Zelfs 15 maanden na Liv haar geboorte is mijn ‘ huishouding ‘ nog steeds niet op orde. En ik haat het! Nadat Liv geboren was, werd ik overspoeld met liefde voor mijn kleine meisje, maar toch voelde ik mij ongelukkig, waarom wist ik niet. Ik had alles wat ik maar kon wensen, het mooiste geschenk ooit lag heerlijk in haar bedje of in mijn armen, maar toch … ik voelde mij niet blij. Wel met Liv! Maar dat was dan ook het enige waar ik blij om kon zijn.
Ik kreeg steun van de kraamhulp en verloskundige. Er kwam een gesprek, ik kon mijn gevoel niet goed uitleggen.
Drie maanden later was er geen verschil, ik besloot naar de dokter te gaan. Vermoeidheid, nog gierende hormonen en het ineens moeder zijn was waarschijnlijk de oorzaak. Postnatale depressie vreesde ik zelf voor, maar dat werd later uitgesloten. Het zou wel overgaan..
In de maanden daarna werd het niet beter. Ik was zo moe, ik kwam mijn bed uit voor Liv en alleen voor haar, al moest ik kruipend! Zij hield me op de been en vrolijkte mij elke dag weer op vanaf het moment dat ik aan haar bedje stond. Ik ging er juist op uit met haar, voor haar maar ook voor mijzelf. Ze is mijn alles, zij heeft mij nodig en ik haar.
Dave herkende zijn vrouw niet meer en we hebben het zwaar gehad. Ik wilde zo graag mij weer normaal voelen maar ik wist niet hoe. Mijn humor was weg, mijn zelfwaarde, interesse in alles, mijn zin in het leven en mijn kracht.
Ik ben terug gegaan naar de dokter en vroeg om hulp. Ik wilde een leuke vrouw zijn, mijzelf weer zijn. Ik was depressief … Toen dat uitgesproken werd kwam er een bak met emoties los. Ik kreeg medicijnen, geen anti depressiva, maar iets lichters dat de stemmingswisselingen moest onder drukken.
Ik vecht nog tot op de dag vandaag tegen deze depressie. Het gaat veel beter met mij ondertussen, ik klim weer langzaam uit het dal. Liv laat mij elke dag zien dat het leven mooi is, dat ik genieten moet en dat het goed komt, net als Dave.
Meer mama’s hebben dit, ik ben niet alleen. En het is ok! Het overkomt je … hormonen kun je niet sturen. Zoiets als dit vertel je niet, schreeuw je niet van de daken. Ik deel het nu met jullie. Voor de mama’s die zich herkennen en het ook moeilijk hebben. Hou vol, er komt een moment dat je weer de horizon ziet …
Liefs Diena
