Het geheime leven van een moeder

Goed.. ik ben dus nu ook een ‘ luizenmoeder’, een loedermoeder, een curlingouder en een schoolpleinmuts. Een moeder die ’s ochtends probeert het hele zaakje rond te breien. Die aan het jagen is om iedereen op tijd aangekleed te hebben.

Gevoelig voor gevoel en teveel prikkels? Misschien ben jij hoogsensitief >>

Zwaar onderschatte fase

Een veredelde politieagent. Een moeder die zich verbijt aan de traagheid van het ontbijt of de strijd liever niet aangaat over de kleding keuze van haar kleuterdochter ‘ Prima schat, trek maar lekker je shirt aan met korte mouwen en die groene rok met gouden sterretjes legging!’ Het is -4  buiten, maar alles om het ochtendritueel zo zen mogelijk te laten verlopen. Zelfstandig als ze denken te zijn ruikt elke vraag naar een nieuwe kans voor een discussie. Nee ik wil geen worst op mijn brood, maar chocoladepasta. Ik wil geen staart, ik wil een vlecht. Nee geen handschoenen want ik heb het niet koud. Inmiddels heb ik wel geleerd dat de keuzemogelijkheden die ze krijgen bestaan uit twee dingen waar ik mee kan leven en waarvan ik al weet dat hetgeen wat ze kiezen ook mijn voorkeur heeft. Toch maken deze discussies mij wel eens zenuwachtig. We moeten de pubertijd nog in. Hoe gaan we dat dan doen?

Het is toch een zwaar onderschatte fase. Dat voor het eerst naar school gaan. Inmiddels zit mijn dochter al een jaar op school, groep 2. En wat doet ze het goed.

Maar die eerste dag naar school

De eerste dag samen naar school. De wekker op tijd, want ja, je wilt de eerste dag natuurlijk zeker niet te laat komen. Boterhammen in de trommel, beker mee, pakje sap en liga, oei niet zo verantwoord die laatste twee, of was het fruitdag?? Ik heb het ergens gelezen in de klasseninformatie. Ik bekijk haar nog even voordat we de deur uitstappen. De rugzak op haar rug maakt haar opeens nog groter dan ze al was. Haar lievelingsknuffel gaat mee, uiteraard. Wat ben ik trots.

Terwijl we naar school lopen wil ik haar hand vasthouden, maar zij wil alleen maar huppelen. Ik ga niet snel genoeg. Het schoolplein is nog leeg. Wij zijn er als eerste. Snel even een foto. Ze vraagt mij waar de andere kinderen zijn, ik bedenk mij dat ik mij vergist heb in de tijd. De deur gaat pas over een kwartier open. Misschien ben ik hier degene die zenuwachtig is. Om half 9 gaat de deur open, ze stapt naar binnen alsof ze nooit anders heeft gedaan, geeft de juf een hand en zoekt haar plekje in de kring. Hadden we hier niet meer een moment van moeten maken? Wat had ik verwacht, een huilend kind aan mijn been, krijsend, boos, ik weet het niet. Alles behalve dit. Het ontroert mij, zo stoer. De spanning staat nu wel op haar gezicht te lezen, maar ze is heel nonchalant. Dag mam, ze zwaait. Ik geef haar een kus. Veel plezier lieverd.

Brok in mijn keel

Buiten voor het raam wil ik alleen maar zwaaien en nog meer handkussen geven. Ik voel een brok in mijn keel als ik wegloop. Is dit nou wat ouders voelen als hun kroost uitvliegt? Thuisgekomen kan ik alleen maar huilen. Mijn kind is naar school.

Nieuw soort mensheid

Ik behoor nu tot een nieuw soort mensheid, die met elkaar praten over speelafspraakjes, traktaties (die toch echt wel verantwoord moeten zijn), thema’s, vriendenboekjes (die altijd kwijt zijn overigens) en kerstdiners. Ik zie mijzelf nog voor de intekenlijst staan. Als ex-juf zou je zeggen voldoende inspiratie om iets op te schrijven, maar niets is minder waar. Ik kreeg een ware kerstdiner black out en betrapte mijzelf erop dat ik het nog niet eens echt belangrijk vond was wat ik op zou schrijven, maar was het wel leuk genoeg, hield ik wel rekening met alle allergieën, was het wel creatief genoeg. De lijst vulde zich dagelijks met allerlei creatieve ideeën en terwijl ik deze las werd mijn idee alleen nog maar stommer. Uiteindelijk koos ik voor een komkommer en kruidenboter, heel origineel.

Lege nest syndroom

Het lege nest syndroom is inmiddels verder toegeslagen hier nu ook  mijn zoontje naar de peuterspeelzaal gaat. 2,5 is hij en al een tijdje merkte ik aan hem dat hij toe was aan meer. Ik stelde het uit, wat was het nog heerlijk om samen te keuvelen. Wat steeds door mijn hoofd spookte was het feit dat ik hem te kort deed. Hij had ook recht op spelen en leren en vooral zou het heel goed zijn als iemand anders hem eens Nee zou verkopen. Samen gingen wij kijken bij een peuterspeelzaal hier in de buurt. Hij vond het fantastisch en keek zijn ogen uit. Geen twijfel, hij was er klaar voor. 

Mama moet alleen naar huis

De eerste dag samen naar de peuterspeelzaal. Weer een mijlpaal. Rugzakje op zijn rug in zijn ogen enorme trots. Inwendig begon het te kriebelen, was hij hier wel aan toe, hij kan nog niet zelf drinken uit een beker, kan hij het wel zeggen als er iets is, gaat hij straks niet ontzettend huilen als ik wegga. Begrijpt hij wel dat ik hem straks alleen laat? Dat ik alleen naar huis ga? Heb ik soms last van het lege nest syndroom?
Hij heeft nergens last van. Bij binnenkomst doet hij enorm zijn best om zelf uit zijn jas te komen, geeft de juf een hand en gaat naar binnen. Hij loopt richting een aantal andere kindjes die met een garage spelen en gaat erbij staan, speelt mee. Ik ben met stomheid geslagen. Is dit dan niet spannend? Na een kort gesprekje met de juf leg ik hem uit dat ik weg ga en straks weer terug kom. Ik verwacht dat hij zich aan mij vastklampt en al schreeuwend, huilend ‘ NEE, mama. IK MEE’. roept. Maar ik krijg alleen. ‘ Ok, mama’  ‘ dag, mama’.

All by myseeeeeeelf

Ik schuifel het lokaal uit, al zwaaiend en kushandjes gevend. Hij is al druk aan het spelen en ziet mij niet meer. Ik stap de auto in en slik. Als ik de auto start hoor ik op de radio ‘All by myseeeeeeelf.’ en druppelen tranen op mijn stuur. Mijn kleine ventje en mijn kleine meisje. Wat worden ze groot. 

Thuisgekomen besef ik mij dat ik vanaf nu vaker alleen ga zijn. Dat is gek en tegelijkertijd ook heerlijk. Wennen is het wel. Misschien is het nog niet eens dat ik moet wennen aan het feit dat mijn kinderen nu op school zit, maar dat ik moet wennen aan de nieuwe rol die ik heb gekregen…

De rol als luizenmoeder.. en nee ik zal niet meer zwaaien 😉