Lieve Emma,
Met een knal kwam je in ons leven. Je broer was net 5 geworden, je zus was 3 en wij waren ‘klaar’. Althans, dat dachten we. Alle babyspullen waren verkocht en weggegeven.
En toen kwamen de kriebels… de kriebels naar nog een kleintje. Nog een keer de eerste ontmoeting met iemand waar je vanaf de eerste seconde ongelooflijk van houdt. Nog een keer die kleine sokjes en pakjes in mijn handen. En nog een keer het gelukzalige gevoel van een mini mensje op mijn buik. Wat was je gewenst.
Maar je diende je op het meest heftige moment in mijn leven aan.
Het was een zaterdagochtend toen ik het ergste telefoontje uit mijn leven kreeg. Ik zie mezelf nog zo zitten.
“Met de buurvrouw van je moeder. Ik heb verschrikkelijk nieuws voor je. We hebben net je moeder gevonden… ze is overleden.”
Mijn wereld stond stil
Wát? Dat kon helemaal niet. Mijn moeder was 59 en ik had haar een dag geleden nog gezien.
“Je moet nu hier naartoe komen, maar je moet niet alleen komen.”
Ik kon niet nadenken. Ik herinner me dat ik heftig begon te trillen. De rest van de dag ging in een roes aan me voorbij. Naar het huis van mijn moeder, mensen bellen en informeren. Iets regelen voor mijn twee kinderen. De zon scheen, maar ik had het ijskoud. De dagen daarna waren niets minder heftig. Samen met mijn zus heb ik alles moeten regelen. We moesten beslissingen maken waar we helemaal nog niet aan toe waren en aan eten moest ik niet denken. Dagenlang kreeg ik geen hap door mijn keel.
En toen… ik voelde het… ik voelde aan alles in mijn lichaam dat jij onderweg was. Ik twijfelde om een test te doen. Wilde ik de associatie met deze moeilijke tijd? Wilde ik het haar toch nog (soort van) vertellen? De allerlaatste kans… Ik moest het zeker weten.
Twee streepjes
Ik deed de test op de avond voor de crematie en zoals verwacht verschenen er twee streepjes op de test. Had ik bij mijn andere kinderen zoveel blijdschap gevoeld, nu voelde ik enkel gemis. Ruimte voor vreugde was er niet in mijn hoofd en ik barstte in tranen uit. Ze zou dit nooit weten…
De volgende ochtend ging ik, voor de crematie, nog naar haar toe. Ik legde mijn hand op haar koude handen en keek naar het gezicht waar ik mijn hele leven naar gekeken had en vertelde dat ik zwanger was. Het bleef doodstil.
Die middag moest ik definitief afscheid van haar nemen. Het zwaarste wat ik ooit heb moeten doen. Ik nam afscheid van mijn moeder, met de wetenschap dat er nieuw leven in mijn buik groeide. Wetende dat ik zelf opnieuw moeder zou worden. Ongelooflijk dubbel.
Mijn lichtje
Het verlies van mijn moeder heeft me voor mijn leven getekend. De maanden dat jij in mijn buik groeide waren omhuld in diepe rouw, maar jij was ook mijn lichtje in de grauwe, donkere hemel. Door jou dwong ik mezelf om te eten, dwong ik mezelf om mijn rust te pakken en dwong ik mezelf om door te gaan…
Je werd prematuur geboren en het is even heel erg spannend geweest. Maar jij, mijn lieve schat, jij hebt een heel bijzonder engeltje op je schouder.
Inmiddels ben je één jaar. Het verdriet om mijn moeder, jouw oma, is nog regelmatig aanwezig, maar dat mag ook… ze mag gemist worden. Ze verdient niks minder. De tranen hebben echter ook veelal plek gemaakt voor een glimlach. Een glimlach, om de mooie herinneringen.
Immers… wat je in je hart bewaart, kan je nooit verliezen.
En… lieve Emma… met jou, je broer en je zus maak ik nieuwe herinneringen. In de hoop dat jullie net zo veel van mij houden, als ik van mijn moeder doe.
Liefs, Mama
