…dan een super lelijk kraamcadeau
Toch? Als je het niet met me eens bent kan je zeggen dat je een gegeven paard niet in de bek mag kijken. Of dat de gever van een kraamcadeau toch die moeite heeft gedaan om iets voor jouw nieuwe baby te kopen. Maar in dit geval denk ik dat je het gegeven paard wél in de bek wil kijken. Want het cadeautje wat wij kregen van een vage neef was echt te lelijk voor woorden. Ik ga het toch proberen te omschrijven…
Picture this: ken je Roy Donders nog? Hij bracht een serie huispakken uit. En at altijd broodje frikandel of zo. Nou, we kregen dus een copy van zo’n Roy Donders huispak. Ik denk tenminste dat dat er voor door moest gaan. Volgens een vaag vermoeden houdt die neef er wel van… Het pakje: knalroze met op de schouders leren stukjes en wat panterprint accenten, waaronder een capuchon. Nu ben ik absoluut niet vies van roze, leer, een printje en zelfs niet van een panterprintje. Maar in combinatie?? Oei… Het was afschuwelijk.
It’s getting hot…
Daarbij komt nog dat het pakje stond stijf van de chemicaliën. Dik en onhandelbaar, iets wat absoluut niet in combinatie gaat met je lieve kleine baby en al helemaal niet met een zacht babyhuidje. Het voelde zo synthetisch aan dat het pakje waarschijnlijk in vlammen op zou gaan, als je het drie seconden in de zon zou laten liggen. Zo ontvlambaar!
En als ‘extraatje’ of als kers op de taart (volgens hem dan) een houten bord. Ook roze. Met in sierlijke letters een misselijkmakende tekst. Wat precies weet ik niet, want ik heb het onderhand uit m’n geheugen gewist. Maar ik weet wel dat ik er misselijk van werd.
Waarschijnlijk had die vage neef alle hormonen van mij overgenomen, want hij was echt trots op zijn cadeautjes. Het heeft heel wat acteerwerk nodig gehad om op dat moment toch nog een beetje dankbaar te zijn. Zelfs de kersverse baby daddy geloofde nog heel even dat ik het pakje echt mooi vond. Ik zou er een Oscar voor moeten krijgen.
Je begrijpt. Het joggingspakje en dat stuk hout verdween de volgende ochtend in de grijze bak.
