Ik was 22 toen ik mama werd van Thiebe. Na een loodzware zwangerschap, zei ik in de verloskamer “dit nooit meer!”. En ja, dat zou ik volhouden, dacht ik bij mezelf. Negen maanden “ochtendmisselijkheid”. Niemand vertelde dat ochtendmisselijkheid zich niet alleen beperkte tot de ochtenden. Enthousiaste zwangerschapsverhalen en stralend zwanger zijn, niet voor mij.
Die misselijkheid hield me tegen om voor een tweede kindje te gaan. Lang kon ik me verschuilen achter het excuus “ons huis is nog niet babyproof” maar toen begonnen de verbouwingen, en eens die klaar waren, waren ook mijn excuses op. Ik zei ooit “dit nooit meer”, maar de twijfel sloeg toe…
Niet elke zwangerschap is hetzelfde, toch? Oké, we gaan ervoor! Gestopt met de pil, meteen zwanger. Dat liep vlot. En toen… stak die ochtendmisselijkheid weer de kop op. Ditmaal erger dan bij Thiebe. Ik mocht een weekje op hotel in het ziekenhuis, waarna ik nog een maand platte rust moest houden. Gelukkig kon ik na 15 weken, eindelijk beginnen genieten. Geen misselijkheid meer, ik werd best actief, en fietste nog met gemak tot op de laatste dag van mijn zwangerschap.
Thuis werd ik in de watten gelegd. Thiebe volgde de zwangerschap vanop de eerste rij. Thiebe was echt geïnteresseerd in dat kleine babytje in mama’s buik. Als een kleine mini-papa, bezorgd maar fier. Dat komt goed, wanneer de baby geboren wordt, dacht ik.
Mijn laatste dag gewerkt, tijd voor wat rust! Rust? De baby dacht daar duidelijk anders over. In mijn hoofd was ik nog niet zover. Plots moest ik ervaren dat niet alles loopt zoals je dat zelf wil.
Om kwart na 3 snachts kwamen we aan op de Spoed. Water gebroken, en wat krampen. De verpleegster van Spoed bracht ons rustig naar de verloskamer. 5 centimeter. Oooh dacht ik, dan hebben we nog tijd, bij Thiebe duurde het daarna nog uren. Anesthesist werd gebeld. Komt helemaal goed. Volledige ontsluiting. Paniek. Ik hoorde niets meer van wat mijn echtgenoot, de vroedvrouw of assistent gynaecoloog zei. Ik zat in mijn eigen cocon, want oooh nee, dit was niet zoals in mijn plan. Nee, ik wou nog niet bevallen. Pech, want Thomaz wou mama en papa nu écht wel ontmoeten. Om 7 voor 4 kwam ons ventje ter wereld. Wat gaat Thiebe blij zijn, want hij heeft een broertje! En is zit dus bewust een lange tijd tussen zwangerschappen, 7 jaar verschil.
En ja hoor, Thiebe blijkt een mini-papa, en Thomaz zijn hartendief!
