippe op mijn schoot. Met mijn voeten in het zand remde ik dan flink af, zodat het niet enorm hard ging. Maar de peuter is al 2,5 dus ze wilde ‘zelluf doen’ en ‘niet met mama’. Tja daar stond ik dan met mijn mond vol tanden en mijn hart klopte in mijn keel. Mijn kleine peuter was ineens een hele grote meid, maar eng was het wel voor mij. Toch wilde ik het moment vast leggen op film, al was dat multitasken van filmen en zorgen dat het allemaal goed gaat, niet heel makkelijk. En je hoort op het filmpje ook een lichte paniek in mijn stem, want hard dat ging ze. En dat was nog niet echt het probleem, maar aan zo’n kabelbaan komt altijd een einde en dan krijg je zo’n terugslag. Ik was bang dat Jippe dan zou loslaten en eraf zou vallen. Nou paniek om niks. Ze vond het fantastisch, schaterde het uit en wilde nog een keer. Het loslaten was dus eng, maar uiteindelijk ben ik blij dat ik het wel gedaan heb. Jippe was heel trots en riep in de auto ‘Jippe sterk en stoer’ en zo is het :-).
