Toen Ben nog geen anderhalf jaar oud was, ging ik op kraamvisite bij een vriendin. Hij was leuk aan het spelen met haar dochtertje toen ik de pasgeboren baby in mijn armen kreeg. Ben vond dit blijkbaar niet zo geslaagd en probeerde de baby uit mijn armen te duwen. Een paar maanden later vond hij de toen pasgeboren baby wel interessant, dus dacht ik dat dit voorbij was. Maar net na zijn tweede verjaardag gebeurde het opnieuw dat hij woest probeerde mij van de baby te scheiden. kind is jaloers
Een paar weken geleden was Ben met zijn favoriete vriendinnetje buiten aan het spelen, toen zij hard op de grond viel. Haar eigen moeder was even niet in de buurt, dus liep ik op hen af om haar te troosten. Ben sprong ertussen, riep ‘nee’ en probeerde me tegen te houden. Ik legde uit dat ze gevallen was, pijn had en ik haar dus ging troosten. Maar inmiddels was haar moeder alweer gearriveerd.
Lees ook: ik ben jaloers op de juf >>
Mijn kind is jaloers
We kunnen denk ik wel concluderen dat Ben jaloers kan zijn. Maar hoe moet dat dan als hij een broertje of zusje krijgt?
Ook thuis kan hij wel eens jaloers zijn. Als André en ik knuffelen wringt hij zich soms ertussen en dan proberen we hem erbij te betrekken. Andere keren leggen we uit dat we elkaar lief vinden en dus graag even knuffelen. Hij lijkt papa en mama helemaal voor zichzelf te willen hebben, wat ik me best kan voorstellen. Maar over een kleine vier maanden komt dan toch dat broertje. En die zal aandacht krijgen. Veel aandacht en vaak. Hoe moet dat dan? En wat kunnen we doen om Ben hierin te helpen?
Jaloers op broertje of zusje
Ik ben, ook vanwege deze blog, het internet op gegaan om er meer over te lezen:
‘Jaloezie komt veel voor bij kinderen onderling. De een heeft er meer last van dan de ander. Hoe groter het zelfvertrouwen, des te minder jaloerse gevoelens.’
Ook lees ik dat jaloezie kan voor komen als het kind aandacht tekort komt. Hmmm, geven we Ben dan te weinig aandacht? Of stimuleren we onvoldoende zijn zelfvertrouwen? Is dat het? En geldt deze informatie ook al voor een twee-jarige of gaat dit over oudere kinderen?
Maar even doorzoeken naar de tips, misschien word ik daar wijzer van:
‘Wat kun je zelf doen aan een jaloers kind? Een goede voorbereiding helpt om jaloezie tot een minimum te beperken. Betrek je oudere kind bij de zwangerschap. Lees bijvoorbeeld boekjes om je kind te laten zien hoe de baby in je buik groeit. Je kunt je kind ook een knuffel laten uitzoeken voor zijn broertje. Als de baby in je buik beweegt kun je hem laten voelen aan je buik, of kijken of hij de baby kan horen door een oor op je buik te leggen.’
Dus dat zijn we aan het proberen. Mee naar de ‘babydokter’ om het hartje van de baby te horen en hem uitnodigen om te voelen als de baby schopt. Maar toen André deze week aan mijn buik voelde en Ben vroeg of hij ook wilde voelen, wilde hij dit niet en trok mijn shirt weer over mijn buik zodat deze niet meer zichtbaar was.
Een andere tip die ik tegenkwam:
Zelfstandig worden
‘Jaloersheid kan voorkomen worden door het activeren van emotionele zelfstandigheid nog vóór dat de nieuwe baby geboren wordt. Help je kind door dit stapsgewijs te oefenen. Op die manier leert je kind ook genieten van alleen bezig zijn en zo moeilijke momenten zelf te overwinnen. Laat je kind langzaam meer zelfstandig worden. Laat hem meer dingen zelf doen en til hem niet te snel meer op.’
Kijk, dit past goed in het straatje van onze Ben. Hij geeft al steeds meer aan dat hij een ‘grote jongen is’ die niet meer in de kinderstoel wil zitten, zelf de trap af wil, zelf handen wil wassen op een krukje en zelfs alle boodschappen in zijn eigen mandje wil doen en bij de kassa op de band leggen. En trots dat hij is als hij zelf iets kan en daar complimenten over krijgt! Dus dat doen we volop. Misschien wil hij op deze manier wel de grote broer zijn die helpt zijn kleine broertje te verzorgen.
Tenslotte vond ik nog de tip:
‘Accepteer de jaloerse gevoelens van je kind. Als je jaloerse kind zich gezien en geaccepteerd voelt, verdwijnen de jaloerse gevoelens vanzelf.’
Er dus ook geen probleem van maken denk ik dan, hem vooral helpen door te accepteren dat het er mag zijn. Dat moet ook wel lukken.
–
–
