Mijn vriend en ik wilden graag een kindje en ik vond het heel fijn om zwanger te zijn. We genoten van deze periode en waren helemaal klaar voor de komst van ons prinsesje. De geboortelijst was klaar, het bedje stond er, het kaartje was af, de lakentjes waren gewassen, en noem maar op. En dan plots was het zo ver. Van het ene moment op het andere. Ik was mama. Mama. En daar was mijn dochter. Dat kleine vreemde blauwe hoopje dat in mijn armen lag. Mijn lieve dochtertje. Ik was gelukkig en genoot enorm van mijn kleine schat. Maar toen overviel het me plots. Wat als ik zou denken: ik vind mijn kind niet leuk?

Ik vind mijn kind niet leuk

De gedachte dat dit piepkleine wezentje nu voor altijd deel zou uitmaken van ons gezin. En dat ik dit kleine meisje gewoonweg helemaal niet kende. Een kindje met een eigen karakter en persoonlijkheid. En wat nu, wat als … ik haar helemaal niet leuk zou vinden? Wat als ze niet zou passen in ons gezin? Ik weet het; een stoute gedachte. Maar het overviel me. Plots en onbewust.

Even wennen aan elkaar

Gelukkig ebde deze gedachte ook weer gauw weg in de daaropvolgende dagen. Beetje bij beetje leerde ik mijn lieve kleine meid kennen. En weet je wat? Ze is de allertofste en leukste dochter die er is! Ik vind haar zo leuk en zie haar doodgraag. En ze past bovendien perfect in ons kleine gezinnetje.

Schuldgevoel

Nu ik haar ken, voel ik me wel een beetje schuldig dat ik dit heb durven denken. Maar achteraf bekeken besef ik ook wat een overweldigende gebeurtenis zo’n geboorte is. En dat een mix van hormonen, emoties en moeheid alleen maar kan bijdragen aan de twijfels die een jonge mama heeft.

Hopelijk ben ik niet de enige mama die deze gedachte heeft gehad? Misschien herken jij je er ook wel in? Of net helemaal niet?