Ik ben een pendelmama. Elke ochtend breng ik Charlotte naar het kinderdagverblijf, rijd ik daarna naar het station en neem ik de trein naar mijn werk. En ’s avonds neem ik de trein terug, stap ik in mijn wagen aan het station en ga ik Charlotte terug ophalen aan het kinderdagverblijf. Elke werkdag dezelfde routine. Auto in, auto uit, trein in, trein uit, enz… . fulltime werken als moeder
Voordat Charlotte er was heb ik nooit een probleem gehad met al dat gependel. Ik vond het best gezellig. Nu ja, meestal toch. Niet wanneer er weer een staking was, of vertraging, of een veel te korte en dus overvolle trein. Op de trein had ik even tijd om mijn mails te lezen, te instagrammen of stiekem mee te luisteren naar verhalen van andere reizigers. Want op de trein valt er wel altijd iets te beleven. Dat is waar. Jongeren met liefdesverdriet, kinderen op schooluitstap, boze reizigers, vreemde figuren die zich nog vreemder gedragen, noem maar op.
Fulltime werken als moeder
Maar nu ik mama ben, is dat enigszins anders. Wanneer ik Charlotte om 07.30u naar het kinderdagverblijf breng, is ze vaak het allereerste kindje. Wanneer ik haar om 18.30u ga halen, is ze meestal het allerlaatste kindje. Mijn hart breekt als ik bedenk dat ze binnenkort met haar schattige snoetje alle mama’s en papa’s eerder ziet toekomen en telkens weer haar enthousiasme zal moeten bedwingen wanneer ze merkt dat het niet hààr mama of papa zijn. Ze is nu 11 uren per werkdag in het kinderdagverblijf en dat is lang. Te lang. Ze groeit zo snel en ik heb het gevoel dat ik zoveel mis.
Ik voel me er bovendien ook best wel schuldig over. We wilden graag kinderen en hebben nu een dotje van een dochter. En dan zien we haar het grootste deel van de week gewoonweg niet… Ja, ik weet het wel, we gaan werken om een leuk leven te kunnen leiden en te kunnen reizen. En ik vind het ook heel fijn om aan de slag te zijn. Maar stiekem knaagt er toch iets aan me. Is er een stemmetje dat dit niet goedkeurt. Ik voel me er nu eenmaal niet goed bij.
Baan dichter bij mijn kind
Daarom ben ik op zoek gegaan naar een job dichter bij huis. Die heb ik gelukkig ondertussen ook gevonden. Binnenkort werk ik maar 10 minuutjes van thuis. Hierdoor zal ik meer bij Charlotte kunnen zijn, en daar verheug ik me enorm op. Geen geplet meer in de overvolle ochtendtrein, tussen zweterige mensen terwijl er iemand in je nek niest en iemand anders op je voet trapt. Maar wel meer quality time met mijn kleine vlindertje.
Aan al die andere pendelmama’s (of werkende of drukbezette mama’s in het algemeen); jullie doen dat goed! Een evenwicht zoeken is niet gemakkelijk. Absoluut niet. En ook op het kinderdagverblijf leren ze heel veel. Dus voel jullie vooral niet schuldig. Dat stemmetje heeft het lang niet altijd bij het rechte eind.
