Van jongs af aan riep ik dat ik kinderen wilde. Ik begon met zes, eindigde met vier en toen naderde mijn tienerjaren. Je gaat uit, leert nieuwe mensen kennen en geniet van het leven. Mijn kinderwens lag stil. Na een tijdje ga je daten, krijg je een vaste relatie en stel je de vraag; “Wil jij eigenlijk kinderen?”.
Wil je eigenlijk wel kinderen?
Voor mij was duidelijk dat iemand zonder kinderwens niet in mijn leven zou passen. Het om wat voor reden dan ook niet kunnen krijgen van kinderen staat daar natuurlijk los van. Dat heb je niet zelf in de hand! Ik heb ook altijd gezegd; als het ons gegund is wil ik kinderen.
Iedereen om je heen krijgt kinderen
Gedurende mijn relatie kregen vriendinnen om mij heen kinderen en kreeg je meer te zien over de ins en outs van het ouderschap. Daar ik zelf in de kinderopvang werk wist ik al dat dit niet altijd rozengeur en maneschijn zou zijn! Slapeloze nachten, driftbuien, allergieën ik had ze allemaal wel eens gehoord. Nu maakte ik het van dichterbij mee. En hoewel mijn kinderwens nog steeds groot was besloot ik ook om nog volop te genieten van het leven zonder kinderen.
Eerst maar één kindje
Uiteindelijk blijven we niet eeuwig jong, je kinderwens wordt sterker maar was wel bijgesteld. Vier kinderen? Ik moest er niet aan denken! Twee leek mij een prima aantal, maar laten we maar eens bij eentje beginnen.
Mijn kinderwens is al in vervulling gegaan
Ik was nog net dertig toen mijn kinderwens in vervulling ging. Een meisje, een moeilijke start. Moederschap zat mij zeker niet in de koude kleren! Na een maand of twee heb ik huilend aan mijn partner gevraagd of hij het erg zou vinden als we het bij één kindje zouden laten. Op dat moment was mijn kinderwens voor mijn gevoel volledig vervuld. Ik was overdonderd en vond het hard werken. Natuurlijk genoot ik, maar het moederschap langs de zijlijn was duidelijk anders als dat je zelf echt ouder bent.
Twee en een half jaar later
Nu zijn we twee en een half jaar verder. En mijn kinderwens? Opnieuw bijgesteld. Ik zou graag nog een tweede kindje willen, als het ons gegund is. En dan, dan zijn we echt compleet. Hoe ik dat zeker weet? Geen idee, het is een gevoel. Ik ben geen echte baby mama en vond dat best een zware periode, dus echt uitkijken naar een baby en de bijkomende zorgen doe ik niet zozeer. Maar hoe gek het ook klinkt, ergens lijkt het me weer heerlijk zo’n klein mini mensje erbij. Het lijkt me prachtig om Alessia als grote zus te zien en het geeft me een fijn gevoel dat als er ooit wat met ons gebeurd ze niet alleen is. Ze heeft hoop ik een back-up en een steunpilaar. En ik zeg hoop ik omdat ik weet dat die dingen ook wel eens anders lopen helaas.
Vier als gezin is prima
Vier als gezin is voor mij prima. Vier is altijd al mijn lievelingsgetal geweest. Vier past met gemak in één auto, past makkelijk aan tafel en past gewoon in ons totaalplaatje.
Nog een kindje als het mag
Dus onze kinderwens voor nu; nog eentje als het mag en dan wens ik weer voor iemand anders!
En jullie? Hoe ziet jullie kinderwens eruit?
Liefs,
Pauline
LEES OOK:
