We vallen om met bosjes. En dan heb ik het over ons, millenials. Helaas kan ik er over meepraten en zit ik alweer ruim een maand thuis. Het gaat met kleine stapjes gelukkig steeds ietsje beter. Niet elke dag is meer loodzwaar, er zitten inmiddels ook best wel weer voldoendes tussen. Ik ben er alleen nog niet. imperfecte plaatje
Lees ook: ik ben niet altijd meer die leuke mama >>
Het imperfecte plaatje
Ik praat met een therapeut. Naast het stellen van grenzen, komt de strekking van haar verhaal volgens mij neer op mijn nieuwe motto ‘Goed genoeg is het nieuwe perfect’.
Onlangs verbleef ik in mijn eentje een nachtje in een hotel in Bergen aan zee. Even uit de drukte van thuis, mijn hoofd weer een stukje leger laten waaien op het strand. Voor het slapen gaan las ik nog even een tijdschrift. Alsof het zo moest zijn stond er een artikel in met de titel ‘Goed genoeg is het nieuwe perfect’. Mijn hoofd is inmiddels iets minder vol, dus deze treffende zin kon blijven hangen. En dat doet hij ook.
Maar hoe doe je dat? Als über perfectionist imperfect zijn. ‘Laat het los!’ Hoe vaak ik dát al niet heb gehoord… En dan heb ik het niet alleen over de ‘Let it go’ van Elsa.
Loslaten… Hóe dan? Ik zou willen dat ik het kon!
Goed genoeg is het nieuwe perfect
‘Lieverd, het geeft écht niet als er een keer een spuugdoekje minder in de koffer van Naud zit als hij naar opa en oma gaat.’ ‘Waarom geef je Jula eigenlijk altijd gesneden fruit in een bakje mee naar school? Maak het jezelf nou niet zo moeilijk schat.’ Ik weet het, Frans heeft gelijk. Maar dát is dus die drang naar perfectie. Althans, in mijn ogen is een gevarieerd bakje fruit perfect. Maar een banaan is natuurlijk goed genoeg, zo niet ook perfect…
Toch gaat Jasmijn wel eens met ongekamde haren mee Jula naar school brengen en ontbijten we niet met z’n allen aan tafel. Tanden poetsen wordt ’s ochtends wel eens vergeten en Naud heeft al een aantal keer aan een waterijsje gelikt (dat mochten zijn zussen écht nog niet). De schone was hangt niet in de kast, maar op zolder over het traprek en de ramen kun je af en toe niet meer doorheen kijken. Als dit is wat bedoeld wordt met loslaten dan is het me op een aantal vlakken toch al aardig gelukt vind ik zelf!
Millenials vallen een voor een om!
Hoe meer ik lees en nadenk over het feit dat wij millenials één voor één omvallen, hoe meer ik besef dat we ergens niet helemaal handig bezig zijn met z’n allen. We willen (of moeten) te veel ballen omhoog houden en dan moet alles ook nog eens mooier, groter, beter en gezonder. De telefoon brandt in ons hand, terwijl social media misschien ook wel meer kwaad dan goed doet. De posts van anderen bevestigen ons idee van dat prachtige groene gras bij de buren. Maar niets is wat het lijkt. Als we nou allemaal een imperfecte plaatje en berichten zouden plaatsen van onze kinderen die er ongewassen en ongestreken bij lopen, van de fikse ruzie die je net had met je man, of het huis wat weer eens een bende is… Elkaar laten zien dat we allemaal gewoon maar mens zijn, onze grenzen hebben en zo nu en dan een steekje laten vallen…
‘Loedermoeder‘, er is zelfs een term voor. Een imperfecte moeder die af en toe het huishouden en de verzorging van de kinderen laat versloffen. Niet omdat ze een slechte moeder is. Gewoon omdat ze haar grenzen heeft en soms even een bal laat vallen. Om hem later gewoon weer op te pakken.
Op mijn weg naar ‘Goed genoeg is het nieuwe perfect’ zal ik vast nog vaak een voorbeeld aan haar nemen.
Lees ook: het gaat niet goed met mij op dit moment >>