Vroeger was het de normaalste zaak van de wereld als je uit een gezin kwam van twaalf kinderen. Tegenwoordig hoor je dit nog zelden. Er was een periode dat mensen na één of twee kinderen hun gezin compleet had ‘klaar’ waren. Toch lijken, naar mijn mening, de iets grotere gezinnen met drie à vier kinderen nu ook hun opmars te maken. In mijn omgeving verschilt dit enorm, ik heb vriendinnen met één of geen kinderen maar ook enkele met vier of zelfs meer kinderen.
Twee kinderen, ik wist het zeker!
Toen ik een klein meisje was wist ik het zeker… Twee kinderen, een jongen en een meisje. Uiteindelijk kreeg ik twee jongens, en het was goed zo. Ik nam na de geboorte van nummer twee bewust afscheid van alle dingen waarvan ik wist dat het de laatste keer zou zijn. De kraamtijd, de bezoekjes aan het consultatiebureau, kleine schattige rompertjes en zelfs de huiluurtjes.
Toch nam mijn leven een andere wending. Mijn relatie liep stuk. Ik kreeg een nieuwe vriend en hij had geen kinderen. Hij behandelde mijn kinderen alsof het de zijne waren, maar toch had hij wel de wens ooit een eigen kindje te hebben. En dat begreep ik heel goed. Het leek me een mooi idee, een kindje die ons gezin aan elkaar zou verbinden. En mijn omgeving verwachtte ook dat er nog een kindje zou komen. Dus zo kwam daar toch nog een nummer drie!
Is ons gezin compleet?
Maar was dit het dan? Zijn we klaar en compleet? Ik vind dat altijd een lastige vraag… Het idee om al ‘uitgekinderd’ te zijn klinkt zo definitief. Ik denk dat ik ergens zelfs wel open sta voor een vierde kindje. Maaaarr… vier kinderen is minder praktisch. Je moet een andere auto kopen waar je met zijn allen in past. De meeste huizen hebben drie slaapkamers en een zolder. En omdat ik liever heb dat ze allemaal hun eigen kamertje hebben, moet er een extra slaapkamer komen. Dus het is goed zo. Wij zijn klaar en compleet, maar zeg nooit ‘nooit’…
Is jouw gezin compleet? Of twijfel je nog?
Als je deze pagina bekijkt word je waarschijnlijk overgehaald om nog zo’n kleintje te nemen!
LEES OOK:
