Kinderverjaardagen, ik houd er niet van. Mijn vriendinnen weten dit en nodigen me al jaren niet meer uit. Dus dat scheelt me op jaarbasis een hoop zondagmiddagen propvolle woonkamers met drukke kinderen. Die ook nog eens helemaal hyper zijn van de aandacht, cadeautjes en snoepgoed.
Nu ik zelf moeder ben en we Ben’s eerste verjaardag hebben gevierd, heb ik ervaren dat een kinderverjaardag ook leuk kan zijn. Dus hoop ik dat hiermee een nieuwe fase aanbreekt. En ik mét mijn kind naar een kinderverjaardag gaan wel leuk vind. Dus ik besluit de proef of de som te nemen en naar de eerstvolgende verjaardag te gaan.
Aangekomen op de kinderverjaardag zie ik eindeloos veel kindjes voor Ben om mee te spelen, leuk! Echter vanwege de avontuurlijke karakter van Ben is niets veilig. Thuis hebben we dit opgelost door alles weg te halen. Ik hoor om me heen; “Bij ons thuis laten we alles staan hoor, want hij weet dat hij nergens aan mag komen. Je moet het hem leren”. Eerlijk waar, ik heb het geprobeerd maar zou niet weten hoe…
Glazen…
Ik twijfel een milliseconde of ik mijn vriendin zal vragen de glazen van tafel te halen, maar ik hoor de mensen al denken… “Heeft zij haar kind niet onder controle”.
Al snel maait hij alle glazen van tafel en klimt hij de trap op omdat een traphekje ontbreekt. Ben ik even in gesprek met iemand die ik al een tijdje niet gesproken heb “He, wat vervelend dat je je baan bent kwijt geraakt!”, zie ik Ben in de hoek van de kamer de glazen vaas grijpen en ben ik net op tijd om dat ding en hem te redden. Na een uurtje, 50 reddingsacties en 0 gesprekken die langer dan 2 minuten duren besluit ik met Ben naar huis te gaan.
Helaas, ik heb nog steeds een hekel aan kinderverjaardagen.
