Ik zou graag mijn verhaal met jullie willen delen zodat er meer ouders zijn die zich hierin kunnen plaatsen. Er heerst zo een groot taboe op de mentale gezondheid van de moeder na de bevalling. Waarom wordt er altijd maar vanuit gegaan dat zodra je bent bevallen de ouder en dan vooral de moeder het ouderschap/zorg van de baby altijd maar van een leien dakje gaat?
“Moet je perse naar het werk? Ik wil niet alleen zijn,” zei ik tegen mijn man. Vanaf dat moment wist ik het zeker: die roze wolk waar iedereen het altijd over heeft na de bevalling was er niet voor mij. Ik begreep het niet, waarom voel ik mij zo? Moeder worden was mijn wens, mijn eeuwige droom, mijn doel, alles wat ik ooit wilde.
Lees ook; Op zoek naar de roze wolk
Geboorteplan? ‘Vroeg ik verbaasd’
Ik had een fijne zwangerschap het enige wat ik alleen maar wilde doen was pronken met mijn groeiende buik. Ik heb mezelf nog nooit zo mooi gevoeld als tijdens mijn zwangerschap. Aan het einde van de zwangerschap vroeg de verloskundige aan mij of ik al had nagedacht over mijn geboorteplan. “Geboorteplan?” Vroeg ik heel verbaasd. “Nee, daar heb ik niet over nagedacht, ik ga er heel nuchter in.”
Op zondag 22 november 2020 om 22:23 voelde ik de eerste weeën. Op woensdag 25 november 2020 om 06:57 beviel ik van ons perfecte kleine hummeltje. Hij werd direct op mijn borst gelegd, ik keek naar hem maar ik voelde geen moment van trots of geluk. Na een minuut kon ik niet meer vrij ademen en mijn lichaam raakte in shock. Het sfeerlicht ging uit en het felle licht van de tl-buizen gingen aan. Een groep verplegers liepen naar binnen, er werd mij een zuurstofmasker opgezet en ik kreeg een extra infuus toegediend. Op dat moment werd mijn man noch ikzelf niet op de hoogte gebracht van wat er gaande was. Doordat de placenta niet loskwam, werd er met veel kracht op mijn buik gedrukt met de hoop dat de placenta los zou raken. Omdat de baarmoeder niet kon krimpen, verloor ik in de tussentijd twee liter bloed. Bij een gemiddelde bevalling verliest de moeder een halve liter bloed.
Eenmaal thuis was het gelukkige gevoel dat ik had tijdens mijn zwangerschap in één ruk verdwenen. Ik zat niet lekker in mijn vel en was ook erg angstig. Waarom wilde ik niet alleen met mijn baby zijn? Ik heb uitgezocht of dit normaal was en uit onderzoek blijkt: 80% van de kraamvrouwen heeft hiermee te maken. Het is een combinatie van vermoeidheid en hormonen. Achteraf klinkt dat heel logisch. Waarom wordt hier niet over gesproken?
Ik was ten einde raad, uitgeput!
Ik sprak met mijn moeder, tantes en vriendinnen met kinderen, maar niets hielp. Daarom wilde ik mijn huisarts hierover spreken, een vrouw met medische kennis, om te kijken of zij iets voor mij kon betekenen. Ik was ten einde raad, ik was uitgeput, kon niet eens zelf voor mijn baby zorgen en wilde hem niet vasthouden. Ik voelde mij continu schuldig hierover.
De huisarts gaf mij twee opties: een gesprek met de GGZ of antidepressiva slikken. Ik wilde absoluut niet aan zulke zware medicatie beginnen, dus koos ik voor een gesprek met de GGZ.
16 december 2020, bijna een maand na mijn bevalling, had ik mijn afspraak bij de GGZ. Eenmaal aangekomen werd mij verteld dat ik bij het crisisteam zat. Vervolgens werd ik door twee mannelijke medewerkers opgehaald en naar een klein sfeerloos kamertje gebracht waar ik moest vertellen waarom de huisarts vond dat ik daar moest zijn. Begrijp mij niet verkeerd, ik heb alle respect voor de theorie die deze mannen hebben bestudeerd om hun baan te kunnen verwezenlijken. Alleen in een situatie zoals deze zou een man mij niet kunnen begrijpen, puur omdat zij het in de praktijk nooit zelf zullen ervaren.
Wat zijn de symptomen van een postnatale depressie
Duur grapje…
Na een gesprek van een kwartier gingen de twee mannen met elkaar overleggen. Hun conclusie: meer knuffelen met je baby en het gevoel is heel normaal en gaat vanzelf over, ik had geen zwangerschapsdepressie. Waarom word ik door mijn huisarts doorwezen naar het crisisteam van de GGZ om vervolgens aan te horen dat er niks mis met mij is en ik de kraamtranen moet uitzitten? De nota was niet mals: €684,21.
Waarom heeft niemand mij hierover verteld? Waarom heeft mijn huisarts niet verteld dat dit niet van mijn eigen risico af zou gaan? Voor de GGZ geldt precies hetzelfde; waarom hebben zij niets gezegd over de kosten? En waar is dit bedrag op gebaseerd? En waarom word ik door mijn huisarts doorwezen naar het crisisteam van de GGZ om vervolgens aan te horen dat er niks mis met mij is en ik de kraamtranen moet uitzitten?
80% heeft kraamtranen
Voor de GGZ is het makkelijk geld verdienen zo: in een ongemakkelijke sessie van vijftien minuten met twee mannen constateren dat ik hoor bij die 80% van de kraamvrouwen die last heeft van kraamtranen en geen depressie of zwangerschapsdepressie heeft. Het was dus helemaal niet nodig om het crisisteam hierbij te halen.
Tegen de GGZ zou ik graag het volgende willen zeggen: alsjeblieft, neem personeel aan dat hier verstand van heeft. En aan de huisarts wil ik meegeven: ga alsjeblieft bewuster je werk doen, want blijkbaar heb ik zelf alles moeten uitzoeken op het internet waar ik last van had. Wat zou er gebeuren als ik aan de antidepressiva zou zijn gegaan? Lekker makkelijk zo, om van gezonde mensen zieke mensen te maken en ze zo door te verwijzen, zodat de GGZ ook werk heeft en makkelijk geld verdient. Ik weiger de nota te betalen. Het gaat niet zozeer over de hoogte van het bedrag, maar over de principiële kwestie erachter. Waar is dit bedrag op gebaseerd?
Een roze wolk boven je vermoeide hoofd.
Geholpen was ik niet, er was niets met mij aan de hand. De vermoeidheid, kraamtranen en de twee liter bloed die ik verloren was zorgden ervoor dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik vind het überhaupt absurd dat hier in de samenleving niet over gesproken wordt: het enige wat je als vrouw hoort is dat er een prachtige roze wolk boven je vermoeide hoofd zweeft na de bevalling. Die bestaat dus niet. Praten over alles wat hiervan afwijkt is (nog steeds) taboe.
En nu ben ik gedagvaard en moet ik eind augustus voor de kantonrechter komen. Ook dan zal ik mijn verhaal vertellen en kom ik op voor elke moeder die dit heeft meegemaakt, maar ook voor de toekomstige moeder. Weet dat je niet alleen bent, het is niet raar dat je je zo voelt, het is oké. Praat erover en je zult merken dat je niet de enige bent die zich zo voelt na de bevalling. Neem het jezelf niet kwalijk, de hormonen in je lichaam zijn helemaal van slag en hebben nog geen balans gevonden. Het komt echt goed.
Zijn er meer werkende moeders die dit hebben meegemaakt?
Gastblog door: Senora Ajoeb-Sheombar. (voor vragen over dit artikel kunt u hier bij haar terecht)
