Na 41 weken en 4 dagen was het dan zover. Eindelijk bevallen en ons meisje was geboren. Je appt iedereen enthousiast en trots een eerste fotootje door zodra ze haar kleertjes aan heeft en mutsje op heeft. En dan zit je op die roze wolk.. of toch niet?
Eindelijk bevallen
Ik was na mijn bevalling gesloopt. Van vele hoorde ik dat als ze eenmaal op je buik gelegd wordt na de bevalling je alles vergeet, dat cliché gaat voor mij niet op! Het verwerken van de bevalling vind ik toch echt een dingetje! Die roze wolk was voor mij nog verstopt achter een paar grijze wolken. Natuurlijk, ik vond het prachtig om haar vast te hebben en voelde vanaf de eerste minuut zoveel liefde voor dat kleine mini-mensje wat ik op de wereld had gezet maar tegelijkertijd was ik helemaal op en wilde eigenlijk alleen maar slapen en niets.
Bevallingsverhaal
Mijn bevalling zelf was niet eens echt heftig, alles duurde wel langer als verwacht want de ontsluiting wilde niet echt vlotten. Mijn weeën kon ik redelijk opvangen, maar vrij snel in het ziekenhuis voor een ruggenprik gekozen. Van heel mijn bevalling heeft dat de meeste indruk gemaakt. De meeste mensen zweren erbij, ik vond het achteraf gezien vreselijk. Voor degene die niet weten wat het inhoud, je bent vanaf iets boven je middel tot aan je tenen praktisch ‘verlamd’. Je hebt totaal geen gevoel en controle meer over je benen, maar daarentegen ook geen pijn van je weeën.
Dat ik pijn vrij was natuurlijk prima, maar dat ik compleet afhankelijk was van het ziekenhuispersoneel en geen controle meer had over mijn eigen lichaam vond ik verschrikkelijk. Ik voelde niet of ik goed lag en als ik mijn been aanraakte was een tinteling het enige gevoel wat ik op dat moment had.
Er werd gezegd dat ik nog maar even moest gaan slapen (het was 23.00u in de avond dus de nacht was nog jong) zodat ik straks de kracht had om te persen. Slapen, wat wilde ik dat graag! Helaas lukte dit voor geen meter. Ik was pijn vrij, maar in mijn linkerhand zat een infuus en om mijn rechterarm een bloeddrukmeter die zich om de vijf minuten oppompte om mijn bloeddruk te controleren. Ik kon mezelf niet goed leggen omdat mijn infuus dan zeer deed plus ik voelde natuurlijk niets in mijn benen. Daarbij kreeg ik naar mijn inziens van de ruggenprik toch wat rare dromen waardoor ik geen echte slaap kon vatten.
Dan ga je dus redelijk vermoeid de ochtend in en moet het zwaarste nog komen, het persen! Een uur en 39 minuten op eigen kracht (en een knip helaas) heb ik ons meisje op 31 juli om 10.39 uur ter wereld gebracht. Gelukkig niet veel pijn gehad en hiervoor mag ik de ruggenprik dan wel weer dankbaar zijn. Het persen vond ik het minst erg van alles, ondanks dat het ontzettend slopend was.
En dan is ze er!
Opa’s en oma’s, ooms en tantes willen zo snel mogelijk komen kijken. Rete trots en super enthousiast. Je spreekt een tijd af waarvan je denkt dat dat haalbaar is, 12.30 uur. Helaas, ik hield geen eten binnen. Wanneer ik op de rand van mijn bed zat om zelfstandig te gaan plassen, werd ik ontzettend duizelig en had het gevoel dat ik ieder moment kon flauwvallen. Eerste flesje geven? Nee sorry, dat doet papa wel.
De opa’s en oma’s verzet naar half twee. Half twee werd einde middag en einde middag werd met moeite begin avond. We bleven nog een extra nachtje in het ziekenhuis. Dat was beter voor mama aangezien de ontstekingswaarden in haar bloed nog wat aan de hoge kant waren. De volgende dag mochten we ’s middags naar huis ondanks dat de ontstekingswaarden in mijn bloed nog wat gestegen waren, ze hadden namelijk geen idee waar dit vandaan kwam.
Mijn telefoon stroomde vol met felicitaties, maar ik had de puf niet om erop in te gaan. Mijn hoofd zat nog bij het hele proces van bevallen en hechtingen. Je kunt jezelf niet voorbereiden op de bevalling, maar ook niet op hoe je het een plek moet geven. Bij mij bleef het ‘verlamde’ gevoel van de ruggenprik continu in mijn hoofd spoken. Voor mijn gevoel had ik misschien ook zelf mijn weeën net wat langer op moeten vangen ondanks dat ik toch ook al erg veel pijn had. Wellicht was de ruggenprik dan minder heftig op me overgekomen, omdat ik er dan misschien minder lang gebruik van had hoeven te maken.
Kortom, ik heb het hele proces onderschat en had tijd nodig om het af te sluiten. Tijd die je eigenlijk niet echt krijgt of hebt omdat je zo’n heerlijk mini-mensje hebt om voor te zorgen. Natuurlijk zijn er veel enthousiaste mensen die willen komen kijken.
Er zijn vast mensen die een bevalling hebben gehad vele male heftiger dan die van mij, respect daarvoor! Ik hoop dat zij erover praten, want dat helpt bij mij. Iedereen ervaart alles op zijn, ofja haar, eigen manier. En zoals ik al zei, mijn bevalling was niet eens echt heftig maar heeft enorm veel indruk gemaakt. Ik vind dat hier over gesproken mag worden. Want ondanks dat je er iets ontzettends moois voor terug krijgt is het absoluut een aanslag op je lichaam en daar mag je best even wat van vinden!
Meer informatie over bevallen doe je zo vind je in het boek Veilig Bevallen van Beatrijs Smulders
LEES OOK:
- EEN SUPER SNELLE BEVALLING
- 30 WEKEN ZWANGER
- WAAR KOMEN KRAAMTRANEN VANDAAN
- URINE VERLIES NA JE BEVALLING
- BEVALLING BABY MEISJE
