Joehoeeee wij mogen een tweede kindje verwelkomen!! Onwijs blij had ik op 14 maart een positieve zwangerschapstest in mijn hand. Het was ons gegund dit hele avontuur opnieuw te beleven. Inclusief zwangerschapshormonen … en food cravings …
Wat zijn food cravings?
Hunkeringen, eetbuien en zogenaamde food cravings tijdens de zwangerschap. Waarschijnlijk heb je wel eens gehoord van de enorme trek in augurken met slagroom (yakkie) zwangere vrouwen opeens kunnen hebben. Misschien verlang je hier ook naar of heb je juist heel andere food cravings tijdens je zwangerschap. Elke zwangere vrouw is anders. Zo kan het zijn dat je een geur of smaak, die je een paar maanden geleden heerlijk vond, nu opeens vies vindt. Of misschien heb je helemaal geen cravings. Over het algemeen hoef je je over deze cravings geen zorgen te maken en kun je, met mate, toegeven aan de verleiding van die reep chocola of bak ijs. Mocht je echter behoefte krijgen aan niet-eetbare producten zoals klei of krijt neem dan contact op met je huisarts of verloskundige, waarschijnlijk heb je een vitamine of mineralen tekort. (bron Pampers.nl)
Deze zwangerschap was anders
Van zwangerschap cravings had ik in het begin nog niet zo’n last. Wel merkte ik dat mijn hormonen echt de overhand namen! Ik herkende mezelf op veel fronten niet vergeleken met de eerste zwangerschap. Bij Alessia haar zwangerschap was ik zwaar relaxed, ik riep ook altijd dat ik zo wel honderd keer zwanger wilde zijn (zwanger hé, honderd kids no way haha).
Bij deze zwangerschap was mijn start echter veel anders. Ik was gestrest en angstig en vreselijk moe. Bij elk pijntje wat ik voelde dacht ik dat het mis was en ging ik naar de wc. Mijn darmen waren onwijs onrustig, dus dat is wat in constant voelde maar ik kon het niet relativeren. Dat maakte ook dat ik het met 5 weken al snel vertelde tegen mijn ouders en schoonmoeder. Ik MOEST het delen, want als het mis ging konden hun mij tenminste opvangen.
Thuis werd ik er niet gezelliger op
De tijd tot de eerste echo duurde voor mijn gevoel eeuwig. Ik kon ook echt niet ontspannen en thuis werd ik er ook niet altijd gezelliger op in het eerste trimester. Ik kon compleet uit mijn stekker gaan als iets niet naar mijn zin ging of veranderde van die lieve meegaande moeder naar een heks als Alessia drie seconden vervelend was. Ik had een hekel aan mezelf maar kon er weinig aan doen, had er totaal geen grip op.
Na de eerste echo werd ik wel iets rustiger, maar we moesten de 12 weken nog ‘overleven’. Er werd ook nergens al in vooruit gedacht, durfde ik simpelweg niet aan. Alles moest eerst nogmaals goed zijn en dan keken we wel verder. Mijn vermoeidheid hielp ook niet mee. De pauzes op werk sliep ik en de avonden waren voor mij om 21u toch echt wel om!
Ook weer last van die andere zwangerschapskwaal
Vanaf week 13 kwam de bekkenpijn ook weer om de hoek kijken, iets waarvan ik hoopte dat het deze keer uit zou blijven maar helaas. In combinatie met die hormonen dus ook geen feestje. Gelukkig werd ik in mijn ‘buien’ wel iets rustiger. Emotioneel was (en ben ik soms nog) wel! Intens verdrietig worden om kleine meningsverschillen.. wat een gedoe zeg!
Gelukkig was die 12 weken echo goed, op naar de 20 weken. Ja ja, ik leefde van mijlpaal naar mijlpaal maar werd gaande weg wel iets relaxter. Ik durfde de eerste kleertjes te shoppen. Of ja, ik wilde toch wel het gevoel krijgen dat ik zwanger was en trots kon zijn.
De vreetbuien begonnen vanaf 20 weken
Ik kreeg vreetbuien (food cravings). ‘s Avonds moest en zou ik snoep eten. Hoe zoeter hoe beter. Waar ik eigenlijk altijd zweerde bij drop moest ik nu zoete snoep hebben!
Pasta pesto met garnalen deed (en doet me nog steeds) walgen. De geur alleen al kon ik niet meer verdragen. Daarentegen, hoe vetter hoe beter. Ik had en heb soms nog geen zin en energie om te koken, dus gelukkig zorgt mijn partner er vaak voor dat er toch wat fatsoenlijks op tafel komt.
Bijna alle zwangere vrouwen hebben wel wat raars
Inmiddels zijn we week 20 gepasseerd. De kleine man (jaja een jongen!) maakt het goed en ik durf nu oprecht wat relaxter te zijn. De hormonen lijken in rustiger vaarwater te zijn gekomen. De cravings daarentegen minder haha. Ik kan op de gekste momenten zin hebben in ijs. En niet zomaar ijs, maar roomijs. Softijs, Mac Flurry, schepijs… dat soort ijs. Met een flinke kwak slagroom! Onwijs goed voor de lijn ook.. en dus voor de hormonen die me dan laten voelen als een opgeblazen walvis.
Iemand vertelde me dat zij vaak naar een tankstation reed om benzine te snuiven en zo heb ik iemand op instagram die elke dag haar huis poetst met dettol en zelfs een flesje in haar tas heeft zitten om aan te ruiken! Heerlijk dat bijna alle zwangere vrouwen wat raars hebben!
Ook merk ik dat de nesteldrang zijn entree begint te maken. Afgelopen weekend moest het hele huis aan kant, eigenlijk wilde ik alles al klaar hebben. De box, het bedje, de kamer.. totaal onrealistisch. Zowel voor het takenpakket als voor mijn lichaam. Concessies maken dus en veel delegeren in plaats van zelf aanpakken. Er is immers nog tijd genoeg, maar vertel dat die hormonen maar eens!
Toch heel gelukkig zwanger!
Ondanks dat ik me vaak irriteer aan deze dingen die er absoluut bij horen maken ze me ook gelukkig. Het is namelijk zo dat mijn placenta deels rondom het kindje ligt waardoor ik nog niet zoveel beweging voel.
Al die gekke eigenschappen en zwangerschapskwalen die ik nu heb laten me doen beseffen dat ik nog steeds in die mooie periode van zwangerschap zit. En hoewel ze me in het begin tot waanzin dreven omarm ik het nu maar, zelfs mijn bekkenklachten. Heb ik zin in zoetigheid mag ik van mezelf twee snoepjes pakken. Wil ik ijs ga ik ijs halen, mits het natuurlijk kan. En voel ik dat ik zin heb om een potje te janken dan ga ik dat lekker even doen.
Het hoort erbij en het is ergens mooi. Ik ben oprecht onwijs dankbaar dat mijn lichaam dit nogmaals kan doen! Dat we dadelijk een lief klein mannetje mogen verwelkomen en Alessia grote zus mag worden. De snoep en ijs wandelen we er dan wel weer vanaf, en wat is nou negen maanden heksengedrag op een heel leven? Niks! Toch…???
Dus voor iedereen die leed heeft ondervonden aan mijn zwangerschap 😉 It wasn’t me, hormones made me do it!
Nou, ik pak er een snoepje op.
Liefs,
Pauline
LEES OOK:
