Negen maanden zwanger, je ziet je lichaam in 9 maanden zo hard veranderen en proporties aannemen waarvan je denkt “hoe kan dit?” en “hoe ver kan die buik nog gaan?”. Ondanks een gezonde levensstijl, liters water, fruit en groenten à volonté (een voordeel met hoogzwanger zijn in de winter, je hebt geen tonnen goesting in ijs!) zie je de kilo’s aantikken op de weegschaal. Al mag ik met ongeveer 12 kilo erbij, niet echt klagen, maar die moeten er nadien natuurlijk ook weer af…
Na de zwangerschap kan je alleen nog maar denken aan je oude lichaam. Dat lichaam van ver voor de 2 zwangerschappen, toen je nog in maatje 36 kon, toen je met elk jurkje mooi stond, zonder op een opgeblazen ballon te lijken. Ik lijk nu… op een opgeblazen ballon waarin je een gaatje wil prikken om stilletjes af te laten gaan, maar… Help! Was het maar zo simpel!
Na de zwangerschap van Thiebe deed ik er 18maanden over om weer in de buurt te komen van mijn vroegere “figuur”. Wie had me gezegd dat je 9 maanden zwanger bent en daarna 9 maanden ontzwangert? Daar hield ik me in elk geval aan vast. Dat gaf me hoop. En na 9 maanden, bezorgde me dat een hoop frustraties! Maar ik hield men oude kledingstukken in de kast, als motivatie. En het kwam goed. Weliswaar op langere termijn dan in mijn hoofd zat, maar het kwam goed.
Tijdens de zwangerschap van Thomaz dacht ik ‘voorbereid’ te zijn, en ik zou er vrede mee nemen dat het ditmaal misschien even lang zou duren om weer “in vorm” te geraken. Tot ik vakantiefoto’s bekijk van ons weekendje weg. En ik kei hard met m’n neus op de feiten wordt geduwd. Ik wil sneller weer m’n oude lichaam terug, niet binnen 18 maanden! Dat ben ik niet op dit foto’s. Helaas, ik ben het wel, maar als ik in de spiegel kijk, lijkt het toch minder erg. Misschien zie ik mezelf liever in de spiegel dan op foto. In elk geval, de klop kwam er.
En na de klop, kwam de vastberadendheid om er iets aan te doen. Maar eerst nog dit weekend Thiebe zijn lentefeest, en daarna vlieg ik er in. Dat is een belofte aan mijn lichaam. Beloofd.
