Begin augustus wordt ons zoontje Mats alweer 3 jaar. 3 jaar geleden alweer dat wij ’s ochtends naar het ziekenhuis gingen inclusief ballon en dat terwijl er nog niet eens iets te vieren was. Geen slingers, maar een inleiding. In onze vluchtkoffer, zijn eerste pakje, mutsje, mega onderbroeken en een fotocamera. Want ja, ik wilde alles vastgelegd hebben om dit later terug te kunnen zien.
Mijn eigen zwangerschap
Mijn zwangerschap was alles behalve een roze, of in zijn geval blauwe wolk geweest. De eerste drie maanden behoorlijk misselijk en ziek en toen dat over leek te gaan begonnen er vage rug/bekkenklachten. Mats lag op een pees of spier waardoor er lichamelijk steeds meer in de verdrukking kwam. In de het laatste trimester van mijn zwangerschap moest ik eerder stoppen met werken, lukte het mij niet meer om afstanden te lopen (lees; van de bank naar de keuken was al ver) en heb ik veel rust moeten nemen. Ik was er zo ontzettend klaar mee en vond het zwanger zijn ook echt niet leuk. Hoe anders was dit geweest bij de eerste.
Uiteindelijk mocht ik met 38 weken ingeleid worden, omdat het lichamelijk echt niet meer ging. De bevalling zelf was erg heftig. Ik had bedacht dat ik om een ruggenprik zou vragen als het niet meer ging. Er zette een weeën storm op die ochtend die niet meer ging liggen. De vraag om een ruggenprik kwam al vrij snel. Helaas bleek ik aangekomen bij de anesthesie ook al ontsluiting te hebben en reed mijn bed weer terug naar de verloskamer. Wat een turbo zat er in dit mannetje. De bevalling zelf ging goed. Om 8 uur ’s ochtends waren we in het ziekenhuis en om 12 uur werd hij geboren.
Een verpleegster heeft de geboortefoto’s gemaakt
Een verpleegster die bij de bevalling was heeft de foto’s gemaakt. Wat was ik blij dat er iemand bij was die dit kon doen. Op het moment van de bevalling had ik alle steun en aanwezigheid van mijn man keihard nodig, ook al sloeg ik het washandje steeds weg als hij deze goedbedoeld op mijn hoofd legde. Als er op dat moment niet iemand in de ruimte aanwezig was geweest die de foto’s had kunnen maken dan hadden wij niets gehad. Achteraf heb ik enorm veel aan de foto’s gehad om alles een plek te geven. De bevalling was zo snel gegaan ik herinner mij de helft niet meer, maar ook de heftigheid ervan en de emoties die loskwamen op het moment dat hij geboren werd. Alles kwam eruit. Mijn schuldgevoel tegenover mijn dochter, ik had haar voor mijn gevoel zo te kort gedaan. De lichamelijke pijn en de emotionele hormonale rollercoaster waar je in zit.
Als ik deze foto’s nu terugkijk en ja dat doe ik zo af en toe wel eens, dan springen er weer tranen in mijn ogen. Ze zijn niet van allerbeste kwaliteit, maar de puurheid van de emotie is zo mooi en raakt mij steeds weer.
Geboortefotografie
Sinds twee jaar ben ik mij meer gaan richten op geboortefotografie. De eerste geboorte die ik mocht fotograferen was van een vriendin. Zo dankbaar ben ik nog steeds dat zij mij het vertrouwen heeft gegeven om bij zo’n intiem moment aanwezig te mogen zijn. Toen haar dochtertje geboren werd was ik even helemaal van slag. Wat een prachtig moment en wat was het mooi om de ontlading en emoties te zien bij papa en mama. Ik voelde meteen, dit wil ik vaker doen.
Inmiddels heb ik al heel wat baby’s geboren zien worden zowel thuis als in het ziekenhuis en mocht ik ook al een aantal keren mee de ok op voor een keizersnede. Dit laatste is altijd wel weer spannend, want vanuit het ziekenhuis moet hier speciaal toestemming voor gevraagd worden en de bewegingsvrijheid is soms heel erg beperkt. Daarnaast moet je zorgen dat je niemand in de weg loopt en de steriele plekken niet aanraakt. Elke bevalling waar ik tot nu toe bij geweest ben was anders en op zijn eigen manier speciaal.
Geboortefotografie is steeds meer in opmars, toch zijn er ook veel mensen die het wel graag willen, maar zich toch laten weerhouden. Een van de redenen is vaak de investering. De tarieven voor geboortefotografie liggen hoog, maar dat is ook niet heel gek als je je realiseert dat de fotograaf vanaf week 37 voor jou stand by staat. In deze weken heb ik een aangepaste agenda en mijn gezin daardoor ook. Bij alles wat ik doe moet ik ervan bewust zijn dat ik opgeroepen kan worden. Ik zorg in deze weken dat ik maximaal met een straal van een uur van het ziekenhuis of de locatie van bevallen ben. Daarnaast is het zo dat je niet weet hoe lang ik bij de bevalling aanwezig zal zijn. Een geboorte kan 3 uur duren, maar ook zo maar 24. Je weet het niet, maar het gewone leven eromheen moet wel door blijven draaien. Een goed vangnet is daarom echt van groot belang. Anders kan ik mijn werk niet uitvoeren. Gelukkig heb ik enorm lieve mensen om mij heen die bereid zijn te helpen of de zorg van mijn eigen kinderen over te nemen op het moment dat ik opgeroepen word.
Foto’s van down under
Geboortefotografie, ofwel newborn fotografie, is alles behalve gênant. Tijdens een kennismakingsgesprek hoor ik vaak; je hoeft niet tussen mijn benen te hangen hoor. Ik moet daar altijd om lachen, maar begrijp het wel. Tsja, het kindje wordt niet via je neus geboren, dus ze zitten er bij, foto’s van down under. Maar dit is niet waar het om draait, niet alleen tenminste. Geboortefotografie gaat vooral over de emoties en de puurheid van het moment. Ik vind het zo prachtig om te zien welke oerkrachten er bij de vrouw naar boven komen en hoe papa’s meeleven in de pijn om vervolgens in tranen uit te barsten als het moment daar is. Het eerste moment als gezin, samen en daar dan helemaal samen ook van te kunnen genieten zonder dat iemand zich druk hoeft te maken over een camera. Ook maak ik tijd voor de eerste visite. Een eerste ontmoeting van een grote broer of zus of een opa of oma die glunderen van trots bij het zien van hun kleinkind. Onlangs had ik een hele familie in de kamer die op dat moment pas hoorde dat er een jongen geboren was. De reacties hierop waren zo geweldig en dit is ook echt een waanzinnig leuke foto geworden.
Meestal ben ik aanwezig vanaf 4,5 cm ontsluiting. Ouders nemen dan zelf contact met mij op. Tijdens een geboorte ben ik op de kamer aanwezig, maar ik stel mij heel erg op de achtergrond. Vaak merken mensen het niet eens dat ik er ben. Als het lang duurt stap ik de kamer even uit en zorg dat ik zelf even wat anders ga doen. Ouders leven op dat moment erg in een bubbel toch hoor ik achteraf bij een nagesprek de moeder zeggen dat zei mijn support op de achtergrond wel meegekregen heeft.
Dankbaar
Als het moment dan daar is en de baby haartjes zijn te zien dan ben ik zo dankbaar dat ik dit mag doen. Bij het eerste huiltje en de ontlading bij de ouders voel ik mijn eigen tranen ook opkomen. Ik klik door en slik ze in, en geef ze na afloop een hele dikke knuffel. Wat was dit weer prachtig en welkom op de wereld kleine man.
De eerste foto’s
Thuisgekomen na een nacht niet slapen en heel veel koffie kan ik het niet laten om direct de foto’s in te laden op de computer. In deze adrenaline flow maak ik al een eerste selectie. Wat zijn ze gaaf! Ik kies een paar foto’s uit om dezelfde dag nog naar de ouders te sturen en ga daarna op bed liggen om nog wat slaap te pakken voordat mijn eigen kinderen weer uit school komen. Wat een nacht.
Wil jij meer informatie over geboortefotografie, twijfel je nog? Je kunt altijd vrijblijvend contact opnemen dan bespreken wij wat er mogelijk is.
Neem eens een kijkje op mijn site www.bymomphotography.com Of volg mij op Instagram/Bymomphotography
