Persoonlijk ben ik een echte lijstjesfreak: Ik hou van overzicht en lijstjes helpen mij structuur aan te brengen in de dagelijkse hectiek en om prioriteiten te stellen. Ik word oprecht vrolijk als er taken van mijn to do list afgevinkt kunnen worden. Tijdens mijn zwangerschap maakten mijn vriend en ik dan ook gretig gebruik van de vele checklists rondom dit onderwerp. Groot punt om af te vinken tussen week 12 en week 16: kraamzorg aanvragen!
Welk kraambureau kiezen we?
In mijn naïviteit dacht ik dat kraamzorg aanvragen iets was dat pas een stuk later in de zwangerschap geregeld moest worden. Toen dit punt voorbij kwam op onze checklist hadden mijn vriend en ik ons hier nog totaal niet in verdiept. We kropen achter de laptop en tot onze verbazing bleek de keuze reuze. Uiteraard raakte ik hierdoor lichtelijk in paniek; in mijn hoofd moet alles immers perfect en ik kon zo één twee drie niet bedenken wat de verstandigste keuze zou zijn. Daarnaast vond ik het ook een gek idee dat er een vreemd iemand in ons huis zou rondlopen en allerlei taken op zich zou nemen. Onwetend als ik was had ik het idee dat een week wat overdreven was: mijn vriend en ik zouden het zelf allemaal wel even managen.
Na wat navraag bij vriendinnen met baby`s en het lezen van ervaringen kozen wij uiteindelijk een kraambureau uit. We kregen van vele de tip dat als het niet klikt met de kraamhulp je gewoon om iemand anders kunt vragen. Dit stelde mij enigszins gerust.
Intakegesprek
Ergens rond mijn 30ste week hadden wij het intakegesprek. Duidelijk werd ons uitgelegd wat wij van de kraamhulp konden verwachten en ook onze wensen werden besproken. De afvinklijst van het kraambureau werd doorgenomen ( jippie! ) en het enige wat wij nog moesten regelen waren klossen om ons bed te verhogen en te zijner tijd de vluchttas voor het ziekenhuis klaar te zetten.
Doordat ik in de zomervakantie was uitgerekend kregen wij te horen dat de bezetting mogelijk krap was en ik misschien minder uur hulp zou krijgen. Ook zou ik misschien niet de gehele kraamperiode hetzelfde gezicht zien. Vooral laatstgenoemde vond ik lastig maar ik probeerde er niet te lang over in te zitten. Als leerkracht begrijp ik heel goed dat je niet extra personeel kan toveren hoe graag je dat ook zou willen!
Naar huis
Mijn bevalling draaide uiteindelijk uit op een keizersnede. Morris werd op donderdag 08-08-2019 om 19.15 geboren en zaterdag 10-08-2019 om 09.30 mochten wij naar huis. De eerste twee nachten brachten wij dus door in het ziekenhuis. De begeleiding was super, de verpleging lief en ik zat heerlijk op mijn blauwe wolk. Deze blauwe wolk veranderde eventjes in onweerswolk toen wij het naar huis gaan aan het regelen waren.
Ik nam contact op met mijn kraambureau om aan te geven dat wij naar huis mochten en om te vragen om een po stoel ( schaamte kende ik niet meer dus dit kon er ook nog wel bij ). Op de eerste verdieping van ons huis hebben wij namelijk geen toilet en `s nachts de trap op en af om naar de wc te gaan leek niet het beste plan. Van de medewerkster op kantoor kreeg ik te horen dat dat nu niet te regelen viel. Misschien kende ik in mijn familie, kennissengroep of vriendenkring iemand met een campingwc`tje of iets dergelijks om dit weekend mee door te komen? Gevolg: een hysterische mama. Ik barstte in tranen uit. Niet een gewone huilbui maar zo`n met dramatische uithalen en gigantische snikken.
De verpleging van het ziekenhuis trof mij in die staat aan en besloot zelf maar even het kraambureau te bellen. Zij regelde dat de po stoel dezelfde dag nog gebracht zou worden.
Gerustgesteld ging ik naar huis. Wij kwamen om 10 uur `s morgens thuis aan en de kraamhulp kwam om 13.00. Zij zou vanwege het tekort aan personeel twee uurtjes blijven. Zondagochtend om 08.30 zou er een andere kraamhulp komen die hoogstwaarschijnlijk ‘vast’ zou blijven de komende dagen.
Heldin
De hulp die de volgende ochtend om stipt 08.30 bij ons op de stoep stond bleek, naast mijn vriend, mijn rots in de branding te worden. Zij zorgde ervoor dat wij alle drie de fijnste kraamweek ooit hadden. Zij stopte me vol met vitamines, trapte op de rem wanneer ik weer eens eigenwijs was, verzorgde mijn wond en hield mijn herstel in de gaten, hield ons huis schoner dan het ooit geweest is, gaf complimentjes waardoor ik mij een goede moeder voelde, smeerde ontelbaar veel beschuitjes, hielp met de borstvoeding, luisterde tot in den treuren naar mijn verhalen en het belangrijkste van alles: zij was stapelgek op Morris en vice versa.
Toen haar laatste dag aanbrak en het afscheid naderde heb ik voor de verandering flink zitten huilen. Niet van verdriet of om het gedag zeggen maar vanuit dankbaarheid.
Lieve kraamhulp, bij deze, bedankt voor alles!
