In het eerste blog van Peter lees je over hoe hij het ervaarde om voor de eerste keer papa te worden. Dit blog is daar een vervolg op, hoe zijn ervaring met huilbaby Senn is….
Bij thuiskomst stond daar meteen onze lieve kraamhulp. Wij hadden haar zelf uitgekozen en ze was al eerder bij ons geweest dus we wisten wat ons te wachten stond. Zij hielp ons met werkelijk alles en konden haar dag en nacht bellen als we het even niet wisten. Nou, bellen hebben we niet gedaan midden in de nacht, maar wat hadden we haar nodig! Senn begon vanaf de eerste nacht al te krijsen. Niet huilen zoals een baby hoort te doen. Nee, echt krijsen. Elke ochtend vond onze kraamhulp ons weer in een andere situatie. De ene keer allebei huilend op de bank en de andere keer net aan het genieten van dat ene half uurtje rust en dus beide op bed. Ze liet ons zelfs wel eens slapen omdat ze wist dat we net sliepen en nam de zorg voor Senn volledig op zich, de lieverd.
Ervaring met huilbaby
Na drie dagen ongeveer werd het voor ons ondragelijk en begonnen wij te denken dat het niet normaal was. De borstvoeding werd al snel omgezet in kolven en het vanuit de fles maar aanbieden. Wat we ook deden, het hielp niet. Gelukkig kon onze kraamhulp wat dagen langer blijven en hielp ze daar waar kon. Maar helaas kwam er aan die tijd ook een eind en stonden wij er nu toch echt alleen voor. Normaal geen probleem zou je zeggen, maar voor ons toch wel erg spannend. Natuurlijk konden wij dit, maar die ene stok achter de deur was opeens niet meer.
Senn ging met de dag meer huilen
Of zal ik zeggen, krijsen? Oorverdovend was het en niet omdat hij zich verveelde. Nee, wij hoorden iets wat niet oké was. Sterker nog, het ging 16 tot 20 uur per dag door. Ik herhaal, 16 tot 20 uur per dag. Waar ik eigenlijk 10 tot 15 uur per dag hoorde te werken, zaten Erin en ik die tijd met een krijsend mannetje. Ik was de eerste twee weken vrij maar al snel merkte ik dat ook ik gewoon op was.
Om 02.00 uur in de nacht een beetje rust pakken en om 04.00 uur de wekker. Om daarna 12 uur lang te rijden in de vrachtwagen was voor mij al snel geen optie meer en meldde mij direct af voor werk. Ja, dat was moeilijk want ik had deze baan nog maar net. Ik zat al 10 jaar op de vrachtwagen en deed mijn werk met veel plezier. Ik wilde graag een andere baan waar ik net wat meer kon verdienen en die kreeg ik, maar toch meldde ik mij af. Mijn gezin ging voor. Ik kon Erin niet alleen laten met dat mannetje dat 24 uur per dag pijn had.
“De kraamvisite mocht niet langs komen”
Dag in en dag uit waren wij met Senn bezig. Eindeloos troosten en rondjes door het huis lopen met hem. Soms even naar buiten wat vooral voor ons zelf wel even lekker was. Erin zag ik er langzaam maar zeker aan onderdoor gaan. Want hé: zij had tenslotte net een bevalling gehad. Gelukkig kon ze al vrij snel alles weer doen maar echt tijd om te herstellen had ze niet. De kraamvisite mocht niet langs komen want we waren kapot. Slapen zat er niet in en ook voor Senn zou het niet fijn zijn al die mensen. Alleen onze directe familie zoals ouders en zussen mochten langs komen. Die kwamen niet om alleen maar te genieten van Senn maar die kwamen ons gewoon helpen. Dan hadden wij even onze handen vrij en even niet dat krijsende mannetje in onze armen.
Begrip was er zeker niet van iedereen. Mensen wilden elke keer maar langs komen en de berichtjes en telefoontjes bleven komen. Vaak kregen wij te horen: “ja maar een baby huilt nou eenmaal, we zijn wel wat gewend.” Dan is het heel moeilijk om voor jezelf te kiezen en gewoon “nee” te zeggen.
In het derde vervolg doet Peter een boekje open over de periode daarna, toen ze met Senn een heel ziekenhuis traject in zijn gegaan. Dat lees je hier >>
Slapeloze nachten en niet alleen tijdens het eerste babyjaar >>
ervaring met huilbaby – kraamvisite mocht niet komen – net papa geworden – papablog
