Lauren is bijna twee jaar, maar ze is heerlijk aan het puberen. Je kent het gezegde vast wel: ik ben twee en ik zeg nee! Nou, ik kan je vertellen, dat is niet voor niets. Niet zo zeer dat Lauren de hele dag nee zegt, maar je merkt dat ze gewoon echt haar eigen wil aan het creëren is.
Eigen mening
Opzich is daar niks mis mee, ik vind het juist erg fijn dat ze een eigen mening aan het ontwikkelen is. Maar tot nu toe heeft Lauren eigenlijk altijd heel erg goed geluisterd. Natuurlijk is ze een echte dreumes met bijbehorende boevenstreken, maar dat mag ook. Maar ik zag afgelopen week een Lauren die ik nog niet eerder had gezien en waar ik zelfs een beetje van schrok, en dacht ‘dit is nog maar het begin’.
Een woedeaanval midden in de winkel
We gingen boodschappen doen in het dorp. Lauren in de kinderwagen, en wat had ze een dolle pret. Op een gegeven moment liepen we in de HEMA. Ze had wat gepakt met haar handjes, en zei haar netjes dat het niet mocht, en vervolgens pakte ik het af en uit het niets kwam daar toch een woedeaanval aan! Schreeuwen, huilen, proberen om uit de kinderwagen te klimmen, dit had ik nog nooit eerder met Lauren meegemaakt.
Afleiding werkt!
Ik probeerde om rustig tegen haar te praten en uit te leggen waarom het niet mocht om zo maar spullen te pakken met haar grijpgrage handjes. Ik voelde de ogen in mijn rug van andere mensen die ook bij de HEMA aan het winkelen waren, maar ik kan er niks aan doen dat Lauren in één keer woedend word. Het duurde enkele minuten voordat ze weer rustig werd. Ik dacht wel: oke, ik wil zo snel mogelijk naar huis. Op dat moment heb ik geprobeerd om haar af te leiden, en het afleiden werkte! Gelukkig maar.
Peuterpuberteit…
Peuterpuberteit dus. Een woord waar ik af en toe dacht van: wat overdreven allemaal. Maar ik zie nu in dat het woord niet voor niets bestaat. Hopelijk komt hier snel een eind e van het tijdperk woede aanvallen 😉
Heb jij de peuterpuberteit van je kindje ook al overleefd en heb je nog goede tips? Ik hoor het graag!
Lots of love,
Esther